04 _ Netaviŝtuko.

Estis neniu en la ?ambro kiam Mutie eniris.  Li esploris la apartamenton kaj iris al la ?ardeno kies la pordo estis malfermita.  Post esti ekzameninta la florojn kaj la legomojn, li alvenis ?e la?bo el hedero kaj eniris.  Benko ornamis la la?ban bordon, rustika tablo estis kovrita de libroj, de farita?oj el ordinaraj tola?oj.  Li rigardis la librojn : Imitado de Jesuo Kristo, Nova Testamento, Perfekta kuiristo, Manlibro de mastrumantinoj, Memuaro de soldato.

Mutie ridetis : "Bonege !  Jen libroj kiujn mi ?atas vidi ?e bona mastrumistino !  Tio donas fidon vidi tian elekton.  Tiuj manlibroj, estas bone; se mi ne ricevintus mian manlibron de soldato dum miaj kampanjoj, mi neniam kapablus elteni ?ion kion mi suferis tien !  Kaj garnizone !  Tial la enuo !  Jen terura malamiko por venki kaj kiu pelas vin al trinkejo kaj de tie al la polico?ambro.  Feli?e mia amiko la manlibro ?eestis, kaj malhelpis min fari malsa?a?ojn kaj lasi min cedi al ?agreno, al senkura?i?o !  Estu feli?a tiu kiu donis ?in al mi kaj tiu kiu inventis ?in !"

Parolante Mutie estis preninta la Memuaron de soldato; li malfermis la libron, en ?i legis linion, poste du, poste dek, poste pa?ojn, sekvitajn de aliaj pa?oj, tiel ke post horo, li ankora? estis tie, staranta anta? la tablo, ne pensante forlasi la malgrandan volumon.  Li e? ne a?dis S^inon Blidot^on kaj Elfiaⁿ veni ser?i lin en la ?ardeno.

BLD : Jen li en nia la?bo, Dio pardonu min !  Ej !  kion do li faras tie, senmova anta? nia tablo ?  Estas ke li ne movas pli ol statuo !

ELF, ridante : ?u li mortis ?  ?ajnas ke li dormas, tute staranta.

GST, malla?te : Hm !  Hm !  S^ro Mutie !...  Li ne a?das.

ELF, same : S^ro Mutie !  La tagman?o estas preta, ?i atendas vin...  Surda kiel morto !  Parolu pli la?te, mi ne kura?as, mi ne konas lin.

- S^ro Mutie !  pli la?te ripetis S^ino Blidot alproksimi?ante al la tablon kaj metante sin anta? li.

Li suprenrigardis, vidis ?in, pasis la manon sur sian frunton kvaza? por rememorigi siajn ideojn, rigardis ?irka? si konsternite.

- Multajn pardonpetojn, sinjorino Blidot, mi nek vidis vin, nek a?dis vin.  Mi estis tute kapita de mia libro, tio estas, de via libro, li ?ustigis ridetante.  Mi neniam kredintus ke libro povus tiom amuzi kaj interesi.  Mi estis leganta pri la polico?ambro; estas ja tiel, ekzakte tiel !  Mi iris tien nur unu fojon kaj pro falsa raporto, sen ke tio estis mia kulpo...  Estas tiel bone rakontita ke mi kredis ankora? esti tie !

BLD : Mi estas plenkontenta ke ?i tiu libro pla?as al vi.  Vi povas konservi ?in se vi deziras finlegi ?in.  S^ro preposto donos alian al mi, li havas ilin tiom kiom oni volas.

MUT : Mi ne malkonsentas, S^ino Blidot.  Mi akceptas, kaj dankegon.  Mi legos ?in honore al vi, kaj mi esperas dank'al ?i pliboni?i.

BLD : Pri tio, sinjoro Mutie, vi tute aspektas esti tiel bona kiel iu ajn.  Sed ni venas, mia fratino kaj mi, sciigi al vi ke la tagman?o estas servita, anta? balda? du horoj, la infanoj devas malsati; kaj mi pensas ke vi mem ne beda?rus man?eti.

