03 _ Informoj.

S^ino Blidot alvokis sian fratinon Elfiaⁿ kiu lesivis la lavata?on, rakontis al ?i la aventuron kiu ?us okazis kaj petis ?in veni helpi ?in pretigi por la infanoj, la kabineto apud la ?ambro kie ili amba? ku?i?is.  "Estas la bona Dio kiu sendas al ni tiujn infanojn, diris Elfia, la sola afero kiu mankis por vigligi nian hejmon !  ?u ili estas afablaj ?  ?u ili aspektas bonaj knaboj, bonedukitaj infanoj ?

BLD : ?u ili estas afablaj, bonaj knaboj, bonedukitaj ?  Mi vere kredas tion !  Necesas nur vidi ilin !  Beletaj kiel an?eletoj, ?entilaj kiel ?ambristinoj, trankvilaj kiel prepostoj.  Iru, ili ne estos malfacile edukeblaj; ne kiel tiuj de la patro Kvietemulo, transen !

ELFia : Bone !  Kie ili estas ke mi al?etu ekrigardon al ili.  Oni ?iam pli bone ?atas vidi per siaj okuloj, vi bone scias.  ?u ili estas en la akceptejo ?

BLD : Ne, mi sendis ilin en la ?ardenon.

Elfia kuris al la ?ardenon.  ?i tie trovis Jakoboⁿ okupinta elradikigi la herba?ojn el bedo de karotoj.  Pa?lo zorge kolektis ?i tiujn herbojn kaj penis fari kun ili malgrandajn faskojn.

Pro la bruo kiun faris Elfia, la infanoj turnis la kapon kaj montris siajn beletajn viza?ojn dol?ajn kaj ridetantajn.  Jakobo vidante ke Elfia rigardis ilin sen diri vorton, stari?is kaj rigardis anka? ?in kun malkvieta mieno.

JAK : Ne estas malbone, ?u ne, sinjorino, tio kion ni faras, Pa?lo kaj mi ?  ?u vi ne koleras kontra? ni ?  Ne estas kulpo de Pa?lo, estas  mi kiu diris al li amuzi faskigi la herbon kiun mi el?iras.

ELF : Ne malbone, tute ne malbone, etulo mia, mi ne koleras.  kontra?e ja, mi tre ?ojas ke vi senigas la ?ardenon de herba?oj kiuj sufokas niajn legomojn.

PA?lo : ?i do estas al vi, tio ?

ELF : Jes, ?i estas al mi.

PA? : Ne, mi kredas ne, ?i ne estas al vi, ?i estas por la sinjorino de la kuirejo kiu donas bonan stufa?on.  Mi volas ne ke oni prenas al ?i ?ian ?ardenon.

ELF : Ha, ha, ha !  Kiel li estas amuza, tiu ?i etulo !  Kaj kiel vi malebligus min depreni la legomojn de la ?ardeno ?

PA? : Mi kaptus dikan bastonon, poste mi dirus al Jacobo helpi min forpeli vin, kaj jen !

Elfia ek?etis sin al Pa?lo, kaptis lin, kunprenis lin, kisis lin tri a? kvar fojojn, kaj remetis lin surgrunden anta? ol li elsurprizi?is kaj anta? ol Jakobo havis tempon fari movon por helpi sian fraton .

- Mi estas la fratino de la virino kun bona stufa?o, ekkriis Elfia ridante, kaj mi lo?as kun ?i, estas pro tio ke ?ia ?ardeno estas anka? la mia.

- Des pli bone !  ekkriis Jacobo.  Vi aspektas tiel bona kiel la sinjorino.  Mi dezirus ke S^ro Mutie kiu estis tiom bona, ?iam restus ?i tie.

ELF : Li ne povas resti, sed li lasos vin ?e ni, kaj ni bone prizorgos vin, kaj ni bone amos vin se vi estas sa?aj kaj bonaj.

Jacobo ne respondis, li klinis la kapon, i?is tre ru?a, kaj du larmoj ruli?is la? liaj magraj vangetoj.

