08 _ Netaviŝtuko lokita.

Sinjorino Blidot kaj Mutie restis dum kelkaj momentoj apud la generalo, sed vidante lin tiel trankvila, sinjorino Blidot diris : "Mi estas restonta apud li iom da tempo por vidi ?u la dormo estas ne malkvieta, kara sinjoro Mutie, purigonte kaj ordigonte la ?ambron.  Kaj vi, iru vidi tion kion fari?as tien tiuj rabistoj Burniero".

MUT : Vi pravas, mia bona sinjorino Blidot.  Kie estas mia kompatinda Jakobo ?

BLD : Kun Elfia sendube; vi trovos ilin en la ?ambrego.

Mutie eliris, fermis la pordon kaj eniris en la ?ambregon.  Elfia estis tie kun la infanoj.  Jakobo rapidegis renkonte al Mutie.  "Kiel mi timis pri vi, mia kara bona amiko.  Kiam mi a?dis la pistolpafon, mi kredis ke oni mortigis vin".

Mutie klinis sin al Jakobo, kisis lin plurfoje, poste, alproksimi?ante al Elfia, li prenis al ?i la manojn kaj premis ilin ridetante.  Elfia rigardis lin kun ?oja kontenti?o.

ELF : Kaj mi do !  Kiun timon mi ja anka? havis !

MUT : Timo kiu donis al vi kura?on por maleviti ?ion.  Vi ja ne hezitis dum momento !  Via bravega mieno kiam vi eniris, inspiris al mi veran impreson de admiro, kaj anka? de dankemo, estu certa pri tio.

ELF : Mi estas tre feli?a ke vi estas kontenta pri mi, kara sinjoro Mutie.  Mi tre timis esti farinta stulta?on.

Mutie ridetis.  "Necesas ke mi iru vidi tien tion kio okazas, li diris.  Mi provos kiel eble plej mallongigi, kaj mi vidos tion kio fari?as la povra Netavi?tuko.

JAK : ?u vi volas ke mi iru kun vi, mia bona amiko ?  ?ifoje, estos nenia dan?ero.

MUT : Mi certe volas, mia knabo, sed kion ni faros pri Netavi?tuko ?  Se ni kondukus lin ?e la preposto ?

ELF : Kial vi ne venigus lin ?i tie ?

MUT : ?ar via domo ne estas rifu?ejo, mia bona Elfia; cetere ?u ni scias kiu estas tiu malfeli?a knabo, kaj ?u lia ?eesto ne estus dan?era por ni ?  Se la preposto bonvolas gardi lin, estas la plej feli?a?o kiu povus okazi al li, kaj estus maniero fari de li iun bonan knabon, se li ne ankora? estas tion, kaj pli poste iun bravan viron, iun bonan kristanon.

ELF : Vi pravas, ?iam pravas.  Adia? do, kaj ne estu tro longe forestanta.

MUT : Malplej kiel mi povos.  Venu, Jak?jo; ?is balda?, Elfia.

Mutie eliris, tenante Jakobon permane.  Enirante en la gastejon Burniero, ili a?dis koncerton de ?emadoj, de blasfemoj kaj de sakra?oj, la vunditoj estis rekonscii?intaj.  La kura?uloj de la vila?o jam ligis ilin stre?e kaj gardis ilin pa?ante anta? ili tien kaj reen.  Ili respondis per malbenoj kaj piedbatoj al insultoj kiujn la malliberuloj adresis al ili.  Kiam Mutie eniris en la ?ambron, li demandis ?u Netavi?tuko estis liberigita.  Oni forgesis lin, kaj Mutie iris kun Jakobo malfermi la pordon de la karbejo, sed la ?losilo ne estis tie.  Jakobo volis iri preni ?in en la po?oj de la gastejestro.

"Ne necesas, mia amiko, mi ne bezonas de ?losilo, vi tuj vidos kiel".

Mutie donis ?ultrobaton al la pordo : ?i rezistis.  Li donis duan skuon : krako a?di?is kaj la pordo falis en la karbejon.  Netavi?tuko estis terure timigita.  Li ne kura?is eliri el la angulo kie li rifu?is.  Jakobo trankviligis lin klarigante al li kial Mutie frakasis la pordon, kaj kiel la malafabla Burniero balda? estos enprizonigata de la ?endarmoj kiujn oni atendis.  Netavi?tuko ne povis kredi je sia liberi?o kaj la aresto de sia malafabla mastro.  En sia ?ojo, li ?etis sin ?e la genuojn de Mutie kaj de Jakobo kaj volis kisi ilin.  Mutie malpermesis tion al li.

