10 _ Kiam estos la geedziĝo ?

La generalo komencis kontentigi sian apetiton, li konati?is kun la infanoj kiujn li trovis la? sia pla?o kaj kun kiuj li promenis post la tagman?o.  Jakobo kondukis lin viziti Netavi?tukoⁿ ?e la preposto.  Sed Netavi?tuko travivis ?an?i?on kiu ne plu permesis lin konservi sian nomon.  La servistino de la preposto, tre bona virino, kaj kiu delonge kompatis la povran infanon, purigis, kombis lin.  ?i havigis al si subvestojn, puran pantalonon, kitelon kun zono, dikajn ?uojn de kamparo.  La preposto baptis lin kaj donis al li la nomon Petro.  ?ia timo malaperis, Petro Netavi?tuko ?ajnis kontentega, kaj estis kun granda ?ojo ke li vidis alveni Jakoboⁿ kaj la generalon.  Tiu lasta eksciis, pridemandante Netavi?tukoⁿ, kiom Jakobo estis bona por li, kaj la parton kiun li kaj Mutie prenis por lia liberigo.  La generalo a?skultis, pridemandis, karesis Jakoboⁿ, premis la manon de la preposto.

GNR : Sinjoro parokestro, mi ne konas homon kiu estus faranta tion kion vi faras por tiu knabo, kaj ne unu kiu estus donanta al Jakobo la instruon kaj la edukon kiujn vi donis al li.  Vi estas bona, estiminda preposto : pla?as al mi agnoski tion.

PRP : Mi estis tiel bone helpita de sinjorino Blidot kaj ?ia bonega fratino ke mi ne povis fari alie ol sukcesi.

GNR : Pri la fratineto, mi edzinigas ?in.

PRP : Vi edzinigas ?in !  Elfiaⁿ !  Ne eblas !

GNR : Kaj tamen estas tiel !  Estas mi kiu dotas la edzi?onton; tiu diknazulo ne volis ?ar ?i posedas ion kaj li posedas nenion.  Mi trovis la aferon tiom stulta, ke mi ekkoleris, kaj ke mi donis al li dudek mil frankojn por finsolvi la problemon.  Nun estas li kiu estas la plej ri?a el la du.  Bonan ?ercon, tion !

PRP ridetanta : Sed kiu Elfia povas edzini?i ?  ?i rifuzis ?iujn junulojn kiuj sin prezentis, kaj kiam ni ripro?is, ?ia fratino kaj mi, montri sin tiel postulema, ?i ?iam respondis : "Mi ne ?atas lin".  Kaj se mi insistis : "Mi malamas lin".  Poste ?i ridis kaj certigis ke ?i neniam edzini?os.

GNR : Necesas neniam kredi tion kion diras la fra?linoj !  Mi ja diras al vi ke ?i edzigos Mutie^on, mian savanton, la bravulon el la bravuloj, la plej bonegan el la viroj.

PRP : Mutie^on !  Ha !  la brava knabo !  Mi estas plenkontenta, li pla?as al mi kaj mi aprobas la elekton de Elfia.

GNR : Kaj la mia, bonvolu.  Kiam ni amba? estis vunditaj, mi lia malliberulo, kaj li mia amiko, li sen?ese parolis al mi pri Elfia kaj ?ia fratino, kaj ripetis al mi tion kion vi rakontis al li kaj tion kion li mem vidis pri la kvalitoj de Elfia.  Mi tiom diris al li : "Edzinigu do ?in, mia knabo, edzinigu ?in, ?ar vi trovas ?in tiom perfekta", ke li fine akceptis la ideon.  Nur li volis atendi por okazigi al si ?para?ojn.  Inter ni, estas por aran?i sian aferon ke mi venis en la vila?o, kaj ke mi metis la manon en vesponeston⁽¹⁾ de Burniero, aro da friponoj !  Li savis min, kaj li bonfaris.  Mi demandas al vi kiel li povintus okazigi al si ?para?ojn sen Durakino.

PRP : Kiu estas tiu Durakino ?

GNR : Estas mi mem kiu havas la honoron paroli al vi.  Mi nomi?as Durakino, stulta nomo ?ar ruse, "durake" signifas stultulo.

La preposto ?ojege ridis kun Durakino, kiu ricevis tion plezure kaj kiu proponis al li iri gratuli la fratinojn de la Gardan?elo.

