26 _ Murdo de sinjoro Vikstido.

Estas tute oportune kredi ke la nevidebla viro, kiam li pafi?is el la hejmo de Kempo, estis en plenfurioza stato.  Iu malgranda infano, kiu ludis apud la pordo, estis sova?e levita de la tero kaj ?etita flanken ; li rompi?is la maleolon kaj restis kelkajn horojn senkonscia.  Neniu scias kien iris Grifino nek tion kion li faris ; sed oni povas imagi lin kuranta, en tio varma posttagmezo de junio, grimpanta la monteton, da?rigianta ?is la duno kiu ku?as malanta? Haveno-Arkteo, pensanta kun kolero, kun malespero, al lia netolerebla sorto, kaj fine, bolanta kaj laca, ser?anta ?irmejon en la densejo de Hintondino, por tie kolekti liajn detruajn ideojn.  Estas ver?ajne tie kie li rifu?is ?ar estas tie kie, ?irka? la dua, li evidentigis sian ekziston per nova atenco.

Oni sin demandas kiun povis tiam esti lia mensostato kaj kiujn projektojn li rema?is en sia kapo.  Neniu dubo ke li estis incitegita ?is la frenezo de la perfido de Kempo ; kaj kvankam ni povas kompreni per kiuj kialoj tiu ?i alvenis al tiu ?i mallojala?o, ni anka? povas imagi al ni, kaj e? iom senti, la kolerego ke ?i tiu surpriza provo devis inciti ?e Grifino.  Eble e? li rememoris siajn tiom mirindajn malsukcesojn de la strato Oksfordo : ?ar li evidente fidis al la kunlaboro de Kempo kiam li formis tiun subitan revon de terori la mondon.  ?iaokaze, li malaperis anta? ?iuj ?irka? tagmezo, kaj ne estas atestanto kiu povas diri tion kion li faris ?is ?irka? la dua kaj duono : Eble feli?a bonsorto al homaro, sed fatala senagado al li.

Dum tiu tempo, plu kreskanta homamaso, disa tra la lando, ekser?adis lin. Dum mateno, li estis ankora? nur legendo, temo de timego ; dum la tago, ?efe dank‘al proklamo redaktita de Kempo per sekaj vortoj, oni bildigis lin al si kiel tu?eblan malamikon kiun nepris vundi, kapti, venki, kaj la tuta lando komencis organizi?i kun nekredebla rapideco.  Je la dua, li povintus ankora? forlasi la distrikton prenante kelkan trajnon ; pli poste tio fari?is neebla : ?iuj pasa?ertrajnoj, ?e ?iuj linioj, en granda paralelogramo, de Sudampton al Vin?estero kaj de Brajtono al Hor?am, havis liajn pordojn ?lositaj, kaj la vartrafiko estis preska? tute interrompita.  ?is dudek mejloj [±32km] ?irka? Haveno-Arkteo, homoj armitaj per fusiloj kaj klaboj balda? estis triope a? kvarope dispartigitaj, kun hundoj, por batui vojojn kaj kampojn.

Policanoj sur ?evalo galopis sur ?iuj vojoj de la regiono, haltante ?e ?iu dometo, invitante la homojn malebligi siajn hejmojn, ne eliri sen esti armintaj ; ?iuj komunumaj lernejoj estis forpermesitaj je la tria, kaj la timigitaj infanoj kolektintaj en bandoj, haste rehejmeniris.  La proklamo de Kempo, subskribita de la kolonelo Adai, estis afi?ita en preska? la tuta distrikto ?irka? la kvara a? kvina : ?i mallonge sed klare informis pri ?iuj kondi?oj de la komencita lukto, la bezono senigi la nevideblan viron de nutra?o kaj de dormado, la neceso de sen?esa viglecatento kaj ?i krome rekomendis viglan atenton al ?io kio povus indiki la movadojn de la malamiko.  Tiel senprokrasta, tiel decida estis la efiko de la a?toritatoj, tiel rapida, tiel universala estis la konvinko en tiu eksterordinara estulo, ke anta? la vesperi?o, iu areo de pluraj centoj de kvadrataj mejloj [±256km²] estis rigore sub sie?ostato.  Anka? anta? la nokti?o, iu hororondo disvasti?is tra la tuta singarda kaj nervoza lo?antaro ; bu?-al-bu?e, tien kaj reen, tra la tuta lando, diskoni?is la rakonton pri la murdo de S^ro Vikstido.

Se ni pravas supozi ke la rifu?o de la nevidebla viro estis en densejo de Hintondino, ni devas anka? supozi ke komence de la posttagmezo, li eliris eksteren kun projekto kiu implicis la uzadon de armilo.  Kiu estis tiu projekto ?  Ni nescias tion; sed, almena? la? mi, evidentas, per la pezega evidenteco, ke e? anta? renkonti Vikstidoⁿ, li enmane tenis la feran stangon.  Kompreneble ni povas nenion scii pri la detaloj de tiu renkonti?o.  ?i okazis rande de sabletejo, je malpli ol du cent metroj de la ?efa pordo de la parko de Lordo Arkteo.  La piedpremita grundo, la multnombraj vundoj ricevitaj de S^ro Vikstido, lia rompita mar?bastono, ?io malka?as senesperan lukton ; sed la ka?zo de la atako, se ?i ne estas krizo de murdema frenezo, neeblas imagi ?in.  Vere, la versio de frenezi?o estas preska? neevitebla.

