27 _ Sieĝado de la domo de Kempo.

Kempo legis strangan leteron, skribita per krajono sur grasa paperfolio.

"Vi estis mirindege energia kaj lerta, diris tiun leteron, sed mi ne sukcesas kompreni tion kion vi gajnus per tio.  Vi estas kontra? mi.  Dum tuta tago, vi postkuris min ; vi provis ?teli al mi iun nokton de dormo.  Malgra? vi, mi trovis por man?i ; malgra? vi, mi sukcesis dormi, kaj la partio nur komencas.  Jes, la partio nur komencas...  Cetere, ne estas por diri, necesas ke la regno de teruro okazos, jen la unua tago.  Haveno-Arkteo ne plu estas sub la regado de la Re?ino ; diru tion al via policano, diru tion al la tuta bando : la urbo estas sub mia regado, al mi, kaj mi estas la teruro !  Tiu ?i tago estas la unua tago de la jaro I de la nova erao, la erao de la nevidebla viro.  Mi estas Nevideblulo I^a.

"Por komenci, la programo estas simpla : la unua tago, okazos ekzekuto, nur por ekzemplo, tiu de iu nomita Kempo.  La morto ekiras al lia adreso, hodia?.  Li povas sin ka?i, en?losi?i, ?irka?i?i per gardistoj, surmeti kirason se tio ?ajnas bone al li : la morto, la nevidebla morto alproksimi?i.  Ke li zorgu pri sia sekureco : tio ka?zos des pli da impreson sur mia popolo...  La morto foriras el la leterkesto je tagmezo.  La letero falos en la keston ?uste kiam la leterportisto alvenos, kaj la sorto estos ?etata !  la partio komencas.  La morto estas survoje...  Ne iru doni helpon al kulpulo, miaj amikoj, pro timo ke la morto anka? surfalus sur vi.  Hodia?, Kempo devas morti.

Kiam la kuracisto Kempo ellegis kaj relegis tiun leteron :

- Tio ne estas mistifiko, li ekkriis.  Estas ja lia stilo.  Kaj li ne ?ercas !...

Li turnis la folion kaj, sur la adreso, vidis la stampon de la Hintondina po?toficejo, kun tiu ?i banala detalo : "Du pagendaj pencoj".  Li malrapide stari?is, lasante sian nefinitan tagman?on (la letero alvenis per la po?to de la dek-tria), kaj li pasis en sian kabineton.  Li sonorigis al sia mastrumistinon kaj ordonis al ?i fari tuj la doman rondiron, kontroli ?iujn fenestrojn, fermi ?iujn ?utrojn.  Pri tiuj de sia kabineto, li mem zorgis.  En iu ?losita tirkesto, en sia dormo?ambro, li prenis malgrandan revolveron, zorge ekzamenis ?in, kaj metis ?in en la po?on de sia jako.  Li skribis plurajn leteretojn, unu por la kolonelo Adai, kaj li sendigis ilin de la servistino, donante al ?i eksplicitajn instrukciojn pri la maniero kies ?i devis eliri el la domo.  "Ne estas dan?ero", li diris farante tiun mensan restrikton : "Ne dan?ero... por vi !"  Li restis dummomente pensema, poste reiris al sia tagman?o kiu malvarmi?is.

Li man?is kun malatentoj.  Fine, li frapis la tablon : "Ni kaptos lin, li ekkriis.  Kaj mi estas la logilo.  Li mise troigos".

Li poste supreniris al la belvedero, zorgante fermi malanta? si ?iujn pordojn.

- Tio estas iu implikita partio, li diris, iu stranga partio... sed la ?ancoj estas ?iuj por mi, sinjoro Grifino, malgra? ke vi estas nevidebla !... kaj malgra? via a?daco !...  Grifino kontra? la universo !  Tio transpasus la mezuron !

Li staris apud la fenestro, rigardante la sunplenan marbordon.  "Necesas ke li trovu por man?i ?iutage... mi ne envias lin...  ?u li vere dormis lastnokte ?...  Ie, sub?iele... ?irmite kontra? renkonti?oj.  Se ni povus havi bonan malvarman veteron, tre malsekan, anstata? varmo !...  Eble li spionas min, tiumomente".

Li lokis sin tute apud la fenestro.  Io vigle frapis la muron el brikoj super la vitrokadro : Kempo saltis reen.

- Mi i?as nervoza !

Kvin minutoj fluis anta? ol li denove alproksimi?is.

- Tio certe estis pasero, li diris.