MUT : Tio estas la vero; mia matenman?o estas tre for kaj ne alportos malbonon al tagman?o.

Mutie salutis Elfiaⁿ, kiun li ankora? ne konis, kaj sekvis la du fratinojn al ?ambro kie atendis la infanoj.  Pa?lo forte deziris tu?i tion kion estis sur la tablo, sed Jakobo malpermesis lin.

JAK : Atendu, Pa?lo; estu sa?a; vi bone scias ke necesas nenion tu?i sen permeso.

PA? : Do, Jakobo, doni permeson ?

JAK : Mi, mi ne povas, tio ne estas al mi.

PA? : Sed estas ke mi malsatas.  Voli man?i.

JAK : Atendu mimuton; S^ro Mutie balda? venos, poste la sinjorino, poste la alia, ili donos al vi por man?i.

PA? : ?u longe, minuto ?

JAK : Ne, ne tre longe...  Nu, jen ili kiuj alvenas.

?iuj altabli?is.  Jakobo suprentiris sian fraton sur lian se?on kaj sidi?is apud li por servi lin.  Mutie amike manfrapetis ilin, kaj ili ?iuj komencis man?i brasikosupon al kiu Mutie donis la?dojn de kompetentulo.  Kiam la supo estis finita, Elfia volis stari?i por meti sur la tablon raguon el bova?o kaj fazeoloj, kiu atendis sian vicon, sed Mutie restigis ?in.

- Pardonu, fra?njo, ne estas kutime ke la sinjorinoj servas la sinjorojn.  Permesu ke mi doma?u al vi la penon.

- Same, diris S^ino Blidot ridante, vi estas iom de la hejmo de kiam vi donis al ni ?i tiujn infanojn.  Faru la? via ideo, kaj sen?eni?u kiel ?e vi.

- Certe, Sinjorino Blidot, tio kion vi diris, estas vera; mi sentas min kvaza? mi estis hejme, kaj mi uzas ?in, kiel vi vidas.

La tagman?o fini?is gaje.  Jakobo plezuri?is pro vidi Pa?loⁿ man?i ?is senspiri?i.  Post tagman?o, Mutie sendis ilin eksteren amuzi?i, li mem komencis fumi.  La du fratinoj okupi?is pri la mastrumado kaj servadis la voja?antojn kiuj haltis por tagman?i.  Mutie babilis kun la el- kaj en-irantoj, kaj ekhelpis kiam estis tro multe por fari.

Jakobo kaj Pa?lo promenadis en la strato.  Ili rigardis la maloftajn butikojn de legomvendisto, viandisto, panisto, selisto.  Ili transiris la vila?on kaj renkontis malri?an knabeton je ok a? na? jaroj, vestita per vesta?oj, kiu pene kuntrenis sakon da karbo tro peza rilate al sia a?o kaj siaj fortoj.  Li sen?ese haltis, vi?is per la sia mandorso la ?viton kiu fluis de sia frunto.  Lia malgraseco, lia mal?oja aspekto emociis la bonan etan Jakoboⁿ.

- Kial vi kuntrenis tiom pezan sakon ?  li demandis al li, alproksimi?ante al li.

- ?ar mia mastro ordonis tion al mi, respondis la knabeto kun ploretanta vo?o.

- Kaj kial vi ne diras al li ke ?i estas tro peza ?

- Mi ne kura?as, li batus min.

- ?u li do estas malafabla ?

- ?? ! diris la knabeto, rigardante ?irka? si kun teruro.  Se li a?dus vin, li donus al mi vipbatojn.

- Kial vi restas ?e tiu malbona viro ?  da?rigis Jakobo malla?te.

NTV (la knabeto) : Oni konfidis min tie, necesas fakte ke mi restas tie.  Mi havas neniun kien iri : nek patron nek patrinon.

JAK : Estas kiel mi kaj Pa?lo.  Sed imitu min, demandu al la bona Sankta Virgulino helpi vin, vi vidos ke ?i faros tion, ?i estas tiel bona !

