09 _ La generalo aranĝas la aferojn de Mutie.

La generalo dormis kiel gliro ?is iu horo sufi?e malfrua en la mateno, tiel ke Mutie, kiu anta?vidis trapasi malbonan nokton, estis tre surprizita je sia veki?o vidi la plentagi?on.  Li elsaltis malsupren de la lito, lavis kaj vestis sin haste.  Li a?dis la horlo?on soni la sesan.  Ne a?dante bruon ?e la generalo, li malrapide eniris kaj trovis lin en la sama pozicio en kiu li lasis lin dormanta anta?vesperon.  Li povintus kredi lin senigita de vivo, se la brua spirado kaj la kvieta sinteno de la malsanulo ne tute trankviligis lin.  Li eliris tiel malrapide kiel li eniris, revenis al la ?ambron, volvis kaj ordigis sian improvizitan liton, ne forgesis la pre?on de la bona Patro Parabero kaj ekbruligis la fajron por doma?i la penon de liaj gastigantinoj.  Li balais per broso, purigis, aran?is ?ion kaj atendis.  Apena? li sidi?is sur se?o anta? la ?tuparo ke li a?dis delikatajn pa?ojn, oni malsupreniris tre milde.  Estis Elfia, ?i diris al li amikan saluton.

ELF : Mi timis ke vi estis ankora? dormanta, vi aspektis laca hiera?.

MUT : Sed mi dormis kiel bebo en tiu princa lito, mia bona Elfia, kaj mi sentas min fre?a kaj feli?a, kaj preta obei al vi.

ELF : Vi ?iam diras tion, kvaza? mi tirane ordonis al vi.

MUT : Estas ke mi volus esti ?iam utila al vi kaj evitigi al vi ?iun laboron, ?iun laci?on.

ELF : Kaj tial vi tiel ta?ge volvis viajn matracojn, kaj ordigis ?ion en la angulo ?uste anta? la enirpordo...  Estas tre bone volvita, ?i aldonis alproksimi?ante kaj ekzamenante ?in...  tre bone...  sed necesas malfari.

MUT : Kaj kial tio, bonvolu ?

ELF : ?ar iu lito, volvita a? ne volvita, ne povas resti en la ?ambrego kie ?iuj eniras kaj kie ni restadas dum la tuta tago, kaj mi tuj forportos ?in.

MUT : Vi !  Mi ?atus vidi tion, diru al mi kien necesas meti ?in.

ELF : En tiun ?i apudan ?ambron, tiel ni ne devos malsuprenigi ?in ?ivespere, se vi ankora? volas tranokti apud la generalo.

Mutie prenis la tute volvitan liton kaj portis ?in en la ?ambron indikita de Elfia.  Post esti metinta ?in en iu angulo, li rigardis tute ?irka? si.  "La beleta ?ambro !  li diris.  Iun fre?an paperon !  Novajn meblojn !  Kaj kelkajn librojn.  Nenio mankas, vere.  Bone zorgata ?ambro, oni ja povas diri".

ELF : Estas ke ?i estas destinita al vi.  Ni ankora? neniun lo?is tie, kaj ni nomas ?in : ?ambro de nia amiko Mutie.  Estis memoro por vi kaj de vi.  Jakobo kelkfoje iras balai, vi?purigi enen, kaj ?iam diras ?emante : "Kiam do nia bona amiko Mutie estos en ?i ?"

Anta? ol Mutie havis tempon por danki Elfia^on, Jakobo kaj Pa?lo kuregis en la ?ambron kaj en la brakojn de Mutie.  "Ha !  vi fine estas en via ?ambro, diris Jakobo.  Restu en ?i, mia amiko, mia bona amiko.  Restu, ni ?iujn estus tiel feli?aj !

MUT : Neeble, mia infano !  Mi servus nur por malhelpi vian panjon kaj vian onklinon.

JAK : ?eni !  Ha !  Ne kredinde !  Ili diris, mi ne scias kiom da fojoj, ke vi estus tre utila al ili, kaj ke vi estas tiel bona kaj tiel komplezema ke ili estus kontentegaj ?iam havi vin.

MUT : Bonege, mia amiko, mi dankas vin pro bonaj paroloj kiujn vi diras al mi, kaj kiam mi iom ri?i?os, mi anka? estos tre feli?a ?i tie.  Sed mi estas nur kompatinda soldato sen mono kaj mi ne povas resti tie kie mi ne povas lukri mian vivteni.

Mutie denove kisis Jakoboⁿ, kaj eliris el la beleta ?ambro por eniri ?e la generalon.  Elfia okupi?is pri la matenman?o.  ?i rompis sukeron, filtris la kafon kaj iris ser?i la lakton en la farmejon.

La generalo estis vekinta, kaj krom kelkaj malgravaj doloroj ?e lia nazo kaj liaj bluringaj okuloj, li fartis tre bone kaj volis nur man?i.  "Tri tagoj je pano kaj akvo, li diris, terure apetitigis min, kaj se vi povus havigi al mi tason da laktokafo, vi ka?zus al mi senseblan plezuron.

MUT : Tuj, mia generalo, ni alportos tion al vi anta? ol dek minutoj.

