05 _ Disiĝo.

La tago da?ris, kaj gaje fini?is por ?iuj lo?antoj de la Gardan?elo. La  infanoj ludis, vesperman?is kun bona apetito kaj frue enliti?is, lacaj pro sia tago kaj ?efe pro sia anta?a nokto.  Mutie da?rigis siajn afabla?ojn al sinjorino Blidot kaj ?ia fratino por la servado de la malmultaj voja?antoj kiuj haltis por sensoifi?i kaj ripozi.  Kiam la infanoj estis ku?intaj, li restis por babili kun ili pri tio kio ta?gis fari por ?i tiuj kompatindaj etuloj forlasitaj.

MUT : Ili ankora? havas sian patron, el tio kiun Jakobo rakontis al mi, sed kiel retrovi lin ?  Mi e? nek povas scii sian nomon nek la lokon kie li lo?is kiam la ?endarmoj forkondukis lin.  Eble li estas en malliberejo a? en punlaborejo pri kelka grava eraro kiun li kulpis.  Eble pli bone valoras por ili ne koni sian patron.  Sed tamen necesas ke morga?, anta? ol foriri, mi iru meti mian deklaron ?e la urbodomo.  Ni povus tra ?i sukcesi scii kiu nomo ili ricevos.  Se la urbestro venas pridemandi vin, vi diros la simplan veron.  Mi lasos al vi mian adreson por ke vi povus sciigi al mi la nova?ojn en okazo de bezono.

BLD : Sed vi ne estos sen reveni por havi tion per vi mem, sinjoro Mutie, ?ar mi rigardas tiujn infanojn kiel restantajn sub via protekto kaj apartenantajn pli al vi ol al mi.

MUT : Mi estus tre embarasita se mi havus ilin, mia bona sinjorino Blidot.  Ili estas pli bone metita ?e vi, ol ?e mi kiu havas nek hejmon nek aliajn vivrimedojn ol miajn amba? brakojn.  Sed jam malfruas.  Mia tago komenci?is anta? la tagi?o, kaj mi ne beda?rus vidi la finon.

BLD : Kial vi ne diris tion pli frue ?  Mi irigus vin al via ?ambro kiu estas ?i tie apude, ?e la tereta?o, rigardanta al la ?ardeno.  Mia fratino kaj mi ku?i?as tie supre, estas pli sekura por du virinoj solaj.  Ne ?ar la lando estas malbona, sed se iu malbona regato venas por terure brui...

MUT : Ke li do venu dum mi estas ?i tie.  Mi kaj Kapitano, ni konvene regalos lin kaj lerte, mi certigas al vi.

Sinjorino Blidot ridetis, ekbruligis kandelon kaj portis ?in en la ?ambron preparitan por Mutie.  Li dankis ?in, salutis ?in, fermis sian pordon, bruligis cigaron, fumis kelkan tempon, pensante, faris al si grandan signon de kruco, mallongan pre?on, enliti?is kaj ekdormis ?is la morga?a mateno.

?ajnas ke li longtempe dormis ?ar, je sia veki?o, li a?dis la babiladojn de infanoj kaj la gajan ridon de Elfia kaj de sinjorino Blidot.  Honta pro sia longa dormo, li saltis el sia lito kaj komencis sin lavi.

- Bonan liton, li pensis; mi ne havis iun tiom bonan anta? longe, estas tio kio malfruigis min...  Jen mi preta; rapide, ke mi iru helpi tiujn virinojn en ilia laboro.

Malfermante la pordon, li trovis sin anta? siaj du gastigantinoj kiuj purigis kaj pretigis ?iu sian infanon.

MUT : Pardonu, mi beda?ras, sinjorinoj, mi malfruas.  Tio tamen ne estis mian kutimon en la regimento, sed la lo?ejoj estas bonaj, tro bonaj, oni dormas tro bone en viaj litoj.

JAK : Saluton, sinjoro Mutie, ?u vi bone dormis ?

MUT : Mi ja kredas tion ke mi dormis, tro bone, kiel vi vidas, mia knabo, tial, ke mi malfruas.  Vi anka? ne havas malbonan mienon, vi, via lito estis pli bona ol tiu de la pasinta nokto, ?u ?

JAK : Ho !  kiel ?i estis bona !  Pa?lo sentis sin tiom varma !  Li estis tiom feli?a !  Li tiel bone dormis !  Mi estis tiel feli?a, kaj mi estis tiom dankanta vin, mia bona sinjoro Mutie !

MUT : Estas tiuj sinjorinoj ke necesas danki, mia infano, kaj ne mi kiu estas malbon?anculo sen rifu?ejo.

