La Fraŭla Aristokrato.

La geedzi?o de lordo Sankta Simono kaj lia stranga elnodi?o, de longe ?esis esti objekto de interesi?o en la aristokrata medio kiu formas la ?irka?ularon de la malfeli?a edzi?into. Novaj skandaloj ombrigis ?in, kaj iliaj pli spicaj detaloj ?an?is la temon de la konversacioj el ?i tiu jam kvarjara dramo. Sed la faktoj kiuj sin alligas al ?i, neniam estis bone konataj de la publiko; plie, mia amiko ?erloko Holmso multe partoprenis en la solvo de la problemo, kaj publikigante ?i tiujn memora?ojn, mi kredus malplenumi mian taskon ne raportante ?i tiun strangan epizodon.

Kelkajn semajnojn anta? mia geedzi?o, dum la tempo kiam mi lo?is kun Holmso en la strato Bakisto, mia amiko, reveninta de promeno, trovis leteron sur la tablo de la salono. Mi ne eliris dum la tago; la vetero i?is pluva kaj venta; mi suferis pro la kuglo kies mi estis trafita de la ?ezailo dum mia kampanjo en Afganio, kaj kiu ne povis esti eltirita. Do ripozinta sur se?o, kun kruroj krucitaj, mi ?irka?is min per amason da gazetoj. Kiam mi estis leginta kaj dis?etinta ?iujn ?irka? mi, mi pigre restis etendita, sen pensi pri io ajn, tamen demandante al mi de kiu povis veni la leteron kies la blazonitan sigelon mi havis anta? la okuloj.

- Vi havas tie tre elegantan leteron, mi diris al Holmso kiam li revenis. Tio kontrastas kun viaj ?i-matenaj leteroj kiuj, se mi ne eraras, estis skribitaj de fi?komercisto kaj de doganisto.

- Jes, mia korespondado certe havas la ?armon de la varieco, li respondis al mi ridetante, kaj la plej malfieraj senda?oj ofte estas la plej interesaj. ?i tiu tute ?ajnas al mi kvaza? el tiuj malbonvenaj kunvokoj por tedi vin, a? por mensogi.

Li rompis la sigelon, kaj tralegis la leteron.

- Ho ! Sed jen kiu ja povus ne esti banala.

- Nenio ceremonia, do ?

- Ne, ne, ?i estas tute profesia.

- Kaj tio devenas de membro de la aristokrataro ?

- De unu el la unuaj de Anglio.

- Kara amiko mia, mi gratulas vin.

- Mi certigas al vi, Vatsono, kaj tio sen la plej malgranda ?ajnigo, ke la socia pozicio de kliento estas tute indiferenta al mi; mi ?iam konsideras nur la plej a? la malplej da intereso de lia afero, kaj eblas ke ?i tiu prezentas certan dozon de ?i. Vi lastatempe legis regule la gazetojn, ?u ne ?

- Prefere, mi melankolie diris, montrante per la fingro grandegan amason da gazetoj kiuj ku?is en angulo, mi ne havas ion alian por fari.

- Tio estas tre feli?a, ?ar eble vi povos informi min. Mi ?iam legis nur la tribunalajn nova?ojn kaj la personajn korespondojn : ?i tiuj ?iam estas instruaj. Sed se vi estas bone informita pri la nova?oj, vi devas koni la historion de lordo Sankta Simono kaj pri lia geedzeco ?

- Ho! Jes, mi sekvis tion per la plej granda intereso.

- ?io bone glatas. ?i tiu letero precize estas de lordo sankta Simono. Mi tuj legos ?in al vi, kaj inter?an?e vi ser?os por mi en tiuj gazetoj ?ion kio rilatas al ?i tiu temo. Jen tio kion li diras :

"Mia kara sinjoro ?erloko Holmso,

"Lordo Urbeta?o asertas al mi ke mi povas tute fidi al via ju?kapableco kaj via diskreteco. Do mi decidis veni vidi vin, kaj konsulti vin pri la tiel dolora incidento kiu okazis dum mia geedzi?o. S^ro Lapodio, de la Metropola Polico, jam klopodas pri la afero, sed li certigas al mi ke li vidas nenian ?enadon pri via kunlaboro, ke li e? taksas ?in tre utila. Mi pasos ?e vi je la kvara posttagmeze, kaj se vi havis alian ajn devoligon je tiu horo, mi esperas ke vi bonvolos liberigi vin, ?ar mi venas paroli kun vi pri io el la plej alta graveco.

Sincere al vi.

Roberto Sankta Simono".

- ?i estas datita de Grovenoro-Kasteloj, ?i estas skribita per anserplumo, kaj la nobla lordo malbon?ance makulis per inko la eksteran randon de la eta fingro de lia dekstra mano, rimarkigis Holmso, refaldante la leteron.

Li diras je la kvara. Estas la tria. Li konsekvence estos ?i tie post unu horo.

Mi do havas precize la tempon, kun via helpo, por scii?i. Trarigardu ?i tiujn gazetojn, kaj aran?u por mi la artikolojn la? datordigo, dum mi iras vidi kiu estas nia kliento.

Li prenis ru?an volumon en serio da jarlibroj, apud la kameno.

- Jen li, li diris sidi?ante kaj malfermante la libron sur siaj genuoj : Roberto Valsingamo de Vere Sankta Simono, dua filo de la duko de Balmoral… Hm ! Blazono : lazura, kun fronte tri maltaj krucoj kaj kun sablokolora trabo. Naskita en 1846. Li havas kvardek unu jarojn, tio kiu estas matura a?o por edzi?i. Li estis subprotokolisto al la kolonioj en la lasta ministraro. La duko, lia patro, estis dum momento ministro pri eksteraj aferoj. Ili rektlinie devenas de Planta?enetoj, kaj Tudoroj tra la edzinoj.

Ha ! Mi vidas nenion tre instruan en ?io ?i. Mi kredas ke mi turnos min al vi, Vatsono, por ricevi pli seriozajn informojn.

- Estas tre facile, mi diris, ?ar la faktoj estas tute fre?dataj, kaj aparte impresis min. Mi ne parolis al vi pri tio ?ar vi jam havis kurantan enketon, kaj ke vi ne ?atas en tiuj kazoj esti deturnata de via celo.

- Ho ! Vi volas paroli pri la malgranda problemo de la translo?iga veturilo de la skvaro Grovenoro; ?i estas tute klarigita nun, kaj la solvo cetere estis okulfrapa ekde la komenco. Nu, donu al mi resumon de viaj gazetaj artikoloj.