La preposto konsentis.  Dum ili interbabilis, Jakobo kaj Netavi?tuko anka? ne perdis sian tempon.  Netavi?tuko rakontis al Jakobo ke li estis kiel li, sen patro kaj patrino, ke li estis okjara?a kiam la virino kiu mortis en la vila?o donis lin al tiu malafabla Burniero, ke tiu virino diris al li anta? morti ke ?i ne estis lia patrino, ke ?i ?telis lin tute malgrandan por ven?i sin kontra? homoj kiuj forpelis ?in sen almozdoni al ?i, kaj ke, kiam ?i estus resani?inta, ?i reirus tien por redoni lin al liaj gepatroj ?ar li ?enis ?in pli ol li gajnigis al ?i, sed ke li ne estus pli feli?a ?ar liaj gepatroj estis malri?aj kaj havis sufi?e da infanoj sen li.  Kaj ke ?i pli poste diris la saman aferon al Burnieroj, kaj indikis al ili la domon kaj la nomon de liaj gepatroj.

Jakobo instigis Petron rakonti tion al la bona preposto kiu eble povus iri viziti la Burniero^jn kaj scii?i de ili la indikojn ke la almozulino donis al ili pri la gepatroj de Netavi?tuko.

Jakobo kaj Pa?lo petis al la preposto la permeson resti ?e li kun Netavi?tuko, tio kiun la preposto plezure konsentis al ili.

La generalo kaj la preposto revenis al la Gardan?elo.  Mutie babilis kun Elfia, sinjorino Blidot finis la mastrumadon kaj fojfoje esprimis sian opinion.

GNR : Jen ili, sinjoro preposto !  Mi diris al vi !

La preposto alpa?is al Elfia kaj donis al ?i sian benon kun kortu?ita vo?o.

PRP : Estu feli?a, mia infano !  Via elekto estas bona, tiu ?i junulo estas pia kaj sa?a.  Mi tiel taksis lin de la unua fojo kiam li venis hejmen por informi?i pri vi, kaj ?efe per la kelkaj tagoj kiujn li travivis ?e vi ekde.

MUT : Sinjoro preposto, mi dankas vin pro via bona opinio, kaj ?ar en la estonteco ?iu devos esti kune dividita inter Elfia kaj mi, mi petas al vi doni al mi pecon de la beno kiun ?i ?us ricevis.

Mutie fleksis unu genuon teren kaj ricevis, kapon klinitan, la benon kiun li petis.  Anta? ol restari?i, li prenis la manon de Elfia kaj diris kun tute konvinkita tono : "Mi ?uras anta? Dio kaj anta? vi, sinjoro preposto, fari mian tutan eblon por feli?igi kaj dol?igi la vivon de tiu ?i kara Elfia, kaj neniam forgesi ke estas de Dio ke ni ?uldas nian feli?on.

Mutie restari?is, tenere kisis la manon de Elfia.  Sinjorino Blidot ploris, Elfia plorsingultis, la generalo svingi?is.

GNR : Diable !  Mi kredas ke anka? mi balda? elprenos mian po?tukon.  ?u vi balda? finos, vi du ?  Mi kiu alvenigas sinjoron preposton por vidigi al li kiel vi ?iuj estas feli?aj, kaj jen Mutie kiu ludas scenon por plorigi sian fian?inon kaj ?ian fratinon.  Mi ja baraktas kiel diablo en benita akvo por gardi la okulon sekan. Sinjoro preposto havas la okulojn ru?aj, kaj Mutie mem vere havis tre tremetantan vo?on.

MUT : Mia generalo, la larmoj kiujn mi retenas, estas larmoj de feli?o, la unuaj kiujn mi ver?as en mia vivo.  Estas al vi kiun mi ?uldas tiun ?i dol?an emocion !  Vi estas de hodia? mia bonfaranto !  li aldonis, ekprenante la amba? manojn de la generalo kaj premante ilin forte en la siaj.

La eksciti?o de la generalo kreskis.  Finfine, li sin ?etis ?e la kolon de Mutie, premis en siaj brakoj la mirigitan preposton, preska? faligis lin teren forlasante lin tro abrupte, kaj rapidpa?e piediris al la pordo de sia ?ambro kiun li refermis malanta? li.