JAK : Sed estas vi kiu savis nin en la arbaro, estas vi kiu venigis nin ?i tie, estas vi kiu konfidis nin al sinjorino Blidot kaj fra?lino Elfia.  Ili diris al mi anta? momento ke estis la sankta Virgulino kaj vi kiuj estis niaj savantoj.

Mutie ne respondis; li brakumis Jakoboⁿ kaj Pa?loⁿ, kisis ilin plurfoje, donis manpremon al ?iu el fratinoj kaj sidi?is apud la tablon atendante ke la lavado de la infanoj fini?is.

- Kion mi povas fari por helpi vin ?  li demandis.

ELF : ?ar vi estas tiel servema, sinjoro Mutie, iru alporti al mi bran?faskon ?e la ?tiparo funde de la ?ardeno, por bruligi mian fajron.  Kaj poste ?ovelplenon da karbo por la forno.  Mi atendante preparos la kafon.

BLD : ?u vi pensas tion, Elfia, ?ar?i S^ron Mutie^on per tia tasko ?

MUT : Lasu, lasu, mia bona gastigantino !  fra?lino Elfia bone scias ke ?i helpas min utiligante min por servi vin.  ?u vi kredas ke mi neniam kunportis lignon a? karbon ?  Mi faris multajn aliajn ?e la regimento.  Mi ne estas tia grandsinjoro, kiel vi pensas !

Mutie iris kurante kaj ne malfruis reveni kun grandega brakpleno de bran?faskoj.

ELF : Ha, ha, ha!  estas trioble tro.  Lasu al mi tiujn ?i bran?etojn kaj reportu la ceteron al la ?tiparo irante preni la karbon.

BLD : Elfia !  Mi certigas vin ke vi estas tro a?daca !

ELF : Ne, ne; necesas ke li konvene lernas sian servon.  Li ne pli bone petas, estas facile videbla.  Sed li ne scias, tial necesas tion diri al li.

MUT : Dankon, fra?lino Elfia, dankon.  Mi vidas kiom vi estas bona kaj ke vi havas amikecon por mi.

"Vi bone a?das", diris triumfe Elfia dum Mutie reiris kun sia brakpleno da ligno.  Sinjorino Blidot ridetis skuante la kapon...

BLD : Pensu do ke ni konas lin nur ekde hiera? kaj ke ni estas ?e ni por servi la voja?antojn kaj ne por laborigi ilin.

ELF : Sed li ne estas voja?anto kiel iu alia.  Li konfidis al ni tiujn ?i infanojn kiuj estas tiel afablaj, kaj kiuj faros al ni vivon tiom gaja, tiom bona !  Estas donaco tio, kiu estas pagita de amikeco.  Kaj mi, kiam mi amas homojn, mi laborigas ilin.  Estas nenio kiun mi tiom mal?atas kiom homoj kiuj faras nenion, kiuj lasas vin peni sen nur proponi al vi la fingropinton por helpi vin.

- Kaj vi ja pravas, fra?lino Elfia diris Mutie kiu a?dis tion kion ?i diris al sia fratino.  Kaj estas vere ke mi ne estas voja?anto kiel alia, ?ar mi ?uldas al vi dankemon pro la ?ar?o kiun vi bonvolis akcepti.  Kaj bone kredu ke mi ne havas sendankan karakteron.

ELF redetanta : Mi bone komprenas tion, sinjoro Mutie, vi ne bezonis diri tion.  Mi estas subtila, nu, mi divenas multe da aferoj.

Mutie siavice ridetis, sed li nenion diris, kaj prenante la balailon, li komencis balai la ?ambron.

ELF : Lasu tiun balailon, prenu la spongon kaj la vi?tukon.  Kiam vi estos lavinta kaj vi?inta la tablon kaj la fornon, tiam vi balaos.

Mutie obeis la?litere.  Kiam li finis : "?u mia majoro estas kontentigita ?  li diris salutante per militista gesto.  Kion necesas fari poste ?"

- Tre bone, diris Elfia, post esti trarigardinta.  Nun iru ser?i por ni lakton ?e la farmejo ?i proksime, ?e la elirejo de la vila?o.  Mi estus tre dankema se vi kunkondukus la infanojn kun vi.  Ili konos la vojon kaj ili kapablos iri ser?i nian lakton kiam vi estos foririnta.

Mutie prenis la manon de Jakobo, kiu jam tenis tiun de Pa?lo, kaj ?iuj tri ekvojiris gaje, saltante kaj ridante.

- Lakton, bonvolu, diris Mutie al dika farmistino kiu filtris la nove melkitan lakton.

La farmistino turnis sin kaj mirigite rigardis tiun novan viza?on.  "Po kiom ?"  ?i diris fine.