- Jen la unua mencio pri ?i tiu afero; mi trovas ?in en la kolumno de la Matena Afi?o titolata "Persona?o" kaj la artikolo datumas de kelkaj semajnoj : "Oni anoncas la gefian?i?on kaj la sekvontan geedzi?on de lordo Roberto Sankta Simono, dua filo de la duko de Balmoral, kun fra?lino Hatia Dorano, ununura filino de Alojzio Dorano, Eskviro, de San-Francisko, Kalifornio, Usono". Unu punkto, estas ?io.

- Preciza kaj konciza, Holmso rimarkigis proksimi?ante al la fajro por revarmigi al si la krurojn.

- Mi kredis ke mi vidis pli detalan artikoleton en unu el la societaj folioj de la sama semajno. Ha ! Jen ?i :

"Balda? necesos apliki la protektismon al nia geedzeca merkato, ?ar la nunaj principoj de liberkomercismo ?ajnas dan?eraj por niaj naciaj produktoj. Unu post la alia, la famaj familioj de Britio edzoligi?as kun niaj belaj kuzinoj ?e la alia flanko de Atlantiko.

"La listo de premioj gajnitaj de ?i tiuj ?armaj invadantinoj ankora? plilongigis la pasintan semajnon. Lordo Sankta Simono kiu sin montris ribelan dum dudek jaroj, oficiale ?us anoncis sian gefian?i?on kun fra?lino Hatia Dorano, la alloga filino de kalifornia milionulo. Fra?lino Dorano, kies la gracia aspekto kaj la ?armaj trajtoj intense altiris la atenton dum la festoj de Uestoburgo Hotelo, estas ununura filino, kaj oni plejofte diras ke ?ia doto estos esprimita de pli ol ses ciferoj, kun esperita?oj en la mondo por la estonteco.

"Estas konata de ?iuj ke la duko de Balmoral devis vendi siajn pentra?ojn, anta? kelkaj jaroj, kaj ?ar lordo Sankta Simono ne havas alian teron krom tiun malmulte gravan de Bir?moro, estas evidente ke la kalifornia heredantino ne estas la sola por trovi avanta?ojn en interkonsento kiu, facila kaj ofta afero nuntempe, transformos respublikanino al grava angla sinjorino".

- Nenio alia ? Demandis Holmso oscedante.

- Pardonu min, mi da?rigas. Ankora? en la Matena Afi?o mi trovas artikolon dirantan ke la geedzi?o fari?os en la plej strikta privateco, ke ?i okazos en la hotelo Sankta Georgo, skvaro Hanovro, ke nur duondekduo da amikoj estos alvokitaj, kaj ke post la ceremonio ili iros al la domo de Lankastero Pordego, kiun luprenis tute meblitan S^ro Alojzio Dorano. Du tagojn poste, tio estas lasta merkredo, oni rakontas ke la geedzi?o okazis, kaj ke la edzi?ovoja?o okazos ?e lordo Urbeta?o, proksime al Petrokampo. Jen ?io kio estis publikigita anta? la artikolo anoncanta la malaperon de la novedzino.

- Anta? kio ? Demandis Holmso, saltante sur sia se?o.

- La malapero de la novedzino.

- Kiam ?i malaperis ?

- Dum la tagman?o, post la ceremonio.

- Vere ! Sed tio estas multe pli interesa ol mi komence kredis tio; tio e? estas tre drama.

- Jes; tio ?ajnas al mi eksterordinara.

- Mi ofte vidis malaperojn anta? la ceremonio, kaj kelkfoje dum la mielmonato; sed mi ne konas ekzemplon de tiel rapida fu?o. Donu al mi ?iujn detalojn, mi petegas vin.

- Mi avertas vin ke ili estas tre nekompletaj.

- Eble ni sukcesos ripari tion.

- Jen artikolo de matena ?urnalo en kiu mi trovis ilin ?iujn kondensitajn. ?i estas titolata : Aparta incidento en grava geedzeco.

"La familio de lordo Roberto Sankta Simono estas ?etata en konfuzego de la strangaj kaj doloraj incidentoj kiuj akompanis ?ian geedzi?on. La ceremonio okazis hiera?, kiel la ?urnaloj anoncis tion. Sed estas nur hodia? ke eblis al ni kontroli la strangajn onidirojn kiuj disvasti?is en tiu okazo. Malgra? la klopodoj de la familiaj amikoj por silentigi la aferon, ?i fari?is publika kaj ne plu estas ia intereso por sekretigi eventon kiu nutras ?iujn konversaciojn.

"La ceremonio, tre simpla, okazis en la hotelo Sankta Georgo, skvaro Hanovro; ?eestis nur la patro de la novedzino, S^ro Alojzio Dorano, la dukino de Balmoral, lordo Urbeta?o, lordo E?stakio kaj lordino Klaro Sankta Simono (frato kaj fratino de la novedzo) kaj lordino Alica Vitingtono. ?iuj poste iris ?e Alojzio Dorano en Lankastero Pordego, kie tagman?o estis preparita. ?ajnas ke ?e iu momento virino, kies nomo oni ne scii?is, provis perforte eniri en la domon, kredigante ke ?i havas rajtojn sur lordo Sankta Simono. ?i tio ka?zis iom da emocio. Estas nur post peniga kaj longda?ra kverelo ke ?i povis esti forpelita eksteren de la ?efservisto kaj la lakeo.

"La novedzino, kiu feli?e alvenis anta? ?i tiu malagrabla incidento, altabli?is kun ?iuj. Sed sentante sin subite malsaneta, ?i revenis post kelkaj momentoj en sian ?ambron. ?ian foreston pluantan, ?ia patro iris ser?i ?in, kaj tiam eksciis de la ?ambristino ke ?i venis nur por preni mantelon kaj ?apelon kaj remalspreniri. Unu el la lakeoj sciigis esti vidinta sinjorinon foriri el la domo, vestita de longa mantelo, sed ne esti povinta kredi dum momento ke ?i estis lordino Sankta Simono.

"Tuj kiam li eksciis ?i tiun malaperon, sinjoro Alojzio Dorano, akompanata de sia bofilo, tuj kontaktis la policon, kaj metis plendon.

"La enketo, kiu da?ras ?i-momente, rapide klarigos, ni esperas tion, ?i tiun apartan aferon. Tamen hiera? vespere, je la lasta horo, oni havis neniun indicon pri la rifu?o de la sinjorino. Oni timas krimon kaj oni diras ke la polico arestis la virinon kiu volis perforte eniri en la domon. Oni supozas ke, a? pro ?aluzo, a? pro kelke alia kialo, ?i tiu virino plenumis taskon en la afero".

- Kaj ?u estas ?io ?

- Ankora? iu artikoleto en alia matena gazeto, sed sugesta, tiu ?i.

- ?i diras ?