Mutie eniris en la ?ambron ?uste kiam Elfia anka? eniris kun bovlo da lakto.  Elfia mienis mal?oje kaj diris nenion.  Mutie petis al ?i kafon por la general, ?i metis ?in sur la fajrujo sen respondi.

MUT : Elfia, kion vi havas ?  Kial vi mal?ojas ?

ELF : ?ar mi vidas ke vi ne korligi?is al ni kaj ke vi ne maltrankvili?as vidi ?agrenon al ni, Jakobo kaj mi.

MUT : Mi konfesas ke la ?agreno de Jakobo, kiu estas ?i tie feli?a kiel re?o, ne maltrankviligas min, sed la via, Elfia, iras en la fundo de mia koro.  Mi ?uras al vi ke, se mi havus sufi?e por vivteni min sen ricevi vivtenon de vi, mi estus la plej feli?a el la homoj, ?ar mi tiam povus esperi neniam forlasi vin, mia kara, bonega amikino.  Sed vi komprenas ke mi povus resti kun vi, nur se mi estus ligita al vi de ligoj de parenceco... a?... de edzeco ... kaj...

Elfia suprenrigardis, ridetis kaj diris : "Kaj vi ne a?dacas ?ar vi estas malri?a kaj mi estas ri?a ?  ?u estas via sola kialo ?

MUT : La sola, mi certigas tion al vi.  Ha !  se mi kapablus ?eti sor?on sur vi, mi estus tiom feli?a ke mi ne kura?as kaj ne volas pensi pri tio.  Sen amikoj, sen ajna ligo en la mondo, ligi?i kun milda, pia, ?arma virino kiel vi, Elfia; vivi apud bona kaj afabla virino kiel via fratino; okupi pozicion kiel tiun kiun mi havus ?i tie; tio estus tro da feli?o !

ELF : Kaj kial malakcepti tion kiam ?i proponas sin al vi ?  Vi nomas nin viajn amikinojn, vi anka? estas nia amiko, kial pensi pri via manko de fortuno kiam vi povas, partigante la nian, doni al ni tiun saman feli?on kiu mankas al vi ?   Kaj mia fratino kiu tiom amas vin, kaj la kompatinda Jakobo, ni estus ?iuj tiom feli?aj !  Mia amiko, kredu min, restu, ne forlasu nin.

Mutie, tre kortu?ita, hezitis respondi kiam la generalo, kiu estis senpacienci?inta pro atendi kaj kiu estis enirinta anta? kelkaj monentoj en la ?ambro, alproksimi?is al Mutie kaj Elfia sen tio ke ili ekrimarkis lin kaj , prenante Elfia^on en siaj brakoj, li pu?is ?in en tiujn de Mutie dirante : "Estas mi kiu geedzigas vin !  Diable ! ?u mi ne ekzistas, mi ?  ?u mi ne povas doti mian savanton, mian dufojan savanton ?  Mi donas al li dudek mil frankojn, li ne plu faros manierojn, mi esperas, por akcepti vin".

MUT : Mia generalo, mi ne povas akcepti tiom altan sumon !  Mi havas nenian rajton pri via ri?a?o.

GNR : Nenian rajton !  sed vi havos tiom da rajto kiom mi, mia amiko.  Sen vi, ?u mi ankora? ?uus tion ?  Vi parolas pri konsiderindan summon !  ?u mi ne valoras dekmil frankojn, mi ?  ?u vi ne savis min dufoje ?  Duoble dekmil, ?u tio ne estas dudek mil ?  ?u vi kura?os subteni al mi ke estas tro multe pagi min, ke mi valoras malpli ol dudek mil frankojn ?  Diable !  ni anka? havas sian memestimon, ni ne povas ankora? lasi sin taksi tro malmulte.

Elfia ridis, kaj Mutie ridetis pro vidi ?in ridi kaj pro la kolero de la generalo.

MUT : Mi konsentas, mia generalo, li fine diris.  La kura?o mankas al mi por ellasi tiun karan Elfia^on kiun vi donas al mi tiom malavare.

GNR vi?ante sian frunton : Estas tre feli?a !  Vi fine koncedas ke mi valoras dudek mil frankojn !

MUT : Ho !  mia generalo !  mia dankemo...

GNR : Ta, ta, ta, estas nenia dankemo !  Mi volas esti pagita de la amikeco de la geedzo, kaj mi unue kisas mian novan amikineton.

La generalo ekprenis Elfia^on kaj donis al ?i dikan kison sur ?iu vango.  Elfia premis al li la manojn.

ELF : Dankon, generalo, ne pro la dudek mil frankoj kiujn vi donas tiom malavare al... al... kiel vi nomi?as ?  ?i diris al Mutie turnante sin al li.

- Jozefo, li respondis ridetante.

- Al Jozefo do, da?rigis Elfia ridante, sed mi dankas vin decidigi lin por...  Ha ! Dio mia ! kaj mi kiu nenion diris al mia fratino !  Mi devontigas min sen e? anta?sciigi ?in.

Elfia foriris kurante.  La generalo restis kun la malfermita bu?o, la okulojn malfermegigitajn.