MUT : Vere, mi ne demandis.  Sed donu kiel kutime : vi scias tiom kiom oni prenas al vi ?iutage.

La farmistino : Tio estas por kiu ?

MUT : Por sinjorino Blidot, ?e la Gardan?elo.

La farmistino : Jen !  Vi do estas en ?ia servo ?  Ekde kiam ?

MUT : En ?ia servo nune.  Nur ekde hiera?.

- Tamen estas stranga, grumblis la farmistino donante tri mezurojn da lakto.

- ?u necesas pagi ? diris Mutie priser?ante en sia po?o.

La farmistino : Sed ne.  Vi bone scias ke ni kalkulas niajn kontojn ?iujn mardojn, la bazartagon.

MUT : Mi ja scias nenion.  Kiel mi scius tion, ekde hiera? ke mi estas en la lando ?  Bonan tagon, sinjorino.

La farmistino kapsignis kaj rekomencis sian laboron, demandante al si kial sinjorino Blidot akceptis en sia servo, soldaton kies ?i tute ne bezonis.

Mutie foriris kun la infanoj kaj sia poto da lakto, ridante pro la mirego de la farmistino.

- Jen fra?njo, li diris revenante,  mi vetas ke vi balda? estos vizitita de la dika farmistino.

ELF : Kial tion ?

MUT : Estas ke ?i aspektis tiom surprizita kiam mi diris al ?i ke mi servis vin, ke ?i certe venos al klarigadoj.

ELF : Kaj kial vi diris... tian umon ?  ?u oni iam vidis tiel elpensi ?

MUT : Kiel do fra?njo ?  Sed estas la pura vero.  ?u mi ne servas vin, tute en via servo ?

ELF : Vi ?agrenas min per viaj ridadoj kaj viaj vortludoj.

MUT : Tamen tio ne gravas, fra?njo Elfia.  Mi ridas ?ar mi estas kontenta.  Nu, tio ne okazas ofte al mi.  Iu malri?a soldato for de sia lando, sen patro nek patrino, kiu havas neniun korligon en tiu mondo, eble povas sin forgesi dum momento kaj senti sin feli?a inspiri kelkan intereson kaj esti amikece traktita.  Mi eble eraris.  Mi ma?ine faris malbonan ?ercon, bonvolu senkulpigi min, fra?njo.  Pensu ke mi balda? foriros kaj sendube dum longa tempo.  Necesas ne tro rankori kontra? mi.

ELF : Estas mi kiu malpravas kvereli kun vin pro bagatelo, mia bona sinjoro Mutie, kaj estas al vi senkulpigi min.  Estas ke, komprenu, estis tiom ridinde pensi ke mia fratino kaj mi, ni dungis vin ke mi timis ke oni moku nin.

MUT : Kaj vi iom pravas, fra?njo, ?u vi volas ke mi reiros ?e la farmistino, diri al ?i...

BLD : Sed ne, sinjoro, ?io estas nur infana?o de Elfia.  ?i estas juna, vi komprenas, iom tro gaja la? mi, kaj ?i misuzis vian komplezon.

MUT : Estas tio kion mi ne akceptas, sinjorino Blidot.  Kaj kiel pruvo, mi denove metas min sub la ordono de fra?lino Elfia kaj demandas al ?i tion kion ?i volas ke mi faru.

- Helpu min por fari la kafon, varmigi la lakton, diris Elfia duonridante, duonru?i?ante.

La tagman?o balda? estis preta, la infanoj malpacience atendis ?in kaj bonapetite man?is ?in.  Kiam ?i estis finita, Mutie iris al la urbodomo, sinjorino Blidot kaj Elfia okupi?is pri sia labora?o kaj la infanoj amuzis en la ?ardeno.  La mateno rapide fluis.  Mutie ankora? tagman?is kun la infanoj kaj la du fratinoj, poste li preti?is por foriri.  Li petis por pagi sian elspezaron, sed sinjorino Blidot neniam volis konsenti tion.  Ili disi?is amikece kaj beda?re.  Jakobo ploris kisante sian bonfaranton, Pa?lo vi?is la okulojn de Jakobo.  Amba? ?irka?prenis Kapitanoⁿ per iliaj braketoj.

- Adia?, mia bona Kapitano, diris Jakobo, adia?, mia bona hundo, anka? vi savis nin en la arbaro, estas vi kiu unue vidis nin, estas vi kiu portis Pa?loⁿ sur via dorso.  Adia?, mia amiko, adia?, mi ne forgesos vin, ne pli ol mia bona amiko S^ro Mutie.

