28 _ La ĉasisto ĉasata.

Sinjoro Helaso, la plej proksima najbaro de Kempo, dormis en sia pavilono, kiam la sie?o de la domo komencis.  Li apartenis al la kura?a plimulto kiu rifuzis kredi al "tiu ridinda rakonto" de nevidebla viro.  Lia edzino, tamen - li devis memori tion iom pli poste - kredis ja tion.  Li nepre volis promeni en sia ?ardeno, kvaza? nenio okazis ; kaj dum la posttagmezo, li iris ripozi kiel homoj el lia a?o volonte faras tion.  Li endormi?is magra? la bruo de frakasitaj fenestroj; sed li abrupte ekveki?is kun la stranga konvinko ke beda?rinda?o tamen okazis.  Li rigardis eksteren en la direkto de la domo de Kempo ; frotis al si la okulojn kaj denove rigardis.  Tiam li elliti?is kaj sidi?is, stre?ante la orelon.  Li diris al si ke li halucini?is.  Kaj tamen ne, fakte estis tie io stranga : la domo ?ajnis forlasitaj de monatoj, sekve de ia tumulto.  ?iuj fenestroj estis rompitaj, kaj ?e ?iuj, krom tiuj de la belvedero, la internaj ?utroj estis fermitaj.

- Mi ja ?urus ke ?io estis kiel kutime (li eltiris sian po?horlogon), anta? nur dudek minutoj...

Li a?dis regulajn skuadojn, poste bruon de rompita fenestrovitro.  Tiam, dum li estis tie kun malfermita bu?o, okazisis ankora? pli miriga afero.  La ?utroj de la man?o?ambro vigle malfermi?is kaj la servistino ekaperis, kun ?apelo, senespere penanta levi la fenestroframon.  Subite viro montri?is malanta? ?i kaj venis helpe al ?i : estis la kuracisto. Kempo.  Kaj tuj, la fenestro malfermita, la servistino malfacile el?ovis sin eksteren ; ?i ?etis sin anta?en kaj malaperis meze de la arbustoj.  S^ro Helaso, anta? tiu ?i strangega spekta?o, stari?is eligante mirajn ekkriojn.  Li vidis Kempo mem stari?i sur la fenestrosojlo, salti de tie kaj tuj reaperi kuranta la?longe de aleo inter la boskoj, kaj klinante sin kiel homo kiu volegas ne esti vidata.  Li forkuris malanta? citizon, kaj reaperis transiranta he?on kiu kondukis al la duno.  En sekundo li supersaltis ?in kaj da?rigis sian kuradon kun senbrida rapideco, rulfalis la deklivon en la direkto de S^ro Helaso.

- Disinjoro !  ekkriis tiu ?i, trafita de subita ideo, estas tiu besto de nevidebla viro !...  Se tamen tio estis vera !

Por S^ro Helaso, pensi pri tiaj aferoj kaj agi, estis tutsame.  Lia kuiristino kiu observis lin de la supra fenestro, miris vidi lin, tre skuita, kiu revenis al la domo per alta rapideco de na? mejloj hore [±15km/h].  Oni a?dis batfermi la pordojn, tondri sonorilojn, kaj kria?i S^ron Helasoⁿ kiel bovidon.

- Fermu la pordojn !  Fermu la fenestrojn !  Fermu ?ion !  Jen la nevidebla viro kiu alvenas !

Tuj la domo pleni?is per kriadoj, ordonoj, hastemaj pa?adoj.  S^ro Helaso persone kuris fermi la francmanierajn fenestrojn kiuj rigardis al la verando.  ?uste tiam, ekaperis super la ?irka?barilo de la ?ardeno, la kapon, la ?ultrojn, poste la genuon de Kempo.  Post minuto, tiu ?i, traborinte al si vojon tra la asparagoj, alkuris tra la agro al la domo.

- Vi ne eniros, ekkriis S^ro Helaso en?ovante la riglilojn.  Se li kursekvas vin, mi tre beda?ras... sed vi ne eniros !