La preposto sidi?is, sinjorino Blidot eksidigis sin apud lin, Elfia sidi?is apud sia fratino kaj Mutie lokis sian se?on apud Elfia.

La pordo de la generalo remalfermi?is, li el?ovis la kapon kaj kriis : Por kiam la geedzi?o ?

- Kiel la geedzi?o ?  diris Elfia, ?u ni havis tempon por pensi pri tio ?

GNR : Sed mi kiu pripensas pri tuto, mi petas la tagon por mendi mian vesperman?on ?e ?elito.

MUT : ?esu !  Mia generalo, vi tro frue impetas sturmopa?e.  Vi forgesas niajn kuracbanejojn de Bagnolo kaj niajn vundojn.

GNR : Mi nenion forgesas, mia amiko, sed estas tempo por ?io, kaj la geedzi?o anta?e.

ELF : Tute ne, generalo, Jozefo pravas, vi devas unue iri al kuracbanejoj, kaj li devas akompani vin tien por resanigi vin.

MUT : Estas bone, kara Elfia, vi estas tiom sa?a kiom bona kaj kura?a.  Ni disi?os por kunveni poste.

ELF : Kaj por neniam plu disi?i.

GNR : Ha do !  sed por kiu oni prenas min ?  Oni disponas pri mi kiel pri stultulo !  "Vi tion ?i plenumos; vi tion faros.  Estas bone, mia aminjo; estas bonege, mia amiko".  ?u mi ne havas la a?on de prudento ?  ?u, ja sesdek tri jaroj, oni ne scias tion kion oni faras ?  Kaj se mi ne volas iri al Bagnolo kiu malamuzas min, se mi ne volas movi?i anta? la geedzi?o ?

ELF : Tiam vi restos ?i tie por gardi min, kaj Jozefo solsole iras al la kuracbanejoj.  Necesas ke mia kompatinda Jozefo bone resanigas sian pafvundon, por ne devi forlasi min poste.

GNR : Ej !  Vidu tiun ?i aminjon !  Ta, ta, ta, ta, ta, kiel ?ia lango rapide funkcias en sia bu?o !  Necesas do ke mi submeti?as.  Tio kion vi diras estas vera, mia infano, bezonas ke via Jozefo (?ar Jozefo estas) resani?as bone kaj rapide, kaj ni foriros morga?.

ELF : Ho !  Ne, ne morga?.  Mi apena? havis tempon por diri al li du vortojn, kaj mia fratino ankora? faris neniun aran?on.  Kaj plie... Nu, mi ne volas ke li foriras anta?... anta?... Dio !  Kiel tio estas embarasa !...   Sinjoro preposto, kiam necesas lasi lin foriri ?

La generalo frotis al si la manojn kaj ridis.

GNR : Jen, jen !  La prudento foriras !  La korinklino posedas la batalkampon !  Hura por la geedzi?o !

ELF : Sed tute ne, generalo !  Dio !  kiel vi malpacienci?as !  Vi prenas ?ion ekstreme !  Kun viaj belaj ideoj de geedzi?o, poste de tuja foriro, tuj, vi nebuligis ?ion en mia kapo.  Mi ne scias kie ni estis !...  Kaj unue, Jozefo ne povas foriri anta? fari sian deklaron pri la afero de la Burnieroj.  Kaj anka? vi, necesas ke vi estu pridemandita.  ?u ne, sinjoro preposto !  Jozefo nenion diris; li lasas al mi aran?i tutsole la tutan aferon.

Mutie ridetis kaj ne estis malfeli?a pri la deziro kiun Elfia montris gardi lin dum iom da tempo.  "Mi nenion diras, li diris, ?ar vi pledas nian kazon multe pli bone ol mi povus fari tion, kaj mi havas tro da plezuro a?di vin tiel bone paroli por voli interrompi vin.

PRP : Mia kara infano, vi pravas, necesas atendi iliajn pridemandadojn, tio estas kelkaj tagoj, kaj foriri ekde la morga?o.

BLD : Bone ju?ita, sinjoro preposto, mi dirintus ?ion kiel vi.  ?i prete ?vebis sur mia lango ekde la komenco.

ELF : Kaj kial vi ne tuj diris tion ?

BLD : ?u vi lasis tempon al mi ?  Vi estis tiel vigla ke e? Jozefo ne povis diri nur unu vorton.