"Estas la bona Dio kiun necesas danki, mia knabo; estas li kiu savis vin".

NTV : Mi kredis ke estis vi, sinjoro, kun la bona Jakobo.

MUT : Mi ne diras neon, mia amiko, sed tamen estas la bona Dio kiun necesas danki.  Vi ne komprenas, mi bone konstatas tion, sed iam vi komprenos.  Sekvu nin, mi tuj kondukos vin ?e S^ro preposto.

NTV kunigante la manojn : Ho, ne !  Ne la preposto !  Ne la preposto !  Mi petas, mi petegas vin !

MUT : Kial tiu ?i timo de S^ro preposto ?  Kion li faris al vi ?

NTV : Li faris nenion ?ar mi neniam proksimi?is al li.  Sed se li ektu?us min, li man?us min tute viva.

MUT : Jen granda stulta?o !  Kiu fabelis al vi tiujn malserioza?ojn ?

NTV : Estas mia mastro kiu tre malpermesis min alproksimi?i al li por ne esti man?ita.

JAK : Ha !  Ha !  Ha !  Kaj mi kiu iras tie ?iutage, ?u mi estas vorita ?

NTV : ?u vi ?  Vi a?dacas ?...  Kiel do tio okazas ?

MUT : Estas ke via mastro estas malbona fripono, kanajlo, kiu timas ke la preposto venus savi vin, kaj kiu kredigis vin ke se vi parolis al li, li man?us vin.  Nu, mia povra knabo, lasu tiajn sensenca?ojn, kaj sekvu min.

Netavi?tuko sekvis Mutie^on kaj Jakoboⁿ kun malinklino.  Mutie trairis la gastejo, vidigis al li sian stre?e ligitan mastron tiel kiel lian edzinon kaj la fraton, poste li eliris, kaj pa?is al la prepostejo.

La pordo estis fermita ?ar estis iom malfrue.  Mutie frapis.  La preposto mem venis malfermi la pordon.  Li rekonis Mutie^on.

La PRePosto : Bonegan tagon, mia bona sinjoro Mutie; Vi estas do reveninta ?  Ekde kiam ?

MUT : Ekde tiu mateno, sinjoro preposto, kaj jen mi venas proponi al vi bonan faradon.

PRP : Bonege, sinjoro Mutie, disponu pri mi, mi petegas vin.

MUT : Sinjoro preposto, estas ke necesas doni dumtempe lo?adon kaj man?adon al tiu jena kompatinda etulo.

Mutie prezentis Netavi?tukoⁿ tremanta.

PRP : Lia mastro do liberigis li ?  Estas miascie la sola bonfaro kiun li faris.  Tiu infano vere bezonas esti edukita.  Anta? longe mi volintus havi lin, sed ne estis rimedo por alproksimi?i al li.

La preposto volis preni la manon de Netavi?tuko kiu retiris ?in eligante krion.  "Nu !  Kio do okazas ?  diris la preposto surprizita".

MUT : Estas, sinjoro preposto, ke tiu ?i naivulo imagas ke vi tuj forman?os lin kun apetito.  Estas lia diabla gastejestro kiu faris al li tiun stultan fabelon por maleblegi lin sin turni al vi.

- Mia kompatinda knabo, diris la preposto ridante, estu tre trankvila, mi nutras min pli bone ol tion, vi estus malbona peco por man?i.  ?iuj infanoj de la vila?o venas ?e mi, kaj mi man?is neniun, ne e? la plej grasajn; petu plivole al Jakobo.

JAK : Estas tio kion mi diris al li, sinjoro preposto, kiam li diris al ni tiun ?i ridigan aferon.  Nu, ?u vi vidas, Netavi?tuko ?  Mi ne timas pri S^ro preposto.

Kaj Jakobo, prenante la manojn de la preposto plurfoje kisis ilin.  Netavi?tuko rigardadis lin; li ankora? aspektis timigita, sed li ne plu provis eskapi.