- Ke tiu fra?lino Flora Milaro, la priparolata virino, estas tenata malanta? seruro kaj riglilo. ?ajnas ke ?i estis dancistino ?e la Alegro, kaj ke ?i konis la novedzon ekde pluraj jaroj. Neniuj aliaj detaloj. Jen vi nun informita pri ?io kiu estis publikigita pri ?i tiu geedzi?o.

- Tio estas tre interesa. Mi neniel volus maltrafi la okazon studi ka?zon kiel ?i tiun. Sed oni sonigas, Vatsono, kaj ?ar estas preska? la kvara, mi ne dubas ke tio estas nia aristokrata kliento. Ne estu eksi?onta; mi multege preferas havi atestanton, se nur por kontroli miajn proprajn memorojn.

"Lordo Roberto sankta Simono", anoncis la lakeo malfermante la pordon kaj lasante trairi ?entlemanon kun agrabla kaj inteligenta viza?aspekto. Delikata paleco sterni?is sur liaj trajtoj. Li havis longan nazon, firman bu?on, kvietan kaj sentiman okulon de homo kutimita komandi kaj esti obeita. Li havis lertecon en la movoj, sed lia dorso iom kurba kaj malgrava fleksi?o de la genuo aspektigis lin pli a?a ol li reale estis. Kiam li demetis sian ?apelon kun tre suprenfalditaj randoj, ni vidis ke liaj haroj estis grizaj sur la tempioj kaj maloftaj sur la supro de la kapo. Lia vestomaniero estis el la plej eleganta, e? rafinita. Li surhavis altan kolumon, nigran redingoton kun blanka ve?to, flavajn gantojn, lakitajn botetojn kaj gama?ojn el hela koloro. Li malrapide anta?eniris en la ?ambron, rigardante dekstren kaj maldekstren, kaj ludante per la dekstra mano kun la ?nuro de sia nazumo ore ringita.

- Bonan tagon, lordo Sankta Simono, diris Holmso stari?ante por saluti. Bonvolu preni brakse?on, kaj permesu al mi prezenti al vi mian amikon kaj kolegon, doktoro Vatsono. Alproksimi?u vin al la fajro, kaj elmetu al mi vian aferon.

- Iu afero el la plej dolora por mi, kiel vi povas imagi tion, sinjoro Holmso. Mi estis akre vundita. ?ajnas al mi ke vi jam solvis plurajn delikatajn aferojn el tiu naturo, sed mi supozas ke la herooj ne estis mondumanoj.

- Mi devas konfesi al vi ke ?i-foje, mi malaltigi?as de unu grado.

- Kion vi diras ?

- Mia lasta kliento, pri simila kazo, estis suvereno.

- Ho ! Vere ! Mi ne suspektis tion. Kiu ?

- La re?o de Skandinavio.

- Kio ! ?u li ser?is sian edzinon ?

- Vi komprenos, diris Holmso milde, ke mi alportas al la aferoj de miaj aliaj klientoj, la diskretecon al kiu mi min devontigas rilate al vi.

- Kompreneble ! Estas ?uste ! Tre ?uste ! Mi tute pardonpetas al vi. Pri tio kio koncernas min, mi estas preta provizi al vi ?iujn informojn kiuj povus esti utilaj al vi.

- Dankon. Mi estas informita pri ?io kio estis publikigita, nenio pli. Bonvolu diri al mi, ekzemple, se ?i tiu artikolo kiu raportas la malaperon de la novedzino estas absolute ekzakta ?

Lordo Sankta Simono tralegis ?in.

- Jes, ?io ?i estas vera.

- Sed tio ne sufi?as al mi por fari al mi opinion. Mi pensas ke la plej facila rimedo estus pridemandi vin.

- Mi petas tion al vi.

- Kiam vi renkontis unuafoje fra?linon Hatiaⁿ Doranoⁿ ?

- En San-Francisko anta? unu jaro.

- Vi voja?is en Usono ?

- Jes.

- ?u vi tiam gefian?i?is ?

- Ne.

- Sed vi jam havis kun ?i bonajn rilatojn de amikeco ?

- Mi trovis ?in agrabla kaj amuza; ?i certe ekkonsciis tion.

- Lia patro estas tre ri?a ?

- Oni diras ke li estas la plej ri?a homo de la Pacifika marbordo.

- Kiel li ri?i?is ?

- En la minejoj. li estis sen gro?o en po?o anta? kelkaj jaroj. Li trovis minvejnon, faris bonajn investadojn, kaj ri?i?is rapidege.

- Nun, kia estas via opinio pri la karaktero de la junulino… de via edzino ?

La ?entlemano nervoze svingis sian nazumon kaj fikse rigardis la fajron.

- Komprenu, sinjoro Holmso, mia edzino estis dudekjara?a kiam ?ia patro fari?is ri?ulo. ?i kutimis kuri sola en barakaro de ministoj, vagi en la arbaroj kaj montoj, tiel ke ?i memedukis anta? la naturo kaj ke oni neniam sin turnis por ?i al instruistoj. ?i estas tiu kiun ni nomas en Anglio senzorgulino, kun forta konstitucio, sendependa kaj sendisciplina naturo, libera de ?ia tradicio. ?i estas impetega, vulkana, mi estis dironta, rapida en siaj decidoj kiujn ?i plenumas sen zorgi pri la sekvoj. Sed mi ne donintus al ?i la nomon kiun mi havas honoron porti (jen li ektusis kaj mienis digna), se mi ne kredus ?in dotita de noblaj sentoj. Mi opinias ke ?i kapablas plej heroajn sinoferojn kaj ke estus al ?i neebla fari ion ajn malhonoran.

- ?u vi havas ?ian foton ?

- Mi kunportis ?i tion.

Li malfermis medalionon, kaj montris al ni la portreton de rava virino. ?i ne estis foto, sed miniaturo sur eburo, kaj la artisto admirinde redonis la karbonigrajn harojn, la grandajn malhelajn okulojn, la ?armegan bu?on de la modelo. Holmso ekzamenis ?in longe kaj atente. Poste li refermis la medalionon kaj redonis ?in al lordo Sankta Simono.

- Tiam la junulino venis al Londono, kie vi ofte havis la okazon vidi ?in ?

- Jes, ?ia patro alkondukis ?in por la sezono. Mi renkonti?is kun ?i en la mondumo, ni gefian?i?is kaj fine mi edzinigis ?in.

- ?i alportis al vi, mi kredas, konsiderindan doton ?

- Doto nur deca, kiel tiu kiun oni kutime alportas en mian familion.

- Kaj ?i tiu doto, kompreneble, restas al vi, nun kiam la geedzeco estas fakto ?

- Mi devas konfesi al vi ke mi nenion tro scias kaj ke mi ne demandis tion.