Kempo, kun terurita viza?o, aperis tute kontra? la fenestra vitro, frapis, skuis kiel frenezulo, la francmanieran fenestron.  Vidante siajn penadojn senutilaj, li kuris la?longe de la verando, saltis, batis per frapilo la oficejan pordon.  Li sekve ?irka?iris ?is anta? la domo, poste reiris sur la vojon al la monteto.

S^ro Helaso, rigardante tra sia fenestro, la teruron sur la viza?o, apena? vidis malaperi Kempoⁿ ke lia bedo da asparagoj estis denove piedpremita al la sama direkto, fare de piedoj kiujn oni ne vidis.  Tiam, S^ro Helaso hastege supreniris al la unua eta?o : la sekva?o de la ?asado eskapis al li.  Sed kiam li pasis anta? la fenestro de la ?tuparo, li a?dis klaki la pordeton de la ?ardeno.

Distingi?ante sur la vojo al la monteto, Kempo nature komencis malsupreniri al la urbo.  Li mem povis nur sekvi ekzakte la vojiron kiun, de supre de sia belvedero, kaj per tiom atentema okulo, li vidis Marvel^on sekvi anta? kvar tagoj.  Li bone kuris rilate al homo ne trejnita.  Kvankam lia viza?o estis pala kaj eliganta ?viton, li konservis sian sinregon.  Li kuris per lar?aj pa?egoj kaj ?iufoje kiam estis malfacila trairejo, kiam la tereno fari?is neegala a? ?tonplena, a? kiam peco de rompita vitro brilis sur la grundo, li pasis sur ?i, lasante la nevideblan viron kiu nudpiede postkuris lin, elekti la direkton kiun li volus.

Unuafoje en sia vivo, Kempo rimarkis ke ?i tiu vojo estis treege longa kaj dezerta, kaj ke la domoj de la ?irka?urbo piede de la monteto, estis ege foraj.  Neniam li ekkonsciis ke la kurado estis tiel malrapida kaj tiel peniga transportrimedo.  ?iuj malgrandaj vilaoj, dormantaj sub la posttagmeza suno, ?ajnis ?lositaj, barikaditaj.  Sendube ili estis ?lositaj kaj barikaditaj la? liaj propraj ordonoj ; sed fine, ili ja povintus resti viglecatentaj pri ekstera?oj anta?vide al tia okazo !

La urbo nun staras anta? li ; transe, malanta? ?i, la maro malaperis ; homoj movi?is tien.  Iu tramo alvenis ?uste ?e la piedo de la monteto.  Pli for, estis la policejo.  Sed ?u estis pa?oj kiujn li eka?dis malanta? si ?  ?u li estis kuratingita ?

La homoj tie, granite rigardis al lian flankon ; unu a? du uloj ekkuris ; lia spirado bruis kiel segilon en lia gor?o.  La tramo nun estis tute proksima, kaj la ?ojaj Ludantoj de Kriketo riglis sian pordon kun bruo.  Malanta? la tramo, fostoj kaj sablamasoj de la stratprizorgado..., Kempo, dum sekundo, ekpensis salti en la tramon kaj enfermi sin tie.  Poste li decidis iri ?is la policejo.  Post momento, li preterpasis anta? la pordo de la ?ojaj Ludantoj de Kriketo, li estis fine de la strato, kun estuloj ?irka? li.  La ko?ero de la tramo kaj sia helpanto, mirigitaj pro lia impeta hastego, staris tie kun la maljungitaj ?evaloj.  Pli for, tera?istoj anka? vidigis, super sablamasoj, siajn surprizitajn viza?ojn.

Kempo iom malrapidigis sian kuradon ; li a?dis la rapidajn pa?adojn de la malamiko kaj, denove, eksaltis anta?en.

- La nevidebla viro !  li kriis al la tera?istoj, kun malklara gesto.

Kaj pro subita inspiro, li transsaltis la tran?eo kaj tiel okazigis movoplenan grupon inter li kaj la alia.