S^ro Vikstido, intendanto de Lordo Arkteo, estis viro de kvardek kvin a? kvardek ses jaroj, kun sendan?eraj aspekto kaj kutimo, la lasta en la mondo kiu kapablis provoki tiel teruran kontra?ulon.  ?ajnas ke la nevidebla viro uzis kontra? li feran stangon detirita de rompita barilo.  Li haltigis tiun viron kiu kviete rehejmeniris pro man?a tempo ; li atakis lin, paralizis liajn malfortajn sindefendojn, rompis al li la brakon, faligis lin kaj ka?igis al li la kapon.

Evidente, li devis, anta? renkonti sian viktimon, ?telpreni tiun stangon de iu barilo ; li devis enmane teni ?in tutpreta.  Nur du detaloj, krom tio kio jam estis konstatita, ?ajnas rilati al la afero.  La unua estas ke la sabletejo ne estis sur la vojo kiun devis sekvi S^ro Vikstido por rekte rehejmeniri, sed preska? je ducent metroj ekstere.  La dua estas la deklaro de knabineto kiu, irante por la vesperklaso, vidis la malfeli?ulon "trotantan" la? aparta maniero, tra kampo, direkte al la sabletejo.  La pantomimo de tiu infano sugestas la ideon de viro postkuranta ion kiu fu?as anta? li surtere, kaj sur kio li pli kaj pli forte frapas per sia bastono.  ?i estis la lasta estulo kiu vidis Vikstidoⁿ vivanta.  Li liberigis sin de ?iajn okulojn nur por iri al la morto : la lukto estis ka?ita al la infanaj okuloj nur de bosketo de fagoj kaj malprofunda kavi?o de la tereno.

Kaj tio, almena? la? mi, senhezite enfakigas la murdon ekster la krimoj plenumitaj sen kialo.  Estas permesita kredi ke Grifino prenis tiun ?i feran stangon kiel armilo, jes, sed sen iu ajn firma intenco uzi ?in por mortigo.  Vikstido, preterpasante, rimarkintus tiun stangon kiu movi?is en la spaco la? neklarigebla maniero.  Tute ne pensante pri la nevidebla viro – ?ar Haveno-Arkteo estas je dek mejloj [±16km] for - li postsekvintus tiun stangon.  Tre ver?ajne, li e? ne a?dis paroli pri la nevidebla viro.  Oni povas konsekvence imagi tiun ?i ekfu?anta por eviti ke oni malkovras lian ?eeston, kaj Vikstidon, scivoligitan, ligi?antan al la postkuro de tiu objekto movi?a, nekomprenebla, kaj fine frapanta lin.

Nenia dubo ke, en la ordinaraj cirkonstancoj, la nevidebla viro povintus facile postlasi la bravulon, iom mallerta, kiu persekutis lin ; sed la pozicio kiel estis trovita la korpo de Vikstido, sugestas ke li misfortune senelirigis sian predon en angulon, inter du tufoj da urtikoj kaj la sabletejo.  Por tiu kiu konas la eksterordinaran inciti?emon de Grifino, la resto de la aventuro estas facila por reludi.

Sed estas nur hipotezo.  La solaj nediskuteblaj faktoj (?ar oni ne povas ?iam plenfidi al rakontoj de infanoj), estas la malkovro de la korpo de Vikstido, tuj mortinta, kaj la malkovro de la fera stango makulita de sango, ?etita meze de urtikoj.  La forlaso de tiu stango de Grifino kredigas ke, sub la emocio de la afero, li rezignis pri la celo por kiu li prenis ?in, kondi?e ja ke li celis ion.  Certe li estis ege egoista kaj senkora ; sed la vido de sia viktimo, sanga kaj kompatinda ?e liaj piedoj, povas remalfermigi en li delonge entenatan fonton de rimorso ; li povas dummomente esti ?enata, kiun ajn planon li cetere elektis.

Post la murdo de Vikstido, li ?ajnus esti pa?inta tra kampoj, direkte al la duno.  Oni rakontas ke ?irka? la sunsubiro, du viroj zorgantaj pri herbejo ne for de Filiko-Fundo, a?dis vo?on.  Tiu vo?o alterne ?emis kaj ridis : ?i singultis, ploris poste rekomencis eligi kriojn.  Tio devis esti tre stranga.  ?i alproksimi?is tra kampon de trifolioj, poste forvelkis flanke de la montetoj.

Intertempe, la nevidebla viro devis scii?i ion pri tio kiun lia amiko Kempo rapide profitis el liaj konfidencoj.  Li estis sendube trovinta domojn ?lositajn, sekurajn ; li estis vaginta ?irka? la stacidomoj, promeninta ?irka? la gastejoj ; kaj, certe, li estas leginta la afi?ojn kaj farinta al si ideon pri la kampanjo instigita kontra? li.  ?ar la vespero anta?i?is, li vidis aperi en la kampoj ?i tien kaj tien, grupojn de tri a? kvar homoj, li a?dis la bojadon de la hundoj.  Tiuj hom?asistoj havis apartajn instrukciojn en la okazo de renkonto kun la malamiko, pri la maniero helpi unu la alian.  Sed Grifino evitis ?iujn.  Eblas al ni imagi lian incitegi?on, ankora? pliigita de la ideo ke li mem liveris la informojn kies oni uzis kontra? li sen ia skrupulo.  Dum tiu tago almena?, li perdis kura?on ; dum preska? dudek kvar horoj, krom kiam li alfrontis al Vikstido, li estis persekutata viro.

Dum la nokto, li devis man?i kaj dormi ; ?ar la matenon de la sekva tago, li retrovis mem, aktiva, timinda, furioza kaj kruela, tute preta por la lasta batalo kiun li devis komenci kun la mondo.