- Ho ! Kompreneble. ?u vi vidis fra?linon Doranoⁿ, la anta?tagon de la geedzi?o ?

- Jes.

- ?u ?i estis gaja ?

- Pli ol neniam, kaj ?i ne ?esis plani pri nia hejma vivo.

- Vere. Tio estas interesoplena detalo. Kaj la mateno de la geedzi?o ?

- ?i estis kiel eble tiel gaja, almena? ?is post la ceremonio.

- Kaj vi tiam rimarkis ?an?i?on ?

- Nu ! Por diri al vi la veron, ?i tiam donis al mi anta?guston de sia vigleco de karaktero. Sed la okaza?o estas tro bagatela por paroli pri ?i, ?i ne povas havi ian ajn gravecon.

- Tamen rakontu ?in.

- Ho ! ?i estas infana. Irante al sakristio, ?i lasis fali sian bukedon sur la unuan benkon. Okazis momenta halto en la procesio, sed la sinjoro kiu estis sur ?i tiu benko levprenis ?in por ?i, kaj la floroj certe ne suferis pro ?i tiu falo. Malgra? tio, ?i bruske respondis al mi, kiam mi aludis la aferon, kaj en la kale?o, inter la pre?ejo kaj la domo, ?i ?ajnis al mi ridinde agitata. Agnosku ke la fakto estis tre sensignifa.

- Efektive. Vi parolas pri individuo kiu estis sur la benko. ?u do estis ?eestantaro ?

- Ho, jes ! Ne eblas malebligi la publikon eniri kiam la pre?ejo estas malfermita.

- ?u tiu sinjoro ne estis amiko de via edzino ?

- Ne, ne, ni nomas lin sinjoro, pro ?entileco; li estis tre ordinara viro. Mi cetere apena? rigardis lin. Sed ?ajnas al mi ke ni tre fori?as de nia afero.

- Sinjorino Sankta Simono estis do en multe malpli feli?a spiritostato revenante de la ceremonio ol irante tien. Kion ?i faris enirante ?e sia patro ?

- Mi vidis ?in babili kun sia ?ambristino.

- Kiu estas ?i tiu virino ?

- ?i nomi?as Alico, ?i estas usonanino, kaj ?i venis el Kalifornio kun siaj mastroj.

- ?u ?i estas fidinda persono ?

- Miaopinie, ?i eliras el sia rolo kaj ?ia mastrino donas al ?i tro multajn liberecojn. Sed jen ! En Ameriko, oni ne havas pri tio la saman manieron senti kiel ni.

- Kiom da tempo ?i babilis kun ?i tiu Alico ?

- Ho ! Kelkajn minutojn. Mi havis ion alian en la kapo kaj apena? atentis pri tio.

- ?u vi ne a?dis tion kion ili diris ?

- Fra?lino Sankta Simono parolis pri forigi koncesia?on, kaj tio per slang-esprimo kies la ministoj uzas. Mi havas nenian ideon pri tio kion ?i volis diri.

- La usona ?argono foje estas tre esprimplena, kaj kion faris via edzino kiam ?i finis babili kun sia ?ambristino ?

- ?i eniris en la man?o?ambron.

- ?u ?e via brako ?

- Ne, sola. ?i estas tre libera en la ordinaraj cirkonstancoj de la vivo. Post dek minutoj, proksimume, ?i abrupte stari?is, murmuris kelkajn pardonpetojn kaj eliris. ?i ne plu revenis ekde tiam.

- Sed ?i tiu Alico rakontas, mi kredas, ke via edzino eniris en sian ?ambron, ka?is sian edzini?an robon sub longa surtuto, surmetis ?apelon kaj eliris ?

- Estas ja tio. ?i poste vidis ?in promenante en Hajdparko kun Flora Milaro, virino kiu nun estas arestita, kaj kiu matene iom bruadis ?e la pordo de S^ino Dorano.

- Ho jes ! Necesus al mi kelkajn detalojn pri tiu sinjorino kaj pri viaj rilatoj kun ?i.

Lordo Sankta Simono ?ultrolevis kaj kuntiris la brovon.

- Ni havis amikajn rilatojn, mi e? dirus tre amikajn dum kelkaj jaroj. ?i estis ?e la Alegro. Mi plivole traktis ?in malavare, kaj ?i ne havas kialon por plendi pri mi; sed vi scias kiel estas virinoj, sinjoro Holmso, Flora, kvankam ?arma kaj tre ligita al mi, facile ekkoleras. ?i skribis al mi insultajn leterojn kiam ?i eksciis mian gefian?i?on; kaj por diri la veron, se mi volis ke la ceremonio estu tiel simpla, estis ?ar mi timis skandalon en la pre?ejo. ?i alvenis ?e S^ro Dorano ?e la momento kiam ni ?us revenis, kaj provis trude trapasi la enirejon, uzante insultajn esprimojn al mia edzino kaj tre minacantaj al mi; sed mi anta?vidis ?i tiun eblecon kaj donis al la servistoj ordonon ?eti ?in eksteren. ?i kvieti?is kiam ?i vidis, ke ?i tiu bruado estis senutila.

- ?u via edzino a?dis ?i tiun scenon ?

- Ne, dank’ al la ?ielo.

- Kaj oni poste vidis ?in promeni kun ?i tiu sama virino ?

- Jes. Estas tio kion S^ro Lapodio de la Metropola Polico rigardas kiel tre serioza. Oni pensas ke Flora allogis mian edzinon eksteren por faligi ?in en kelkan kaptilon.

- Estas kredeble.

- ?u vi havas ?i tiun opinion ?

- Mi ne diris probable, sed kredeble; ?u vi ne akceptas ?i tiun hipotezon ?

- Ne, mi ne kredas Floraⁿ kapablan malutili mu?on.

- Tamen, ?aluzo terure transformas la karakterojn. Kaj… kio estas via opinio pri tio kio okazis ?

- Efektive, mi venis ?i tie por recevi tion kaj ne por prezenti la mian. Mi rakontis ?ion al vi. Sed ?ar vi volas scii tion kion mi pensas, mi diros al vi ke la emocioj de la ceremonio, la ideo pri la socia rango en kiu ?i estis subite transportita, povis ka?zi kelkan nervan perturbon en la cerbo de mia edzino.

- Tio estas ke ?i frenezi?us ?

- Reale, kiam mi pensas ke ?i turnis la dorson - mi ne diros al mi, sed al ?io kion multaj aliaj enviis sen sukceso - mi apena? kapablas trovi alian klarigon.

- Jes, certe ja ?i estas hipotezo, diris Holmso ridetante. Kaj nun, lordo sankta Simono, mi kreas ke mi estas bone informita. Ha ! ?u vi volas diri al mi ankora? unu aferon ? ?u vi sidis ?e la tablo tiel ke vi vidis la fenestron ?