Tiam, forlasante la ideon de la policejo, li turniris al malgranda flanka strato, la?iris kontra? ?areto de legomoj, hezitis dum dekona sekundo ?e la pordo de iu sukera?isto, poste direktis sin al la eniro de strateto kiu revenis malanta?en al la ?efa strato.  Du a? tri infanetoj ludis tie : vidante lin, ili eligis kriojn kaj haste disiris kaj, tujtuj fenestroj kaj pordoj malfermi?is, panikitaj panjoj montris la kvaliton de sia koro.  Kempo revenis en la straton Hill, je tricent metroj de la tramlinio ; kaj tie, li a?dis kriegadojn de homoj kiuj kuris.

Li ekrigardis al la supro de la strato, ?e la flanko de la monteto.  Je apena? dudek kvin pa?oj, grandega tera?isto kuris, kra?ante hakatajn sakra?ojn, frapante trafe maltrafe per ?pato.  Tuj post venis la tramko?ero kun pugnigitaj manoj.  Aliaj sekvis, eligante kriojn, disdonante batojn.  En la strato, direkte al la urbo, viroj kaj virinoj anka? kuris.  Kempo klare rimarkis iun laboriston kiu eliris el butiko kun bastono enmane.

- Foren ! Foren !  iu kriis.

Kempo tiam komprenis ke la hom?aso ?an?is.  Li haltis, rigardis ?irka? si, anhelante.

- Li estas tute proksime de ?i tie !  li kriis. Baru la straton !...

Li ricevis viglan baton super la orelo kaj ek?anceli?is penante por sin turni al la kontra?ulo kiun li ne vidis.  Li apena? sukcesis reakiri sian ekvilibron ; li rebatis, sed en la aero.  Poste, li estis denove trafita sub la makzelon kaj sterni?is plene etendita.  Post sekundo, genuo premis al li la bruston, kaj du furiozaj manoj ?irka?premis lian gor?on, sed unu kun malpli da forto ol la alia.  Li kaptis siajn pojnojn, a?dis la atakanto eligi dolorkrion ; poste la ?pato de la tera?isto venis turni?adi en la aero super li kaj frakasi?i sur ion kun obtuza bruo.  La mano kiu premis al li la gor?on subite malstre?i?is, kaj per spasma strebo, Kempo sukcesis liberi?i, ekkaptis molan ?ultron kaj ruli?is sur sian kontra?ulon.  Li retenis kontra? la grundo kubutojn kiujn li ne vidis.

- Mi tenas lin !  li kriegis.  Helpon !  Helpon !...  Tenu lin !  Li estas surgrunde !  Kaptu al li la piedojn !

Tuj oni rapidis, ?iuj samtempe, al la du luktantoj : iu fremdulo, neatendite ekestanta, povintus kredi ke okazis tie nekutime obstina partio de piedpilko.  Post la krio de Kempo, oni cetere a?dis nenion pli ol la bruon de batoj, de piedpremadoj kaj iun penigan spiradon.

Post supera penado, la nevidebla viro stari?is, ?anceli?anta.  Kempo alsaltis al lia kapo, kiel hundoj faras tion al cervo, kaj dekduo da manoj kaptis kaj ?iris la malamikon en la malpleno.  La tramko?ero kaptis la kolon kaj lin faligis dorsen.  Konfuza grupo da viroj baraktantaj denove ruli?is surgrunde.  Tiam okazis, mi timas tion, kelkaj teruraj piedbatoj, poste subite, oni a?dis senesperan krion : "Indulgon !  Indulgon !" kiu tuj sin perdis en stertoro de sufoki?o.

- Retroen !  Stultuloj !"  eligis la obtuza vo?o de Kempo.

Okazis vigla retroiro de dikmuskolaj ombroj.

- Li estas vundita, mi diras al vi.  Forigu !

Post momento de lukto, malgranda spaco estis liberigita.  Poste rondo de malpaciencaj viza?oj vidis la kuraciston genuintan, ?ajnis, en aero je dekkvin coloj [±35cm] super la grundo, kaj tenantan kontra? tero, brakojn kiujn oni ne vidis.  Malanta? li, iu policano premis anka? nevideblajn maleolojn.