ELF : Kial vi ploras, mia eta Jakobo ?  ?u vi estas kolera resti kun mia fratino kaj mi ?

JAK : Ho ne !  Male !  Sed mi estas kolera ke Mutie foriras, li estis tiom bona por Pa?lo kaj por mi.

ELF : Li revenos, trankvili?u.  Kaj plie li ne estas forironta hodia?, vi vidos lin post momento.

La eta Jakobo vi?is siajn okulojn per la mandorso, revigligis sian gajan mienon kaj da?rigis sian laboron interrompita de Elfia.  Kapitano, kiu vizitis la apartamenton, trovante la ?ardenan pordon malferma, eniris kaj proksimi?is al Pa?lo sidanta meze de liaj paka?oj da herboj.  Kapitano tretis la herbojn, malaran?is ilin, Pa?lo penis vane forpu?i ?in, la hundo estis pli forta ol la infano.

- Jacobo Jacobo, ekkriis Pa?lo, igu foriri la hundon !  ?i piedpremas miajn garbojn da fojno.

Jakobo alkuris helpi Pa?loⁿ ?uste kiam Kapitano, pu?ante lin amike per sia muzelo, ruligis lin sur la grundo.  Jakobo ?irka?igis per siaj brakoj la kolon de la hundo kaj tiris ?in malanta?en per ?iuj siaj fortoj, sed Kapitano ne retropa?i.

- Mi petegas vin, mian bonan hundon, foriru.  Mi petegas vin, lasu mian kompatindan Pa?loⁿ ludi trankvile.  Vi ja vidas ke vi ?enas lin, ke vi estas pli forta ol li, li ne kapablas malhelpi vin... nek anka? mi, li aldonis senkura?igita ?esante siajn klopodojn por foririgi la hundon.

Kapitano turnis sin al Jakobo, kaj kvaza? li komprenis liajn parolojn, ?i lekis al li la manojn, donis lekadon sur la viza?o de Pa?lo, amikece rigardis ilin kaj malrapide foriris kiel li venis.  ?i reiris apud sia mastro.

Mutie restis, post la foriro de la gastigantino, la kubutojn sur la tablo, la kapon ripozanta sur siaj manoj, li pripensis.

- Mi timas, li diris al si, esti estinta tro rapida, esti doninta tro facile tiujn infanojn al la bonan gastigantino...  ?ar, fine, ?i pravas !  Mi apena? konas ?in... kaj e? tute ne...  La preposto parolis al mi favore pri ?i, estas vere.  Sed bona preposto (?ar li aspektas kiel bravulo, bona homo, sankta homo !), bona preposto ?iam estas tro bona, li indulge parolas pri ?iuj, li kredus peki dirante malbona?ojn...  Kaj tamen... li parolis kun entuziasmo, konvinkita mieno !...  Li sciis ke ?i tiuj du kompatindaj etaj orfoj estus sub la potenco de la gastigantino, S^ino Bli ... Blikot, Blindot... mi ne plu scias ?ian nomon...  Mi rememoras, Blidot !...  jen ?i !... Blidot kaj ?ia fratino...  Kompreneble !  Mi volas forigi la dubojn kaj certigi al mi pri kio ?i estas.  Mi havas tempon de nun ?is la vesperman?o, kaj mi tuj iros de domo al domo por kompletigi miajn observa?ojn pri S^ino Blidot. Tiuj kompatindaj etuloj, ili estas tiom afablaj kaj Jakobo estas tiom bona !  Estus malagrabla ago meti ilin ?e malbonuloj, malfeli?igi ilin !  Ne, ne, mi ne volas havi ?ar?itan konsciencon.

Kaj Mutie, lasante sian malgrandan voja?sakon sur la tablo, eliris post esti alvokinta Kapitanoⁿ.  Li unue iris en la apudan domon, ?e la viandisto.

- Senkulpigu, Sinjoro, li diris enirante, mi venas pri iu afero... pri iu afero…, tio ne estas pri afero... sed pri io kiel afero... kiu ne estas tio por vi... anka? ne pli por mi, se paroli sincere.