- Ni estis anta?e kaj ni povis vidi la alian flankon de la strato kaj la parkon.

- Tre bone. Nu, mi opinias esti senutile plue reteni vin. Mi skribos al vi.

- Se vi estas sufi?e feli?a por solvi ?i tiun problemon, diris nia kliento stari?ante.

- Mi solvis ?in.

- He ! Kio ?

- Mi diras ke mi solvis ?in.

- Tiam kie estas mia edzino ?

- Tio estas detalo kiun mi rapide konos.

Lordo Sankta Simono skuis la kapon. "Mi timas ke necesos homoj pli kapablaj ol vi a? mi por solvi tion", li rimarkigis, kaj salutante per digna kaj iom eksmoda maniero, li eliris.

- Lordo Sankta Simono faras al mi grandan honoron metante sian inteligentecon ?e la sama nivelo kiel la mia, diris ?erloko Holmso ridante. Mi kredas ke post ?i tiu pridemandado mi estas regalonta min per sodakva viskio kaj fumonta cigaron.

Mia konvinko estis jam farita anta? ol nia kliento eniris.

- Nu, Holmso ?

- Mi rimarkis plurajn analogajn kazojn, kun tiu diferenco tamen ke neniam la elnodi?o estis tiel rapida kiel ?i tiu. Mia enketo nur ?an?igis mian konjekton al certeco. La atestado per indukto foje estas tre konvinka, ?efe kiam oni trovas truton en lakto, por citi la ekzemplon de Toro?.

- Sed mi a?dis tiom multe kiom vi kaj mi ne estas pli progresinta.

- ?ar vi ne konas la analogajn faktojn kiuj servis al mi kiel bazo. Simila afero okazis en Aberdino anta? kelkaj jaroj; iu alia el sama speco en Munkeno, dum la jaro kiu sekvis la francan-prusan militon. Tio estas unu el tiuj kazoj… sed jen Lapodio ! Saluton ! Prenu glason sur la telermeblo kaj cigaron en ?i tiu skatolo.

La oficiala detektivo estis vestita de ?ipista jako kaj la kravato kiu kompletigis lian kostumon, elfaris doni al li tute marista aspekto, li mane portis sakon el nigra tolo. Li seke salutis, poste sidi?is kaj ekbruligis la cigaron kiu estis proponita al li.

- Kio estas ? demandis Holmso signante per la angulo de la okulo. Vi ne mienas kontenta.

- Kaj mi ne estas tia. Mi devas okupi?i pri tiu infera afero de la geedzi?o de lordo Sankta Simono, kiu havas nek voston nek kapon.

- Vere, vi surprizas min.

- ?u oni iam vidis pli implikan aferon ? Neniu spuraro sukcesas. Mi laboris pri tio dum la tuta tago.

- Kaj vi estas malseka, diris Holmso metante la manon sur la manikon de lia jako.

- Jes, mi dragis la Serpentenon.

- Por kion fari, bona Dio ?

- Por ser?i la korpon de lordino Sankta Simono.

?erloko Holmso, falita en sian se?on, eksplodis per rido.

- ?u vi anka? dragis la basenon de la skvaro Trafalgaro ? li demandis.

- Kial ? Kion vi volas diri ?

- ?ar vi havus tute tiom da ?anco trovi la korpon de ?i tiu virino en iu loko kiom en la alia.

Lapodio ek?etis al li koleran rigardon.

- Mi supozas ke vi do scias ?ion ! li diris rikanante.

- Vere, mi ?us eka?dis la rakonton de la okaza?o, sed mia konvinko estas farita.

- Ah ! Vere. ?u vi pensas ke la Serpenteno tute ne rilatas al ?i ?

- Tio ?ajnas al mi tre probabla.

- Tiam, ?u vi bonvolus klarigi al mi kiel estas ke ni trovis ?i tion en ?i ?

Li malfermis sian sakon kaj elprenis geedzi?an kostumon el silko, paron da ?uoj el blanka sateno, kronon kaj velon, ?io ?i gutanta per akvo. Jen, li diris, surmetante sur la amason geedzi?an ringon. Jen io por amuzi vin, sinjoro Holmso.

- Ah ! Vere, li respondis ?etante nubojn da fumo al la plafono. ?u vi trovis ?i tiujn objekojn dragante la Serpentenon ?

- Ne. Gardisto trovis ilin flosantaj apud la rando. Oni rekonis ilin kiel estantaj la vesta?oj de lordino Sankta Simono, kaj mi pensas ke, se la vesta?oj estis tie trovitaj, la korpo ne devas esti for.

- Se via rezonado estas ?usta, la korpo de ?iu homo devas trovi?i tie kie estas sia vesto?ranko. Kaj diru al mi, al kiu konkludo vi pensas veni ?

- Al la pruvo ke Flora Milaro impliki?as en la malapero de la sinjorino.

- Mi timas ke tio estu malfacila.

- Ah ! Vi kredas ? ekkriis Lapodio kun iom da inciteco. Mi ja timas, Holmso, ke vi nehavu praktikan spiriton pro via tuta logiko kaj viaj deduktoj. Vi ?us faris du gravajn erarojn en malpli da tempo ol estas necesa por diri tion. ?i tiu sola vesta?o estas akuza?o kontra? Flora Milaro.

- Kaj kiel ?

- En la vesta?o, estas po?o. En la po?o, notlibro. En la notlibro, letero. Kaj jen ?i tiu letero.

Li etendis ?in per la mano sur la tablon.

- A?skultu ?i tion : "Kiam vi vidos min, ?io estos preta : tuj venu. F. H. M". Mia teorio, al mi, ?iam estis ke lordino Sankta Simono estis altirita eksteren fare de Flora Milaro, kaj ke ?i tiu, kun certe komplicoj, respondecas pri ?ia malapero. Vi havas tie, subskribita per ?iaj inicialoj, la leteron kiu sendube estis diskrete ?ovita sub la pordo de lordino Sankta Simono kaj faligis ?in inter la manojn de tiu bando.

- Tre bone, Lapodio, diris Holmso ridante. Vi reale estas tre forta. Lasu min vidi.

Li senzorgeme prenis la paperon, sed absorbi?is en ?ia legado kaj subite eligis kontenti?an krion. "Ho ! Ho ! Estas grave, ?i tio", li diris.

- Ah ! Vi trovas ?

- Absolute. Mi varme gratulas vin.

Lapodio triumfe stari?is, kaj rigardante la paperon.

- Sed, li kriis, vi legas ?in ?e la malanta?a flanko.

- Male, tio ?i estas la anta?a flanko.