PRP : Necesas do gardi tiun infanon dum tempeto, sinjoro Mutie ?  Sed kiel lia mastro akceptos la aferon ?

Mutie rakontis al li la okaza?ojn kiuj ?us okazis.  La preposto akceptis la zorgon de tiu forlasita infano.  Li alvokis sian servistinon, transdonis al ?i Netavi?tukoⁿ  postulante al ?i doni al li vesperman?on kaj aran?i por li liton en ajna kabineto.

- Nun, li diras, mi tuj iros viziti la vunditojn por provi revenigi ilin al pli bonaj amsentoj.  ?is morga?, mia bona sinjoro Mutie, mi iros vidi vin ?e la Gardan?elo.

Kaj la preposto eliris kun Mutie kaj Jakobo.  La du lastaj transiris la straton por rehejmeniri.  Ili trovis sinjorinon Blidot^on kaj Elfia^on kiuj malpacience atendis ilin.  "Venu rapide enliti?i, mia Jak?jo, diris sinjorino Blidot, Pa?lo jam dormas.

- Adia?, panjo, adia?, onklino mia, adia?, mia bona amiko, diris Jakobo brakumante ?iujn ameme.

BLD : Kiajn amindajn infanojn, vi donis al ni, mia kara sinjoro Mutie !  Se vi scius la tenerecon kiun mi havas por ili kaj kiom nia vivo estas ?an?ita kaj plibeligita fare ilin !

MUT : Kaj por ili, kia beno vivi ?e vi, miaj bonaj kaj karaj amikinoj !  Kiajn patrinajn prizorgojn ili ricevas !  Kiel oni estas feli?a sub via tegmento !

BLD : Kial vi ne restas, ?ar vi trovos ke oni estas tiom bone ?

MUT : Iu viro kun mia a?o ne devas vivi senutile, nenifaradante.  Anta? ?io, nun, necesas ke mi iru al la kuracbanejo de Bagnolo, por bone resanigi mian vundon, ankora? malbone fermita.

ELF : Jes, estas bone en tiu momento, kaj poste ?

MUT : Poste ?  Mi ne scias.  Mi vidos tion kion mi devas fari.  Per la graco de Dio !

ELF : Vi ne pli soldati?os, mi esperas ?

MUT : Eble jes, eble ne, mi ankora? ne scias.

ELF : Vi tamen ne soldati?os sen paroli al mi pri tio, kaj ni vere vidos ?u vi kura?os ka?zi al mi ?agrenon.

MUT : Ne estos mi kiu iam propravole ka?zos al vi ?agrenon, kara Elfia mia.

ELF : Bone !  Tiel mi estas trankvila, vi ne soldati?os.

La du fratinoj kaj Mutie iom plida?rigis la vesperon.  Mutie kaj sinjorino Blidot iris vidi de tempo al tempo, ?u la generalo nenion bezonis.  Vidante ke li ankora? dormis, ili parolis pri iri ku?i?i.  Mutie diris ke li tranoktos sur se?o por priatenti la generalon.  Elfia kaj sinjorino Blidot protestis kaj deklaris al li ke ili ne tolerus tion.  Dum sinjorino Blidot diskutis la aferon kun Mutie, Elfia malaperis kaj balda? revenis kun matraco kiun ?i ?etis sur la plankon por kuri ser?i alian.

- Elfia !  Elfia !  kriis Mutie, kion vi faras ?  Kial tiel lacigi vin ?  Mi ne volas ?in.

Elfia revenis kun iu dua matraco kiun ?i ?etis al Mutie kiu volis senigi ?in de tio, kaj kurante denove malaperis.

- Tio transpa?as la mezuron !  diris Mutie.  ?u ?i alportos duonan dekduon de tio ?

Kaj li postkuris ?in por malhelpi ?in demeti la litojn de la domo.  Li renkontis ?in portanta kolbaskusenon, kapkusenon, litkovrilon kaj littukojn.  Post sufi?e vigla diskuto, li sukcesis forigi ?ion de ?i, kaj malsupreniris akompanata de ?i ?is en la ?ambro.

- Se ne estas honte por soldato, li diris, fari al si liton kiel por iu princo !

Babilante kaj ridante, la lito estis farita.  Mutie premis la manojn de siaj amikinoj, dirante adia?on al ili, kaj ?iu iris enliti?i.