La viandisto rigardis Mutie^on kun mira mieno, duone ridetanta, duone malkvieta.  "Kion do ?  kio estas do ?"  li fine diris.

MUT : Jen !  Estas ke mi ?atus scii vian opinion pri S^ino Blidot, gastigantino, ?i apude...

La ViaNDisto : Kial ?  Opinion pri kio ?

MUT : Sed pri ?io.  Mi bezonas scii kiun virinon ?i estas.  ?u oni povas konfidi al ?i infanojn por varti.  ?u ?i estas brava virino, bona virino, virino por feli?igi infanojn.

VND : Rilate al tio, mia bona sinjoro, ne estas plej bona virino en la mondo : ?iam bonhumora, ?iam ridetanta, ?entila, afabla, agrabla, laborema, bonkora.  ?iuj amas ?in ?i tie.  ?iu bone opinias pri ?i.  ?i ne mankas diservon, ?i faras servon al ?iuj kiuj petas tion.  ?i kaj ?ia fratino, ili estas la perloj de la lando.  Demandu al S^ro preposto, li multe diros pri ili, kaj ?io bona ?ar li konas ilin ekde ilia naski?o kaj li neniam havis ripro?on por esprimi kontra? ili.

MUT : Sufi?as.  Dankegon, sinjoro, kaj pardonu pro trudi?emo.

VND : Nenia trudi?emo.  Estas plezuro al mi doni bonan ateston pri S^ro Blidot.

Mutie salutis, eliris kaj iris du pordojn pli for, ?e la panisto.  "Ne estas pano kiun mi bezonas, Sinjoro, li diris al la panisto kiu proponis al li panon de du funtoj, estas informo kiun mi venas ser?i.  Via opinio pri S^ino Blidot, gastigantino ?i apude, por konfidi al ?i infanojn por guverni ?"

La PANisto : Konfidu al ?i ?ion kion vi volus, brava militisto (?ar mi vidas pro via vesto ke vi estas militisto).  Viaj infanoj ne povus esti en pli bonaj manoj.  Estas bona virino, brava virino, kaj ?ia fratino ja valoras ?in.  Ne ekzistas pli bonaj kreita?oj en dek mejloj ?irka?e.

MUT : Dankon miloble, estas ?ion kion mi volis scii. Bonegan tagon.

Kaj Mutie, kontenta pro la informoj kiujn oni donis al li, estis reironta ?e S^ino Blidot kiam venis al li la ideo ankora? eniri ?e la gastejestro kiu mastrumis la belan gastejon ?e la eniro de la vila?o.  "Ankora? tiu, li pensis, li estos la lasta, kaj se tiu viro ne malfavore raportas al mi pri ?i, mi povos esti trankvila, ?ar li ?ajnas al mi malafabla kaj lia atesto ne lasos al mi dubon pri la feli?o de miaj bubetoj".

La gastejestro estis ?e sia pordo.  Li vidis veni Mutie^on kaj rekonis lin je la unua ekrigardo.  Unue, li kuntiris siajn dikajn brovojn, poste vidante lin alproksimi?i, li pensis ke li revenis peti al li por tagman?i kaj li afektis sian plej komplezan mienon.  "Envenu, Sinjoro.  Bonvolu eniri, mi tute estas je via servo".

Mutie tu?is sian kepon, eniris kaj devis penege kvietigi Kapitanoⁿ kiu rondiris ?irka? la gastiganto flarante lin, grumblante kaj malka?ante akrajn dentojn pretajn por mordi kaj ?iri.  "Ha ! Ha !  diris Mutie al si, Kapitano ne montris multe da dol?eco nek da  ?entileco.  Estas io tie ?i sube, la viro estas malbona, mia hundo havas flarpovon".

La gastiganto, maltrankvila pro la agmaniero de Kapitano turnis, ?an?is de loko kaj ?etis al ?i furiozajn rigardojn, al kiu Kapitano respondis per iu pliigo de grumbladoj.