- Ne maltenu lin !  kriis la dika tera?isto, ankora? tenanta sian ?paton makulitan per sango.  Li ?ajnigas.

- Ne, li ne ?ajnigas,  diris la kuracisto, singardeme levante sian genuon ; mi taskas al mi teni lin.

La kuracisto havis viza?on tute kontuzita kaj kiu jam ru?i?is.  Li malfacile parolis, ?enata pro sia lipo kiu sangis.  Li maltenis iun manon kaj ?ajnis palpi la viza?on.

- La bu?o estas tute malseka !...  li diris.  Bona Dio !

Li abrupte rekti?is, poste genui?is surteren, apud la nevidebla korpo.  Okazis pu?o, interpu?i?o, sono de pezaj pa?oj : amaso da novvenintoj ankora? pliigis prematecon.  Homoj eliris el la domoj.  La pordoj de la gastejo estis, en palpebruma da?ro, tute malfermegitaj.  Oni preska? ne plu parolis.  Kempo palpis ?i tie kaj tien; lia mano ?ajnis movi?i en la malplena aero.

- Li ne plu spiras !...  Mi ne sentas lian koron !...  Lia flanko ...  Diable !

Maljunulino kiu rigardis super la brako de la dika tera?isto, eligis akutan krion : "Vidu do tien !"

?i etendis sian tute sulki?intan fingron.  Rigardante la lokon kiun montris, ?iu vidis, delikatan kaj travideblan manon - kvaza? ?i estintus farita el vitro, tiel ke vejnoj kaj arterioj, ostoj kaj nervoj povus esti distingitaj - manon senfortan kaj falantan ; ?i ?ajnis kovri?i per nubo kaj fari?i opaka sub iliaj okuloj.

- Atentu !  kriis la policano.  Jen la piedo komencas aperi.

Tiel, malrapide, komencante ?e la manoj kaj piedoj, senhaste etendi?ante la?longe de la membroj ?is la vitalaj organoj, okazis tiu stranga transformo, tiu reveno al la stato de videbla substanco.  Estis kiel la malrapida invado de veneno.  Unue, la vejnoj blankaj, desegnante la skizon vaporecan kaj grizetan de membro ; poste la travideblajn ostojn kaj la malsimplan reton de arterioj ; poste la karnon kaj la ha?ton, malprecizajn, apena? distingeblajn, rapide i?ante solidajn kaj opakajn.  Balda? oni povis vidi la difektitan bruston, la ?ultrojn kaj la necertan konturon de la dispecigita viza?o.

Fine, kiam la homamaso malproksimi?ante permesis al Kempo restari?i, oni vidis, ku?antan surgrunde, nudan kaj kompatindan, la vundoplenan kaj rompitan korpon de viro de proksimume tridek jaroj.  Lia hararo, liaj brovoj estis blankaj - ne blanki?intaj pro la a?o, sed blankaj el la blankeco de albino ; liaj okuloj estis ru?aj kiel grenatoj.  Liaj manoj estis fermitaj, liaj okuloj lar?e malfermitaj, kun esprimo de kolero kaj de malespero.

- Kovru al li la viza?on !  Iu kriis.  Pro amo al Dio, ke oni kovru al li la viza?on !

El la ?ojaj Ludantoj de Kriketo, oni alportis tukon ; poste lin kovrinte de ?i, oni alportis lin en la gastejon...  Kaj li estis tie, sur abomeninda lito, en senkaraktera kaj malbone lumigita ?ambro, meze de malkleraj kaj bruemaj homamaso, rompita, vundita, perfidita, sen ke iu kompatu al li, tiu ?i Grifino, la unua homo kiu nevidebligis sin, Grifino, la plej naturdotita fizikisto kiun la mondo neniam havis : li elfinis, per nekredebla katastrofo, sian strangan kaj teruran karieron.