GNR : Kiel !  Kio tio estas ?  ?ia fratino scias nenion, kaj ?i edzini?as mem sen e? koni vian nomon !

MUT ridante : Ne atentu, mia generalo, ?io glati?os.

GNR : Glati?i !  Glati?i !  Mi ja nenion komprenas en tio.  Sed tio kion mi vidas, estas ke ?i estas ?arma.

MUT : Kaj bona, kaj sa?a, kaj pia, kura?a, milda.

GNR : Ktp, ktp, ni konas tion, mia amiko.  Mi ne naski?is hiera?.  Mi ja anka? edzi?is !  iu aminda, milda, bona virino !...  Kia demono, fulmotondro !  Se mi povintus eksedzi?i unu jaron poste, mi saltintus surper mian sonorilturon pro mia ?ojo.

MUT vigle : Mi esperas, mia generalo, ke vi ne opinias pri Elfia...

GNR ridanta : Ne, diable !  Iu an?elo, mia amiko, iu an?elo.

Mutie ne tro sciis ?u li devis ridi a? ?agreni?i.  La feli?a mieno de la generalo kaj lia pufa kaj kolora viza?o forigis al li ?iun penson de incito, kaj li kontenti?i gaje diri : "Vi revidos nin post dek jaroj, mia generalo, kaj vi retrovos nin tiel feli?aj kiel ni estas hodia?.

GNR emocie : Dio a?du vin, mia brava Mutie !  La fakto estas ke knabino vere estas ?arma kaj ke ?i havas viza?aspekton oni ne povas pli agrablan.  Mi kredas kiel vi ke vi estos feli?aj.  Pri ?i, mi responsas pri ?ia feli?o, jes, mi responsas ?ar ekde pluraj monatoj kiujn ni estas kune...

La generalo ne finis, kaj forte premis la manon de Mutie.  Sinjorino Blidot tiam eniris, sekvita de Elfia kaj de la infanoj.  Mutie kuris al sinjorino Blidot kaj tenere kisis ?in.

MUT : Pardonu, mia kara, mia bonega amikino, esti konkerinte Elfia^on sen atendi vian konsenton.  Estas la generalo kiu hastigis la aferon !

BLD : Mi atendis tiun okaza?on por la feli?o de Elfia.  Ekde via unua gastado, mi bone vidis ke vi amba? konvenis unu la alian; via dua, via tria gastado kaj viaj leteroj subtenis mian ideon.  Vi ?iam parolis pri Elfia.  Kiam vi revenis, la aferoj kreskis, kaj la peripetio de Elfia kiam ?i kredis vin en dan?ero, klare montris la korinklinon kiun ?i havas por vi.  Vi ne povus trompi?i pri tio.

MUT : Tial mi ne erarigis min, mia kara fratino, kaj estas tio kio donis al mi kura?on por klarigi kiom mi pensis pri tio, sed ke mi estis barita de mia manko de ri?a?o.  Mia bona generalo plejparte provizis ?in.  Kaj jen mi, balda? via feli?a frato, li diris denove kisante sinjorinon Blidot^on, kaj via tre feli?a edzo kaj servisto, li aldonis turnante sin al Elfia.

- Mia bona amiko, mia bona amiko, ekkriis Jakobo siavice, mi estas kontenta, mi estas feli?a !  Vi konservos vian belan ?ambron kaj vi ?iam restos kun ni !  Kaj mia onklino Elfia ne plu estos magaja !  ?i ploris ?imatene, mi bone vidis ?in !

- ??, ??, babiluleto ! diris Elfia kisante lin, ne diru miajn sekretojn.

JAK : Mi vere povas diri ilin al mia bona amiko ?ar li estas anka? la via.

GNR : Ha do ! ?u ni fine tagman?os ?  Mi ja malsategas !  Vi ?iuj forgesas ke mi vivis dum du tagoj nur per pano kaj akvo, kaj ke la stomako ta?zas min ?is mi ne plus eltenas.  Mi ja ne havas iun Elfiaⁿ por roli kiel tagman?o, kaj mi petas mian kafon.

BLD : Jen ?i tute preta.  Altabligu vin, generalo.

- Pardonu, Elfia, estas mi kiu servas ekde hodia?, diris Mutie forprenante la pleton el la manoj de Elfia, vi donis al mi la rajton.

- Faru kiel vi volos ?ar vi estas la mastro, respondis Elfia ridante.

- La mastro/sklavo, rebatis Mutie.

- Kiel mi, malliberulo/generalo, diris la generalo suspirante.

MUT : Ne estos longe, mia generalo, la paco estas faronta, kaj vi reiros hejmen.

GNR : Vere, mia amiko, mi plivole ?atus resti ?i tie dum momento.

MUT : Vi ?eestos ?e mia geedzi?o, generalo.

GNR : Mi ja kredas tion, diable !  Estas mi kiu elspezos pri la geedzi?ofesto.  Kaj iun bongustegan man?on kiun mi donos al vi !  ?io el ?e ?elito.  Vi ne konas tion, sed mi, kiu venis pli ol unu fojon en Parizon, mi konas lin, kaj mi konigos lin al vi.