Mutie tamen sukcesis silentigi kaj ku?igi ?in apud sia se?o.  Li fiksis al gastejestro akrajn okulojn kaj demandis al li sen alia anta?parolo ?u li konis S^inon Blidot^on.

- Pri tio ne, respondis la gastejestro kun disdegna mieno, mi ne frekventas homojn de tiu speco.

- ?i estas do el la plej malbona speco, ?u ?

- Senvalora virino.  ?i kaj ?ia fratino estas megeroj kies oni ne povas akiri parolon; stultulinoj kiuj kredas sin supre ?iujn, kiuj neniam iras al danco a? al festoj de la ?irka?a?oj; orgojlulinoj kiuj restas hejme a? kiuj iras promeni survoje kun mienoj de princino.  ?ajnus ke oni ne indus alproksimi?i ilin, ili krevus prefere ol direkti al vi bonan parolon a? rideton.  Babilulinoj kiuj a?igas la metion, kiuj vendas kvin soldojn tion kion mi donas por dek a? dek kvin.  Tiel, la akiro valoras la elspezon : malbona ku?ejo, malbona cidro, malbona man?a?o.  Mi bone vidis vin eniri, vi ne restis tie.  Vi bone agis, ?e mi, vi trovos la aliecon.  Mi tuj servos al vi zorgatan tagman?on, vi nenie trovos ion similan.

Li turnis sin kvaza? por ser?i iun kaj alvokis per tondra vo?o : "Netavi?tuko !  Kie vi estas en?ovinta, malbona buba?o, besto, mallaboremulo ?"

- Jen, Sinjoro, respondis per obtuza vo?o pro timo, malaltgrada povrulo, maldika, pala, duone vestita de vesta?oj, kiu elvenis el malanta? pordo kaj kiu, tuj ekrekti?ante, restis duonklininta anta? sia terura mastro.

- Kial vi estas ?i tie ?  Kial vi ne estas en la kuirejo ?  Kiel vi a?dacas veni a?skulti tion kion oni diras ?  Respondu, fiuleto !  Respondu, besto !

?iu "respondu" estis akompanita de piedbato kiu eligis akrajn kriojn de la infano.  Li volis paroli, sed sia dentoj kunbatis, kaj li ne sukcesis eldiri e? vorton.

- En la kuirejon kaj petu al mia edzino bongustan tagman?on por Sinjoro.  Kaj rapide, aliel...

Li faris geston kies la infano ne atendis la finon, li kuris plenumi la ordonojn de la mastro tiel rapide kiel ebligis al li siaj mallongaj kruroj kaj sia stato de malforteco.

Mutie indigne a?skultis kaj rigardis.  "Sufi?e, li diris, stari?ante, mi ne volas vian tagman?on, ne estas por eklo?i ?e vi ke mi venis, sed por ricevi informojn pri S^ino Blidot.  Tiuj kiujn vi donis al mi, sufi?as al mi.  Mi konsideras ?in kiel la plej bona kaj la plej honesta virino de la lando, kaj estas al ?i ke mi konfidos la trezoron kiun mi penis por loki".

La gastejestro ?velis pro kolero la?mezure kiel Mutie parolis.  Sed kiam li a?dis la vorton de trezoro, sia viza?aspekto ?an?i?is, sia foina viza?o vidigis gracian aspekton kaj li volis halti Mutie^on, kaptante al li la brakon.  Je la movado de malsimpatio kiun Mutie afektis, liberigante sin el tiu preno, Kapitano kuregis al la gastejestro, faris mordon al li ?e la mano, alian ?e la kruro, kaj estis saltonta al la viza?o kiam Mutie ekkaptis ?in per ?ia ?irka?kolo kaj kuntiris ?in for.  La gastejestro minacis per pugno al Mutie kaj haste reeniris hejmen por banda?igi la mordadojn de la brava Kapitano.  Mutie iom ripro?is sian kompatindan hundon pri ?ia vigleco, kaj revenigis ?in al la Gardan?elo.