11 _ Kverelo por amuzo.

La generalo fine konsentis voja?i al la kuracbanejoj anta? la geedzi?o, sed li postulis ke tuj post la reveno, ni decidu la tagon por ke li povu mendi sian vesperman?on.  Li volis listigi ?iujn pladojn kiujn li petus, sed neniu a?skultis lin, kaj li ekrakontis ilin, en angulo, al Jakobo kaj Pa?lo kiuj estis revenintaj de momento.  Ili lekis al si la lipojn a?skultante kaj rondokule rigardis.

PA? : Kio estas iu babao ?

GNR : Tiu estas bongusta kuko, kun malgrandaj nigraj bonegaj vinberoj kaj franda krusto.

JAK : Ha jes !  kiel la pomdariolojn kiujn onklino Elfia bakas.

GNR : Naivulo, ja !  Tio estas centoble pli bona !

La generalo da?rigis la detaladon de la vesperman?o.

PA? : Kio estas nugato ?

GNR : Iu bongusta kuko farita kun muelitaj migdaloj kaj sukero.

PA? : Kiel la migdaloj kiujn ni pistas, Jakobo kaj mi, por fari migdallakton ?

GNR : Ha do !  Sed !...  Diru do, panjo Blidot, viaj infanoj estas malkleraj kiel ?tipoj !  Unu demandas al mi ?u iu babao estas kiel la pomdarioloj de onklino Elfia; la alia, ?u iu nugato estas kiel la migdallakto kiun ili pistas.  Ili scias nenion, sed tute nenion.

PRP : Atentigu, mia generalo ! estas multaj aferoj kiujn ili konas kaj pri kiuj ili kapablus malpravigi vin pri mal?usta?o.

GNR : Mi kredas vin la? vian vorton, sinjoro preposto, kaj mi da?rigas mian vesperman?on...  Nu ! Nu !  Oho etuloj, mi ne finis.

JAK : Sinjoro generalo, estas ke... tio ne multe amuzas Pa?loⁿ; kaj mi ne multe komprenas en tio.

Kaj Jakobo kuris kuni?i kun Pa?lo kiu fu?is en la ?ardenon.

La tago fluis gaje por ?iuj.  Venis pluraj voja?antoj peti por tagman?i a? sensoifi?i per cidro, pano kaj froma?o.  Jakobo, kiu feriis tiun tagon, helpis al la servado kun aktiveco kaj afableco kiuj valorigis al li la?dojn de la voja?antoj kaj kelkajn gratifikajn monerojn.  Pa?lo sekvis ?iujn pa?ojn de Jakobo, la generalo amuzis sin rigardi, a?skulti kaj e? babili kun la venantoj kaj irantoj.  Oni rigardis lin kiel iun vendiston de bovoj a? ?afoj.

- Kiel la varojn vendi?is ?e la foiro de Gaceo, Sinjoro ?  demandis iu voja?anto.

- Ne bone, Sinjoro, aplombe respondis la generalo.

- Kiom po funto vivante vendita ?

- Du a? tri frankoj, diris la generalo, kiu ne scias pri kio temis.

La VoJa ? anto : Kaj vi nomas tion "ne bone" ?  Skorzonero !  Vi estas postulema, Sinjoro !  Neniam la varoj atingis tiun ?i prezon, mi vivanta, estas por ne kredi tion.

GNR : Kiel vi volas, Sinjoro.

VJ? : Ha !  Sinjoro, ?u vi mokas min, hazarde ?

GNR : Mi, Sinjoro, ne kredinde !  Mi tro respektas vin tiel kiel ?iujn voja?antojn, por permesi al mi...

VJ? : Sed, Sinjoro !

GNR : Kion !  Sinjoro ?

VJ? : Nenion, Sinjoro; lasu min man?i mian tagman?on.

GNR : Volontege, Sinjoro.  Man?u kaj trinku.

La voja?anto strabe rigardis lin, sed nenion pli diris.  La senindulga kaj mokema mieno kiun prenis la generalo, neebligis lin da?rigi stultan kverelon.  Kiam li finis sian tagman?on, la generalo vokis : "Du tasojn da kafo, bonvolu, por sinjoro kaj por mi, kaj karafeton da brando, sed la bona, la plej bona.  ?u vi akceptas, Sinjoro, la tason de reamiki?o ?

VJ? : Plezure, Sinjoro, mi ne pensas ke vi intencis ofendi min.

GNR : Certe ne, Sinjoro, mi ne sciis pri kio vi parolis, kaj mi hazarde respondis.  Jen la vero.

VJ? : Mi parolis pri la bovoj vivante venditaj.  Vi do ne estas vendisto de brutoj, Sinjoro ?