- La anta?a flanko ! Vi estas freneza ! Estas ?i-flanke ke trovi?as la linioj skribitaj per krajono.

- Kaj mi vidas ?i tie fragmenton de hotela fakturo kiu ege interesigas min.

- Mi legis ?in kiel vi, diris Lapodio. Nenio el tio estas tre kurioza : "La 4^a de oktobro, ?ambro 8 ?ilingoj, tagman?o 2 ?ilingoj 6 pencoj, koktelo 1 ?ilingo, 1 glaso da ?ereo 8 pencoj". Tio estas signifoplena.

- Eble la? via opinio; tio tamen ne estas malpli grava. Koncerne la skribitan leteron, ?i anka? havas sian valoron, a? almena? la inicialoj, tial mi denove gratulas vin.

- Mi jam perdis sufi?e da tempo, diris Lapodio stari?ante. Mi havas pli da konfido en serioza laboro ol en la teorioj kiujn oni for?as al si apud la kameno. ?is balda?, sinjoro Holmso; ni vidos kiu la unua sukcesos malkovri la veron.

Li kolektis la vesta?ojn, remetis ilin en la sakon, kaj ekiris al la pordo.

- A?skultu, Lapodio : nur unu vorton; mi tuj donos al vi la veran solvon. Lordino Sankta Simono estas mito. Estas neniu lordino Sankta Simono kaj neniam ekzistis unu.

Lapodio rigardis lin kompateme. Poste turnante al mi, li trifoje frapis al si la frunton, malrapide skuis la kapon kaj foriris.

Li apena? fermis la pordon kiam Holmso levi?is kaj surmetis sian superveston.

Estas io vera en tiu kiun li ?us diris; necesas ke mi dedi?as min al enketo; tial, Vatsono, mi tuj lasos vin kun viaj gazetoj.

Estis plu ol la kvina kiam ?erloko Holmso forlasis min, sed mi ne havis tempon por enui, ?ar post malpli ol unu horo alvenis la komizo de pladvendisto kun granda plata skatolo. Li elpakis ?in helpe de knabo, kiun li alkondukis kun li, kaj mi mirege vidis aran?i?i sur la modesta tablo el mahagono de nia meblita apartamento, etan malvarman vesperman?on el la plej epikura. Estis kvar malvarmaj skolopa?oj, fazano, paste?o de grashepata?o, akompanitaj de polvaj boteloj. Ilia laboro finita, miaj du vizitantoj malaperis, kiel genioj en la Mil kaj Unu Noktoj, sen doni alian klarigon ol ?i tiu : la fakturo estis pagita, kaj ili estis senditaj al ?i tiu adreso.

Iom anta? la na?a, Holmso rapidege rehejmeniris. Li aspektis serioza, sed pro la brilo de lia rigardo mi ekkomprenis ke li ne eraris en siaj konkludoj.

- Ah ! Oni preparis la vesperman?on, li diris, frotante al si la manojn.

- ?u vi atendas homojn ? Oni metis kvin man?ilarojn ?

- Jes, mi imagas ke ni estas vidontaj alveni kelkajn gastojn. Mi miras ke lordo Sankta Simono ne jam ?eestas ! Ha ! Mi kredas ke mi a?das lin supreniri.

Efektive estis nia matena vizitanto kiu eniris; li ?ajnis maltrankvila kaj furioze volvis inter siaj fingroj la ?nuron de sia nazumo; liaj subtilaj kaj delikataj trajtoj havis esprimon de konfuzo kaj laceco.

- ?u vi ricevis mian mesa?on ? demandis Holmso.

- Jes, kaj mi konfesas ke la enhavo profunde surprizis min. ?u vi tute certas tion kion vi diras ?

- Tiel certa kiel eble.

Lordo Sankta Simono lasis sin fali sur se?on, kaj pasigis al si la manon sur la frunton.

- Kion diros la duko, li murmuris, kiam li eka?dos ke membro de sia familio suferis tian humiligon?

- ?i estas simpla akcidento. Mi ne vidas humiligon en tio.

- Ah ! Vi konsideras la aferon la? tute alia vidpunkto.

- Neniu devas esti malla?di en tio. Mi ne vidas ke la sinjorino povu alie agi, kvankam oni povu beda?ri la krudan manieron kiun ?i elektis. Ne havante patrinon, ?i trovi?is en ?i tiu krizo sen subteno kaj sen konsilo.

- Mi ripetas al vi ke tio estas insulto, sinjoro, publika insulto, diris lordo Sankta Simono tamburante per siaj fingroj sur la tablo.

- Estu do indulga por ?i tiu kompatinda knabino, kiu trovi?is alpremita al tute eksterordinara situacio.

- Mi havas nenian kompaton, mi estas furioza pro esti lasante min tiel indigne trompi.

- Mi kredas ke mi a?dis sonori, diris Holmso. Jes, oni supreniras la ?tuparon. Kaj ?ar mi ne sukcesas trankviligi vin, mi venigis advokaton kiu eble havos pli da sukceso ol mi.

Li malfermis la pordon kaj enirigis viron kaj virinon.

- Lordo Sankta Simono, permesu al mi prezenti vin al S^ro kaj S^ino Francisko Hej Multono. Vi jam, mi kredas, renkontis ?i-lastan.

Ekvidante la novajn gevenintojn, nia kliento abrupte levi?is, kaj tre rigide, kun la okuloj fiksitaj al la planko, la mano en?ovita en la redingoton, li prenis la teni?on de homo kies digno estis trafita. S^ino Multono vigle anta?eniris, kaj etendis al li manon kiun li rifuzis vidi. Mi certas ke lia rankoro rapidege malaperintus se li konsentintus rigardi la ?arman viza?on kiu sin turnis al li.

- Vi koleras, Roberto, ?i diris, kaj vi havas por tio bonajn kialojn.

- Neniajn pardonpetojn, mi petegas vin, amare diris lordo Sankta Simono.

- Ho ! Jes; Mi scias ke mi tre malbone traktis vin kaj ke mi devintus ?ion klarigi al vi anta? ol foriri; sed mi estis kiel freneza, kaj de la momento kiam mi revidis Franc?oⁿ ?i tie, mi ne plu sciis a? tion kion mi diris a? tion kion mi faris. Tio mirigas min ne esti svene falanta anta? la altaro.

- ?u eble, S^ro Multono, vi pli ?atus ke mia amiko kaj mi, ni eksi?u por permesi al vi libere kompreni?i ?

- Se mi havas rajton de vo?o, rimarkigis la stranga ulo kiu havis nomon S^ro Multono, ?ajnas al mi ke jam estis tro da mistero en ?io ?i. Miaflanke, mi ?atus ke E?ropo kaj la tuta Ameriko scii?u la veron.