Subite, li a?dis la sonorilon ?e la enirpordo : li rapidege malsupreniris la ?tuparon.  Li ekmalriglis, turnis la ?losilon en la seruro, kontrolis la sekura ?eno, metis ?in transverse kaj singarde malfermis, sen montri sin.  Familiara vo?o salutis lin : estis Adai.

- Via servistino estis atakita, Kempo, diris la kolonelo malanta? la pordo.

- Kiel !

- Oni prenis al ?i la leteron kiun ?i portis...  Li estas tute proksime de ?i tie.  Lasu min eniri.

Kempo malkro?is la ?enon, kaj Adai eniris tra plej mallar?a pordofendo kiel eble.  Li restis en la koridoro, rigardante kun senfina kvieti?o la dommastron kiu refermis la pordon.

- Li forkaptis al ?i la paperon el la mano.  Li donis al ?i teruran timon...  ?i estas tie, ?e la policejo.  Nervoatako...  Li estas tute proksime de ?i tie.  Kion vi diris en tiu letero ?

Kempo ellasis sakra?on.

- Dio !  Kiel mi estis stulta !  Mi devus anta?senti tion.  Ne estas horo de pa?ado de Hintondino ?is ?i tie...  Jam !...

- Kio estas ?

- Venu vidi, Kempo diris, montrante al kolonelo la vojon al sia kabineto.

Li prezentis al li la leteron de la nevidebla viro.  Adai, leginte ?in, malla?te fajfis.

- Kaj vi, tiam ?...

- Mi proponis al vi prepari kaptilon... kaj, kiel stultulo, mi sendis mian planon, per mia servistino, al kiu ?... al li !

Siavice, la kolonelo sakris ; poste subite :

- Li forglitos.

- Neniu dan?ero !

La frakaso de iu rompita vitro ekvenis de la supro de la ?tuparo.  Adai videtis la ar?entan elbrilon de malgranda revolvero duone eltirita el la po?o de Kempo.

- Estas fenestro tie supre, diris la tiu ?i.

Kaj li grimpis, anta?irante la kolonelon.

Dum ili estis ankora? en la ?tuparo, okazis dua frakaso, kaj kiam ili alvenis en la kabineton, ili trovis du el la tri fenestroj rompitaj, la pargeton duone dissternita de vitrosplitoj, dikan ?tonon falita sur skribotablo.  La du viroj haltis ?e sojlo de la pordo por kontempli la dama?on.

Kempo denove sakris.  Sammomente la tria fenestro krakis kun seka bruo kiel tiu de pistola pafo : la fenestrovitro fendeti?is, poste fine disfalis en la ?ambron, rompita la? dentintaj trianguloj, en mil pecetoj.

- Kion tio signifas ?

- Estas komenco, respondis Kempo.

- ?u ne eblas grimpi ?is ?i tien ?

- Ho !  ne e? por kato.

- ?u ne estas ?utroj ?

- Ne, ne tie.  ?iuj malsupraj ?ambroj...  Hej !  Dio mia !

Nova frakaso ; poste obtuza bruo de batoj frapitaj sur tabuloj, malsupre.

- Ke la tero glutu lin !  ekkriis Kempo.  Tio devas esti...  jes ...  estas unu el dorm?ambroj.  La tuta domo spertos tion...  Sed li estas stultulo : La ?utroj estas fermitaj, la vitro falos eksteren (En Anglio, la fenestroj estas levofenestroj kun internaj ?utroj) ; li tran?vundos al si la piedojn.

Ankora? iu fenestro sciigis sian ruini?on.  La du viroj estis sur la inter?tuparo, perpleksaj.

- Mi havas ideon, eligis Adai.  Donu al mi mar?bastonon, ion ajn : mi tuj iros al la policejo kaj liberlasos la spurhundojn al lia spuraro.  Tiam, mi opinias ke ni submetos lin al nia volo !

Iu fenestro ankora? dividis la sorton de la aliaj.

- ?u vi ne havas revolveron ?

La mano de Kempo direkti?is unue al sia po?o, poste li hezitis :

- Ne, mi ne havas tion... almena? por pruntedoni al vi.

- Mi realportos ?in al vi.  Vi estas sekura ?i tie.

Kempo, honta esti rompinta dumsekunde sincerecon, prezentis sian armilon.

- Nun ni aliru al la pordo, eligis la kolonelo.