- Ne, Sinjoro, rebatis la generalo, sin tenante la flankojn pro ridego.  Mi estas voja?anto kiel vi kaj kaptito de sinjoro, montrante Mutie^on kiu eniris.

VJ? timigata : Kaptito ?  Vi... vi do estas... ?

GNR pli la?te ridanta : Ne ?telisto a? mortigisto, Sinjoro, kvankam mi mortigis kaj faris mortigi multajn homojn.  (La voja?anto saltas dorsen).  Militkaptito, Sinjoro; kaptita en Malakofo de sinjoro kiu savis min saltante meze de la ruina?oj de Malakofo dum la eksplodo.  Tio eksplodis, tio falis tute ?irka? ni.  ?emante pro miaj vundoj, mi admiris tiun kura?on kiu maltimis la morton por savi malamikon.  Kaj jen, Sinjoro, kiel mi estas voja?anto-malliberulo.

VJ? : Kio estas via rango, Sinjoro ?

GNR : Generalo, Sinjoro.

La voja?anto eksaltis de supre sia se?o, demetis sian ?apelon kaj diris kun embaraso : "Senkulpigu min, Sinjoro, mi ne sciis…, mi kredis... kiel diveni ?

GNR : Ne gravas, Sinjoro, ne gravas, ne estas la unua fojo ke oni rigardas min kiel vendiston de… ?iaj brutoj...  Kaj ne estos la lasta.

La voja?anto, konfuzita, volis elpagi sian elspezon.  La generalo insistis por li mem pagi ?ion kun la kafo.  La voja?anto salutis hezitis, dankis kaj foriris.

JAK : Kiel estas amuza voja?i !

GNR : ?u vi volas ke mi kunprenu vin?

JAK : Mi ?ategus se vi anka? kapablus kunpreni S^ron Mutie^on, Pa?loⁿ, panjon kaj mian onklinon.

GNR : Estas tro da feli?o kaj da paka?o, mia amiko.  Mi ne havas lokon por ?iu.  Rilate al loko, kie do trovi?as mia a?to ?  Kaj mia monskatolo, miaj juveloj, mia ora?o, mia voja?ilaro ?

JAK : Nu, estas vere !  Burniero forprenis la a?ton, kaj ni ne plu revidis ?in.  ?iuj kredis ke vi estis foririnta kun ?in.

GNR : La fripono !  Mutie, mia amiko, ni iros vidi tion morga?.  ?u oni forkondukis la tri rabistojn ?

MUT : Mi iris vidi anta? momento, mia generalo; la ?endarmoj forigis ilin per a?to; kaj la enketa ju?isto nepre venos morga? matene.

ELF : Jam !

MUT : Ni balda? revenos, Elfia, tio ne estos longa.  Tri semajnojn de banado, du tagojn de veturado por iri kaj reveni.  Ne tute unu monaton entute.

GNR : Jes, jes, mi balda? revenos al vi, mia kara infano !  Estas bele de vi tiom sopiri pri mi !

Elfia ridetis kaj anka? Mutie.  La generalo afektis ruzecon : "Estas ja pri mi ke vi sopiris, Elfia ?...  Neniu respondo ?  Kiu silentas, tiu konsentas…  Tiu sopiro valoros por vi oran horlo?on kaj ?ian ?enon".

ELF : Sed ne, mia generalo; tio ne estas justa; mi ne volas ... Vi bone scias...

GNR : Mi scias nenion ajn; ?u ne estis pri mi ke vi sopiris tiom malgaje anta? momento ?

ELF : Tute ne, vi bone scias tion.  Estas pri Jozefo.

GNR : Tiu sincereco meritas rekompencon, kaj vi ricevos ne nur horlo?on kaj ?ian ?enon, sed bro?on kaj orelringojn.

ELF : Generalo, vi estas tro bona.  Estas tro, multe tro.  Mi ne valoras tiom.

GNR : Mia knabino, vi parolas kiel senpripensulino.  Je via a?o, oni ne taksas la valoron de homoj.  Vi ne scias tion kion vi valoras, estas mi kiu diras tion al vi.  Demandu al Mutie ?u li donus vin kontra? oran horlo?on.

- Ne kontra? la tutaj trezoroj de Francio, ekkriis Mutie ridante.

GNR : Vi a?das ?  Ne estas mi kiu sufloris tion al li !  Nu ! la tago progresas.  Mutie, se ni irus promeneti flanke de la gastejo, ke mi prenu mian monskatolon kaj miajn a?ojn.

MUT : Mi estas je via ordono, mia generalo. La ekskurso ne estas longa.