La viro kiu tiamaniere parolis estis malgranda, seka, bruligita de la suno, kun inteligenta viza?o kaj bruskaj manieroj.

- Nu ! Mi tuj diros ?ion al vi, reparolis lia edzino. Ni konati?is, Franc?o kaj mi, en 81, en la barakaro de Mak Kejro, apud la Rokmontaro, kie pa?jo laboris en koncesio. Ni gefian?i?is, sed jen tio ke iun tagon, pa?jo trafas ri?an minvejnon, kaj senskrupule ri?i?as, dum ?i tiu kompatinda Franc?o, li, trovis nenion en sia koncesio.

…Ju pli pa?jo ri?i?as, des pli Francjo malri?i?as, tiel bone ke finfine pa?jo ne plu volis a?di paroli pri geedzi?o kaj forkondukis min al Frisco. Sed Franc?o ne volis forlasi min, tiam li sekvis min kaj ni da?rigis renkonti?i sen tio ke pa?jo sciu tion. Tio frenezigus lin, kaj ni ka?is nin de li. Poste Franc?o diris al mi ke li balda? laboros por anka? ri?i?i, kaj ke li neniam venos ser?i min ?is kiam li estos tiel ri?a kiel pa?jo. Mi promesis al li atendi lin senfine, kaj ne edzini?i dum li vivas.

…- Kial ne peti al pastoro tuj geedzigi nin ?, li diris; mi postulos nenion de vi anta? mia reveno, sed almena? tiel mi estos pli kvieta.

…Post esti bone pripensanta, ni decidis nin prezenti anta? la pastra mo?to kiun Franc?o anta?sciigis, kaj ni geedzi?is senfanfare. Poste Franc?o foriris por fari?i ri?a kaj mi restis kun pa?jo.

…La unua letero de Franc?o venis de Montano; poste li iris prospektori en Arizono, kaj fine skribis al mi el Nov-Meksiko. Post tio, mi legis en la gazetoj la tragikan rakonton de barakaro de ministoj atakita de la indianoj Apa?oj, kaj la nomo de mia Franc?o trovi?is inter la mortintoj. Mi sekve svenis, kaj estis tre malsana dum pluraj monatoj. Pa?jo kredis min nesavebla kaj li konsultis preska? ?iujn kuracistojn de Frisco. Ne unu vorto kiel nova?o dum unu jaro kaj pli, tiel bone ke mi ne plu dubis pri la morto de Franc?o. Tiam lordo Sankta Simono venis al Frisco, poste ni iris al Londono, kaj mia geedzi?o okazis; pa?jo estis tre kontenta, sed mi sentis ke neniu viro sur la tero povus iam preni en mia koro la lokon kiun estis okupinta mia kompatinda Fran?jo.

…Tamen, se mi edzini?us kun lordo Sankta Simono, mi plenumintus mian devon rilate al li. Oni ne estras sian koron, sed oni estras sian volon. Mi iris al la altaro kun la intenco esti reale honesta kaj sindonema edzino tiom kiom mi sentas min kapabla por tio. Vi do povas imagi tion kion mi sentis kiam, preterpasante anta? la unua benko, mi vidis Fran?joⁿ kiu fikse rigardis min. Mi unue kredis ke ?i estas lia fantomo; sed denove rigardante mi vidis ke li ankora? ?eestis, kun scivola okulo kiu ?ajnis demandi al mi ?u mi estis kontenta a? ne vidi lin. Mi mirigas min ne esti falanta. ?io rondiris ?irka? mi kaj la paroloj de la pastro estis kiel zumado de abeloj. Mi ne sciis kion fari. ?u ?esigi la ceremonion kaj ka?zi skandalon en la pre?ejo ? Mi rigardis Franc?oⁿ, kaj kvaza? li komprenus mian penson, li metis sian fingron sur siajn lipojn por diri al mi nenion fari. Poste mi vidis lin rapide skribi sur papero, kaj mi komprenis ke li skribis al mi leteron. ?e la eliro, preterpasante apud li, mi lasi fali mian bukedon ?e la loko kie li trovi?is kaj li en?ovis la paperon en mian manon redonante ?in al mi. Estis nur kelkaj linioj por diri al mi iri rekuni?i kun li kiam li kontaktos min. Kompreneble mi ne havis la plej etan dubon ke nun mia unua devo estis iri al li, kaj mi decidis fari ?ion kion li diris al mi.

…Reveninte hejme, mi konfidis min al mia ?ambristino kiu konis lin en Kalifornio kaj ?iam estis favora al li. Mi ordonis al ?i nenion diri, sed paki kelkajn el miaj vesta?oj kaj prepari mian surtuton. Mi scias ke mi devintus paroli kun lordo Sankta Simono, sed estis malfacile anta? lia patrino kaj ?iuj tiuj mondumaj homoj. Mi decidi?is unue fu?i, kaj poste klarigi min. Mi ne sidis ?etable de dek minutoj ke, tra la fenestro, mi vidis Franc?oⁿ, trans la strato. Li signis al mi kaj eniris en la parkon. Mi eltabli?is, surmetis ?apelon kaj mantelon, kaj mi sekvis lin. Mi estis tuj alproksimi?ita de virino kiu rakontis al mi historion pri lordo Sankta Simono. Se mi bone komprenis ?i tiun rakonton, lordo Sankta Simono havintus anka? li misteran aventureton anta? sia edzi?o. Sed mi rapide sukcesis liberigi min de ?i tiu virino kaj atingi Franc?oⁿ. Ni uzis fiakron, ni iris al la apartamento kiun li rezervis sur skvaro Gordono, kaj tie estis mia vera geedzi?o post tiom da atendaj jaroj ! Franc?o estis kaptita ?e la Apa?oj, eskapis, venis al Frisco, eksciis ke mi kredis lin morta kaj ke mi foriris al Anglio, li sekvis min tien kaj retrovis min la tagon mem de mia dua geedzi?o.

- Mi legis la anoncon de la ceremonio en gazeto, interrompis la usonano : oni ja donis la nomon kaj la pre?ejon, sed ne la adreson de la edzini?onto.