Kiam ili haltis en la vestiblo, hezitemaj, ili a?dis unu el la fenestroj de la dormo?ambro de la unua eta?o kraki kaj disspliti?i.  Kempo, irante al la pordo, preti?is por malrigli plej milde kiel eble.  Li havis la viza?on iomete pli palan ol kutime.

- Provu rapide forkuri !  li diris.

?e la minuto, kiam Adai trovi?is sur la sojlo, la rigliloj tuj revenis en la fermilojn.  Estis momento de necerteco, li sentis sin pli serena kun la dorso sur la pordo.  Poste, digne kaj brusto?velante li malsupreniris la ?tupojn.  Li trairis la gazonon.  Li alproksimi?is al la krado kiam delikata zefiro ?ajnis kuri sur gazono ; io movi?is apud li.

- Haltu iomete !  diris vo?o.

Adai ekhaltis kun mano kuntirinta sur la revolvero.

- Kio ?  li eligis, pala kaj malkvieta, kun la nervoj vigle stre?itaj.

- Faru al mi la plezuron reiri al la domo !  diris la vo?o per tono tiel seka kaj kruda kiel tiu de la kolonelo.

- Mi beda?ras !  rebatis Adai subite iom ra?ka.

Kaj li lekis la lipojn.

La vo?o estis, li kredis, anta? li maldekstre.  Se li provis per iu kuglo !...

- Kien vi iras ?  la vo?o demandis.

Amba? interparolantoj faris rapidan movadon ; la revolvero brilis en la duonfermita po?o de la kolonelo.  Tiu ?i rezignis pafi, li pripensis.

- Kien mi iras ?  li malrapide rediris.  Tio estas mia afero.

Tiuj vortoj estis ankora? sur liaj lipoj ke brako ?irka?is lian kolon ; li ricevis genuon en la dorso kaj estis renversen kuntirata.  Li mallerte elprenis sian armilon, kaj pafis tuthazarde.  Tuj li ricevis baton sur la bu?on kaj la revolvero estis el?irita de li el la mano.  Vane li penis kapti netrafeblan kruron kaj el?ovi?i ; li falis dorsen.

- Damna !... li eligis.

La vo?o ekridegis :

- Mi tuj mortigus vin, ?i eldiris, se ne estus por perdi kuglon.

Adai vidis la revolveron en la aeron, je ses futoj [1,75m] anta? li, kiu celis lin.

- Tiam ?  li demandis, metante sin sur sia posta?o.

- Levigu vin !

Adai levi?is.

- Atentu !  ordonis la vo?o per firma tono.  Ne provu ludi kun mi.  Memoru ke mi ja vidas vian viza?on, se vi ne vidas la mian.  Vi tuj reiros en la domon.

- Sed li ne lasos min eniri.

- Doma?e !  Ne estas kun vi ke mi traktas.

Adai denove lekis siajn lipojn.

Deturnante siajn rigardojn, li vidis malproksime la bluan kaj malhelan maron sub la tagmeza suno, la bone tonditan gazonon ?e siaj piedoj, la blankan klifon, la bruoplenan urbon ; kaj subite li komprenis ke la vivo estas tre dol?a.  Siaj okuloj redirekti?is al tiun etan metalan objekton, pendanta inter ?ielo kaj tero, je ses futoj anta? li.

- Kion mi devas fari ?  li demandis per sen?oja tono.

- Kiel !  "Kion mi devas fari ?" vi devas nur iri returne.

- Mi provos.  Se li lasas min eniri, ?u vi promesas ne ?eti vin al la pordo ?

- Ne estas kun vi ke mi traktas.

Kempo, post esti elirigi Adai^on, estis rapidege resuprenirinta en sian kabineton ; rampanta meze de rompita vitro, rigardanta singardeme super la rando de la fenestro, li vidis la kolonelon en intertrakto kun la nevideblulo.  "Kial li pafas ?"  li flustris.  ?uste tiam la revolvero iom movi?is ; iu sunrebrilo trafis la okulojn de Kempo.  Per la mano, tiu ?i faris al si lum?irmilon, kaj provis sekvi la direkton de la radio kiu blindigis lin.

- Jes ja !  li eligis.  Adai transdonis al li sian revolveron.

- Promesu ne ?eti vin al la pordo !  la kolonelo ripetis je tiu momento.  Ne da?rigu partion gajnata.

- Reiru al la domo.  Mi klare diras al vi ke mi promesas nenion.