NTV : Sed mi ne konas ?in, mi ne scias kie ?i lo?as.

JAK : Ah !  sed anka? mi ja ne scias !  Sed ne gravas, ?iam petegu, ?i a?dos vin.

NTV : Ho !  Mi ne petus pli bone.  Sed se mi vokas tro la?te, mia mastro anka? a?dos tion, kaj li frapos min.

JAK : Ne necesas krii, diru malla?te : "Sankta Virgulino, sukuru min.  Vi kiu estas la patrino de malfeli?uloj, bona sankta Virgulino, helpu min".

La eta malfeli?ulo faris kiel Jakobo diris al li, poste li atendis.

- Neniu venas, li diris, kaj necesas ke mi foriras kun mia sako, la mastro atendas tion.

- Atendu, mi tuj helpos vin iom, ni amba? trenos ?in.   La sankta Virgulino ne tuj venas tiele, sed ?i tamen helpas.

Jakobo tiris la sakon post esti instiganta Pa?loⁿ pu?i; la knabeto ne havis tiom multe da forto kiom Jakobo kiu tiris tiel bone ke la sako eksaltis sur la ?tonoj de la vojo, ke ?i ?iri?is ?e pluraj lokoj kaj ke la karbopecoj eskapis el ?iuj flankoj.  La infanoj haltis konsternitaj, sed Jakobo ne perdis la kapon pro tiom malmulte da bagatelo.

- Atendu, li diris, ne movi?u; mi iras alvoki S^ron Mutie^on kiu estas tre bona.  Estas li ke la sankta Virgulino sendis al ni.  ?i anka? sendos lin al vi.  Venu, Pa?lo, ni rapide kuru.

Li tenis Pa?loⁿ per la mano kaj amba? kuris tiel rapide kiel la malgrandaj kruroj de Pa?lo permesis tion, ?is ?e S^ino Blidot kie ili trovis Mutie^on fumantan kun kelkaj voja?antoj.

JAK : Sinjoro Mutie, vi kiu estas tiom bona, rapide venu al la helpo de kompatinda knabeto, multe pli malfeli?a ol mi kaj Pa?lo.  Li ne povas treni dikan sakon da karbo kiun ni krevigis, kaj lia malbona mastro frapos lin.  Tiu kompatinda etulo tiom timas !  Kaj la sankta Virgulino faras diri al vi rapide iri por helpi lin.

- Kie vi vidis la sanktan Virgulinon, knabo mia, por fari al mi ?iajn komisiojn ?  Mutie diris ridante kaj stari?ante.

- Mi ne vidis ?in, sed mi sentis ?in en mia kapo kaj mia koro.  Vi bone scias ke estas ?i kiu sendis vin por savi nin, Pa?loⁿ kaj min; necesas ankora? savi tiun malfeli?an etulon.

- Estas bone, brava knabeto mia; mi estas ironta; vi kondukas min tien.

Mutie sekvis lin post esti petanta al Elfia  gardi Pa?loⁿ kiu ne pa?is sufi?e rapide.  Jakobo kondukis lin kurante sur la vojo kie ili trovis la knabeton kiun Mutie tuj rekonis.  Estis Netavi?tuko, la povra turmentato de la malbona gastejestro Burniero.  Li proksimi?is al li kun kompatema mieno, levis la sakon, ekzamenis ?in, eltiris el la po?o de sia jako, kudrilon kaj dikan fadenon, kiel la soldatoj kutime havas tion, kudris la truojn, kaj babilante, demandis al la knabo : "?u ne eblas alporti karbon sen trapasi la vila?on kaj sen esti vidita de via mastro, povra knabo mia ?  Mi ne ?atus renkonti tiun malbonulon; mi timus allasi min doni al li batadon kiu ne estus tre bona efekto.

NTV : Jes, sinjoro, ni povas pasi malanta? la domoj, kaj malplenigi la sakon en la karbujon kiu estas ekstere apogata al la staplo.