- Tiam ni interparolis pri la prenenda decido kaj Fran?jo volis ?ion rakonti sincere, sed mi tiom hontis ke mi volintus malaperi kaj ne plu iam vidi iun ajn el la homoj ligitaj al ?i tiu afero. Estas apena? se mi konsentis sendi leteron al pa?jo, por pruvi al li ke mi vivis. Terurigis min pensi ke ?iuj tiuj lordoj kaj lordinoj estis ?e la tablo atendante mian revenon. Tiam Franc?o prenis miajn geedzini?ajn vestojn, faris paka?on kun ili kaj ?etis ilin en iun lokon kie li pensis ke oni neniam malkovros ilin. Ni intencis morga? foriri al Parizo, kiam ?i tiu bona S^ro Holmso venis viziti nin, sen tio ke mi kapablu kompreni kiel li sukcesis trovi nin : li tute klare pruvis al ni ke mi malpravis, kaj ke Franc?o pravis, kaj ke ni estus tre malla?dindaj da?rigi sin ka?i. Tiam li proponis al ni doni al ni okazon babili kun lordo Sankta Simono tute sole, kaj jen kiel ni estas ?i tie. Nun, Roberto, vi scias ?ion, mi tre beda?ras esti afliktinta vin kaj mi esperas ke vi ne ripro?os min.

Lordo Sankta Simono nenion ?an?is pri sia rigida teni?o; li a?skultis ?i tiun longan rakonton, kun la brovoj kuntirataj kaj la lipoj stre?aj.

- Pardonu min, li diris, sed mi ne kutimas diskuti miajn intimajn aferojn la? maniero tiel publika.

- Do, vi ne volas pardoni min ? Nek premi al mi la manon anta? ol mi foriru ?

- Ho ! Se tio povas plezurigi al vi. Li etendis la manon kaj senemocie skuis tiun kiun ?i etendis al li.

- Mi esperis, sugestis Holmso, ke vi akceptu ?i tiun repaci?an vesperman?on.

- Mi kredas ke vi tro multe petas de mi, respondis la lordo. Mi povas trude submeti?i al eventoj, sed vi ne povas esperi ke mi gaje akceptu ilin. Mi estas do, kun via permeso, dezironta al vi bonan nokton.

Li envolvis nin ?iujn en iu sama saluto kaj eliris serioze.

- Mi pensas ke vi almena? faros al mi la honoron resti kun ni, diris ?erloko Holmso al la juna paro. Mi ?iam havas grandan plezuron renkonti usonanon, sinjoro Multono, ?ar mi estas inter tiuj kiuj kredas ke la frenezeco de monarko kaj la mallerteco de ministro en la antikva tempo ne malhelpos niajn infanojn iam esti nacianoj de la sama grandega imperio sub la kvaronigita flago de Unui?o-Flago, kun la steloj kaj la strioj.

- ?i tiu afero estis tre interesa, diris al mi Holmso, kiam niaj gastoj eksteri?is, ?ar ?i montras kiel simpla povas esti afero kiu unuavide ?ajnas tiel malsimpla. Tio ?ajnis neklarigebla, kaj tamen nenio estas pli natura ol la serio de okaza?oj raportitaj de ?i tiu juna virino, dum la rezulto, al kiu alvenis S^ro Lapodio, de Metropola Polico, estis tute sensenca.

- Vi do ne eraris.

- De la komenco, estis du faktoj absolute evidentaj por mi : unue, ke la junulino propravole konsentis al la geedzi?a ceremonio, due, ke ?i havis beda?ron pri tio kelkajn minutojn anta? ol reveni. Devis do okazi dum la mateno, cirkonstanco kiu igis ?in ?an?i sian opinion. Kiu estis ?i tiu cirkonstanco ? La junulino ne povis esti parolinta ekstere kun iu ajn, ?ar ?i estis kun sia fian?o. ?u do ?i vidis iun ? Se jes, devis esti iu venanta de Usono; ?i pasigis malmulte da tempo en ?i tiu lando kaj certe konis neniun havantan sur ?i sufi?e da influo por aliigi ?iujn siajn planojn. Jen ni jam, per simpla eliminado, alvenitaj al la ideo ke ?i eble vidis usonanon. Kiu povis esti ?i tiu usonano, kaj kial li havis tian influon sur ?i ? Amanto, eble edzo ? Mi sciis ke la junulino estis edukita en primitiva kaj stranga medio kaj jen kie mi estis kiam lordo Sankta Simono alvenis. Kiam li parolis al ni pri la viro sidinta sur la benko, pri la ekaperata ?an?o en la stato de la novedzino, pri la falo de la bukedo, artifiko tiel banale uzata por ricevi leteron, pri la interparolado de lordino Sankta Simono kun la ?ambristino, ?ia konfidenculino, kaj pri ?ia tiel signifa esprimo de forigi koncesia?on, tio kiu en la minista ?argono signifas preni en posedon iun aferon rajte apartenantan al alia, la situacio fari?is tute klara por mi. La juna virino foriris kun viro kaj ?i tiu viro estis a? amanto a? edzo, la ?ancoj estantaj favore al la lasta hipotezo.

- Sed kiel diable vi trovis ilin ?

- Tio povintus esti malfacila, sed la amiko Lapodio havis inter la manoj, informojn kies valoro li ne sciis. La inicialoj povis esti el la plej alta graveco, tamen estis ankora? pli valora scii ke malpli ol unu semajnon anta?e, la usonano pagis fakturon ?e unu el la plej multekostaj hoteloj de Londono.

- Kiel vi divenis tion ?

- Per la prezoj. Ok ?ilingoj por ?ambro kaj ok pencoj por glaso da ?ereo indikis unu el la plej elspezigaj hoteloj. Ne estas multaj en Londono kiuj pagigas ?i tiujn prezojn. La ekzameno de la registroj en la dua hotelo de la avenuo Notumberlando kiun mi vizitis, donis al mi la nomon de Francisko H. Multono, usonano, elirinta la anta?tagon kaj kies la konto kongruis kun la fakturo kiun mi havis anta? miaj okuloj. Oni devis plusendi liajn leterojn al la 26a de la skvaro Gordono kien mi iris; havante la ?ancon trovi la junan paron hejme, mi permesis min doni al ili kelkajn patrajn konsilojn, kaj rimarkigi ilin ke pli bone valorus, la? ?iuj vidpunktoj, pli klare konigi ilian situacion ?enerale al la publiko, kaj aparte al lordo sankta Simono. Mi invitis ilin veni renkonti lin ?i tien, kaj kiel vi vidis tion, mi ricevis ke anka? li venu.

- Sen feli?a rezulto, mi diris. Lia konduto certe ne estis tre afabla.

- Ah ! Vatsono, diris Holmso ridetante, eble anka? vi ne estus tre afabla, se post ?iuj embarasoj de flirtado kaj geedzi?o, vi estus momente ?telita de edzino kaj ri?a?o. Mi kredas ke ni devas ju?i lordon Sanktaⁿ Simonoⁿ kun multe da indulgo, kaj danki nian stelon pro doma?i al ni la eblecon de tia situacio. Alproksimigu vian se?on kaj donu al mi mian violonon, ?ar la sola problemo kiu restas al ni por solvi, estas scii kiel ni forpasigos la tempon dum ?i tiuj mal?ojaj vesperoj de a?tuno.