Adai subite ?ajnis esti fiksinta decidon.  Li direktis sin al la domo, malrapide, kun manoj dorse.  Kempo tre senhelpa subobservis lin.  La revolvero malaperis, denove ekbrilis, ankora? malaperis, kaj la? pli atenta ekzameno, montri?is sub la formo de malgranda malhela objekto kiu sekvis la kolonelon.

La aferoj okazis tre rapide.  Adai saltis dorsen, turnis sin dum unu spiro, volis ekkapti la malgrandan objekton, maltrafis ?in, levis la manojn, falis anta?en sur la nazo : super li, ?vebis en la aero floko de blua fumo.  Kempo ne a?dis la bruon de la pafado.  La kolonelo tordi?is, levi?is sur unu brako, refalis anta?en kaj restis senmova.

Dum momento, Kempo restis konsternita de la trankvila indiferenteco kies la sinteno de la kolonelo indikis.  La posttagmezo estis tre varma kaj tre kvieta ; nenio ?ajnis movi?i en la universo krom paro de flavaj papilioj postkurantaj unu la alian tra la arbustoj, inter la domo kaj la krado.  Adai restis ku?anta sur la gazono apud la krado.  La rulkurtenoj de ?iuj vilaoj ?e la piedo de la monteto, estis mallevitaj ; sed en malgranda verda pavilono, oni vidis blankan kapon, sendube iu dormanta oldulo.  Kempo atente rigardis en la tuta ?irka?a?o, elrigardante la revolveron : ne plu da revolvero ! Liaj okulojn direkti?is al Adai...  La partio vere komenci?is.

Tiam li a?dis soni kaj frapi sur la enirpordo. La batadoj fari?is insistaj.  Sed la? la ordonoj de Kempo, la geservistoj sin en?losis en siaj ?ambroj.  Sekvis poste silento.  Kempo sidi?is kun la orelo stre?ita ; li singarde rigardis eksteren tra ?iu el la tri fenestroj ; li iris al la inter?tuparon supre de la ?tuparo ; tie li a?skultis, tre malkvieta.  Arminta per la fajropikilo de sia ?ambro, li malsupreniris denove ekzameni la internan fermilon de la tereta?aj fenestroj.  ?io estis en bona stato.  Li resupreniris al la belvederon.  Adai estis ankora? senmove ku?inta rande de la sablo?utita aleo, kiel li falis.  Sur la vojo la?iranta la vilaojn, Kempo ekvidis la servistinon kaj du policanojn.

?ie kvieto de mortulo.  La tri homoj ?ajnas tre malrapide proksimi?i.  Kempo demandis al si kion ja povis fari sia malamiko.

Subite li ektremis : iu granda frakaso venis de malsupre.  Post esti unue hezitante, li remalsupreniris.  Subite la domo tondris per pezaj batoj kaj per bruo de ligno disrompi?anta.  Li a?dis iun fenestran vitron frakasi?i, poste ?utroj skui?i kun bruo de fera?oj.  Li turnis la ?losilon kaj malfermis la kuirejan pordon.  Sammomente la ?utroj fendi?is, disspliti?is, venis fali internen.  Li restis konsternita.  La fenestroframo, krom unu fenestrokruco, estis ankora? sendifekta; sed malgrandaj vitrodentoj postrestis solaj la?longe de la kadro.  La ?utroj estis disbatitaj per hakilo, kaj nun tiu hakilo vigle atakis la fenestroframon kaj la ferajn stangojn kiuj protektis ?in.  Subite la ilo saltis flanken kaj malaperis.

Kempo vidis la revolveron ekstere, surgrunde, en la aleo : poste ?i tiu malgranda armilo saltis supren.  Li retiri?is.  La pafo eli?is tro malfrue, sed tre ?usta : splito de la pordorando kiun li refermis post si, flugis super sia kapo.  Li klakigis la pordon kaj turnis la ?losilon.  Aliflanke, li a?dis Grifinoⁿ ridi kaj krii.  Poste estis la hakilo kiu rekomencis sian detruan laboron.

Kempo, staranta en la koridoro, strebis pripensi.  Post momento, la nevidebla viro estos en la kuirejo ; la pordo ne haltigos lin dum minuto ; kaj tiam...

Denove oni sonorigis ?e la enira pordo.  Eble estis la policanoj.  Li kuris en la vestiblo, malligis la ?enon kaj elglitigis la riglilojn ; li paroligis la servistinon anta? ol tute forigi la sekurecan ?enon : tri homoj unubloke sin pelis enen. Kempo rapidis refermi ?in.