- Tiam ek, mia amiko !  diris Mutie ?ar?ante la sakon sur siajn ?ultrojn.

Netavi?tuko rigardis kun admiro.

- Ho !  Sinjoro, mia bona sinjoro !  Nepre diru al la sankta Virgulino kiom mi dankas ?in sendi vin.  Tiu bona sankta Virgulino !...  Tiu etulo tamen pravis, li aldonis rigardante Jakoboⁿ kun gaja mieno.

- Mi ja diris al vi, reparolis Jakobo kun feli?o.

Mutie priridis la naivecon de la infanoj.  Ili ne prokrastis alveni al la karbujo.  Mutie malplenigis la sakon, faldis ?in kaj metis ?in en angulon.  Li sin pretigis foriri kiam la infano timeme revokis lin.

- Sinjoro, ?u vi estus sufi?e bona por petegi la sanktan Virgulinon sendi al mi man?a?ojn ?  Oni donas tion al mi tiom malmulte, ke mi suferas tie (montrante sian stomakon) kaj ke mi ne havas fortojn.

- Kompatinda malfeli?ulo !...  respondis Mutie teneri?inta.  A?skultu; venu ?e la Gardan?elo, mi rekomendos vin al S^ino Blidot, bonulino se neniam tio ekzistis.

NTV : Ho !  Sinjoro, mi ne povos !  Mia mastro mortigus min se mi irus tien.  Li ege malamas ?in.

MUT : Tiam mi kunportos al vi ion kiun mi petos al S^ino Blidot; kaj poste, mia bona Jak?jo ?iutage kunportos al vi nutra?on.  ?u vi bonvolas, Jak?jo mia ?

JAK : Ho !  jes, sinjoro Mutie.  Mi ?iutage gardos ion de mia tagman?o por li.  Sed kiel fari por doni ?in al li ?  Mi timas sian mastron.

NTV : Vi povas meti ?in en la kavon de la arbo apud la puto, mi tien iras ?iutage por ?erpi akvon.

MUT : Estas bone, estas promesite.  Post kvaronhoro, vi havos vian aferon.  Jak?jo portos ?in al la puto.  Ni foriru nun, tiel ke oni ne surprizu nin, estas tio kio farus problemon al tiu ?i kompatinda Netavi?tuko !

Mutie foriris kun Jakobo.  Enirante en la Gardan?elon, li raportis al S^ino Blidot la traviva?on de Netavi?tuko kaj petis ?in permesi Jakoboⁿ ?iutage fari ?i tiun almozon.

- Sed, li aldonis, mi ne volas ke vi akaparus ?iujn miajn bonfarojn, kaj mi volas pagi la man?a?on de tiu ?i malfeli?a knabeto.  Vi diros al mi kiom vi taksas tion kaj tion kion mi estos ?uldanta al vi.  Mi venos kalkuli niajn kontojn po unu a? du fojoj jare.

BLD : Niaj kontoj ne estos longe por kakuli, sinjoro Mutie; sed, tamen, mi plene ?ojos revidi vin, por ke vi venos kontroli niajn infanojn kaj vidi ?u vi estas mal?uste lo?iginta ilin konfidante ilin al mi.  Tenu, Jak?jo mia, portu tion en la arban kavon de la puto, por ke la kompatinda infano ne enliti?as sen vesperman?i.

Jakobo feli?e ricevis pakon enhavanta panon kaj viandon.  Li prenis Pa?loⁿ per la mano kaj direktis sin al la puto kiun S^ino Blidot montris al li kaj kiu estis je cent pa?oj de la Gardan?elo.  Li lokis sian malgrandan pakon en la arbo, kaj post malmulte da minutoj, li vidis la kompatindan Netavi?tukon alveni kun kru?o.  Dum ?i pleni?is, Netavi?tuko kaptis la pakon, malfermis ?in, avide man?is parton de provianto kiun ?i enhavis, relokis la ceteron en la arban kavon, gestis de malproksime amikan salutsignon al Jakobo kaj reiris, pene portante sian plenan kru?on.