Mutie estis kortu?ita kaj mal?oja.  Li forte manpremis la du bonajn kaj bonegajn fratinojn, donis lastan kison al Jakobo, al?etis lastan rigardon al la ?ambro de la Gardan?elo kaj malproksimi?is rapide sen turni la kapon nur unufoje.

La infanoj estis ?e la pordo, rigardante sian novan amikon foriri kaj malaperi.  Jakobo vi?is siajn okulojn.  Kiam li ne plu vidis ion, li reiris en la ?ambron kaj ?etis sin plorante en la brakojn de sinjorino Blidot.

- Nun ke S^ro Mutie estas foririta, vi ne elpelos nin, sinjorino, ?u ne ?  Vi ankora? vartos mian karan Pa?loⁿ, kaj vi permesos min resti kun li.

BLD : Povra infano !  Ne, mi ne forpelos vin, mi ?iam gardos vin; mi amos vin kvaza? vi estas miaj infanoj.  Kaj por komenci, mi petas al vi, tiel kiel al Pa?lo, ne nomi min sinjorinon, sed panjon.

JAK : Ho jes !  Vi estos nia panjo, kiel kompatinda panjo kiu mortis kaj kiu estis tre bona.  Pa?lo, vi neniam plu diros sinjorinon al sinjorino Blidot, sed panjo.

PA? : Ne, ne volas; volas iri kun Kapitano kaj Mutie.

JAK : Sed ?ar ili estas foriritaj !

PA? : Ne gravas : Venu konduki min al Kapitano.

JAK : ?u do vi ne amas panjon Blidot^on ?

PA? : Mi amas, sed mi pli amas Kapitanoⁿ.

ELF : Lasu lin, Jak?jo mia.  Li iom post iom kutimi?os; li amos nin tiom kiom li amas Kapitanoⁿ, kaj li nomos mian fratinon panjon kaj mi, onklino mia.  Vi anka?, mi estas via onklino.

- Jes, onklino mia, diris Jakobo kisante ?in.

Jakobo, trankvila pri la sorto de Pa?lo, sin allasis al sia tuta gajeco.  Li imagis por okupi sian fraton, amason da amuzaj ludoj per malgrandaj ?tonoj, lignaj pecetoj, paper?ifa?oj.  Li mem provis esti helpema al sinjoro Blidot kaj al Elfia farante iliajn a?etojn, lavante la vazaron, servante la voja?antojn.  ?irka? la vespero, li proksimi?is al sinjorino Blidot, kaj diris al ?i kun iom da ?eno : "Panjo, vi promesis al S^ro Mutie doni iom da man?a?o al kompatinda Netavi?tuko.  Mi vidis lin anta? momento, li kuris kun dika pano sub la brako, li faris signon al mi ke li estis venonta, por ?erpi akvon el la puto.  ?u vi bonvolas doni al mi ion por ke mi portu tion al li en la kava trunko ?"

BLD : Jes, mia amiko.  Jen resto da viando kaj peco da pano.  Iru meti ?in en la kavon de la arbo.  Kaj, pro timo ke mi ekde nun ne plu forgesus ?in, rememorigu tion al mi ?iutage dum tagman?o; ni faros la parton de la eta kompatindulo.

JAK : Dankon, panjo, vi estas tiel bona kiel S^ro Mutie.

Kaj Jakobo kunprenis siajn proviantojn kiujn li iris meti en la arbon de la puto.  Li balda? vidis Netavi?tukoⁿ alveni kun sia kru?o.  Li pa?is malrapide, kaj vorante la panon kaj viandon de sinjorino Blidot vi?is al si la okulojn.  Li trinkis akvon el la kru?o, malgaje salutis Jakoboⁿ kaj Pa?loⁿ kiuj rigardis lin de la pordosojlo, kaj revojiris al sia gastejo.

La tagoj tiel fluis, feli?aj por Jakobo kaj por ?iuj lo?antoj de la Gardan?elo, malgajaj kaj kruelaj por la malbonsorta Netavi?tuko kiun lia mastro malbone trakti sen?ese.  Multfoje Jakobo ka?e helpis lin plenumi la ordonojn kiujn li ricevis kaj kiuj superis liajn fortojn.  Jen estis tro peza objekto por alporti for, tiam Jakobo kaj Pa?lo kuni?is kun li ?e la eliro de la vila?o kaj helpis lin alporti lian ?ar?on.  Jen estis longa trabutikado por plenumi je la tagfino, kiam la laceco de sen?esa laboro igis lin nekapabla realigi longan pa?adon.  Jakobo tiam ricevis de sinjorino Blidot la permeson trabutiki por Netavi?tuko, dum tiu ?i ripozis ?e la piedo de arbo kaj man?is la proviantojn kiujn sendis al li sinjorino Blidot.