- La nevidebla viro !  li ekkriis.  Li havas revolveron... kaj ankora? du kuglojn.  Li mortigis Adai^on.  Li almena? vundis lin.  ?u vi ne vidis lin sur la gazono ?  Li estas tie surgrunde.

- Kiu do ?  demandis unu el la policanoj.

- Adai !

- Ni venis tra la malanta?a aleo, klarigis la servistino.

- Kio estas tiu ?i frapobruo ? pridemandis la alia policano.

- Li estas en la kuirejo... a? li estos tien tre balda?.  Li trovis hakilon...

Subite, la tuta domo tondris pro frapitaj batoj de la nevidebla viro sur la kuireja pordo.  La servistino fikse rigardis al la kuirejon poste rifu?is en la man?o?ambron.  Kempo provis komprenigi sin per hakataj frazoj.  Ili a?dis cedi la pordon.

- Tiu ?i flanko !  kriis Kempo, eli?ante el sia stuporo.

Kaj li pelis la policanojn al la sojlo de la man?o?ambro.

- La fajropikilo !  kriis Kempo impetegante al la fajro?irmilo.

Li prezentis al unu el la policanoj la fajropikilon kiun li alportis, kaj al la alia, tiun de la man?o?ambro.  Subite, li saltis dorsen.

- Ho !  eligis unu el la policanoj.

Kaj li ?etis sin anta?en, ricevante baton de hakilo sur sia fajropikilo.

La revolvero pafis unu el siaj lastaj kugloj kaj krevigis sur la muro, iun "Sidnei Kooper"^on el alta valoro.  La alia policano faligis sian fajropikilon sur la malgrandan armilon, kiel oni batmortigas vespon : li sendis ?in ruli?i sur la plankon.

?e la unua bruo, la sevistino eligis krion, stari?is kriegante apud la fajrujo, poste kuris malfermi la ?utrojn - sendube kun la intenco forfu?i tra la fenestro.

La hakilo retroiris en la koridoron kaj okupis spacon proksimume je du futoj [±0,6m] super la grundo.  Oni a?dis anheli la nevideblan viron.

- Forigu amba?, diris tiu ?i.  Estas kun Kempo ke mi traktas.

- Kaj ni, estas kun vi ke ni traktas !  respondis la unua policano.

Li faris rapidan pa?on anta?en, sondante per sia fajropikilo en la direkto de la vo?o.  La nevidebla viro nepre retropa?is dorsen ; li iris bati kontra? la ombrelujon.

Tiam, ?ar la policano ?anceli?is, skuita de la brutaleco mem de sia bato, la hakilo fronte trafis lin : la kasko kavi?is kiel kartonon, kaj la viro iris ruli?i suteren ?is la sojlo de la kuirejo.

La alia policano, celanta malanta? la hakilo per sia fajropikilo, trafis ion molan kiu cedis.  Okazis dolorkrio, kaj la hakilo falis planken.  La policano denove frapis la malplenon kaj renkontis nenion ; li metis la piedon sur la hakilon kaj ankora? frapis.  Poste li stari?is, svingante sian fajropikilon, stre?ante la orelon, atenta pri la plej eta movo.

Li a?dis la fenestron de la man?o?ambro malfermi?i, kaj rapidajn pa?adojn kuri tra la ?ambro.  Lia kamarado ka?ri?is, sidrekti?is sur sia posta?o, kun sango kiu fluis sur li inter la okulo kaj la orelo.

- Kie li estas ?  demandis la vundito.

- Mi ne scias, sed mi trafis lin.  Li estas ie en la vestiblo, krom se li el?teli?is malanta? vi.  Doktoro !...  Sinjoro !...  Doktoro !...

La dua policano provis restari?i.  Fine, li sukcesis.  Subite la obtuza bruo de nudaj piedoj a?digis ?e la kuirejo.

- Hola !  kriis la unua policano.

Kaj li ?etis la fajropikilon kiu iri frakasi malgrandan gasbekon.  Li ?ajnigis persekuti la nevideblan viron en la kuirejo.  Poste, kredante pli bone fari, li eniris en la man?o?ambron.

- Doktoro !...  li komencis.

Kaj li restis senparole.

- La kuracisto Kempo estas heroo !  li reparolis, kiam sia kamarado alvenis por rigardi super sia ?ultro.

La fenestro de la man?o?ambro estis tute malfermegita.  Nek la servistino, nek Kempo estis tie.

La ideo kiun la dua policano havis pri Kempo, tiumomente, ne estis malpli brila.