21 _ Oksfordo Strato.

"Malsuprenirante la ?tuparon, la unuan fojon, mi trovis neatenditan malfacila?on : mi ne povis vidi miajn piedojn, mi dufoje mispa?is.  Same, okazis aparta mallerta?o pri mia maniero ekpreni la riglilon : mi ne vidis miajn manojn...  Tamen, kondi?e ke mi ne rigardas algrunde mi sukcesis sufi?e bone pa?i sur ebena tereno.

"Mia mensostato, vi devas kompreni tion, estis ?e ekzalti?o.  Mi spertis impreson de vidanto kiu pa?us kun la piedoj ?irka?volvitaj per vato kaj kun vesta?oj kiuj farus nenian bruon en civito de la blinduloj.  Mi freneze tenti?is ?erci, timigi la homojn, frapeti al ili la ?ultron, for?eti ?apelojn por petoli per miaj esceptaj avanta?oj.

"Tamen, apena? mi alvenis sur la straton Grandan Portlandon (mi lo?is tute proksime al la granda nova?butiko), mi a?dis la kolizian bruon kaj mi estis fortege ekfrapita de malanta?e.  Turni?inte, mi vidis viron kiu portis korbon da sifonboteloj kaj kiu rigardis sian porta?on kun konsterno.  Kvankam la bato reale doloris min, mi trovis ion tiom amuza en lia konsterni?o ke mi la?tege rideksplodis.  'La diablo estas ene !' mi kriis, tirante la korbon el la manoj de la portanto.  Tiu ?i tuj maltenis ?in kaj mi for?etis supren la tutan ?ar?on.  Sed iu kruda ko?ero kiu trovi?is tie anta? drinkejo, ?eti?is sur ?in kaj liaj etenditaj fingroj atingis min kun beda?rinda vigleco, sub la orelo.  Mi lasis ?ion fali sur la ko?ero.  Tiam kriadoj, piedpremado de la homamaso ?irka? mi ; la homoj eliras el la butikoj, la veturiloj ekhaltas.  Mi komprenis mian azena?on, kaj malbenante ?in, mi dorsapogi?is kontra? montrofenestro kaj atendis la momenton forkuri.  En unu momento, mi povus esti kaptita en la interpu?i?o kaj nepre malkovrita.  Mi pu?pelis bu?istan lernoknabon kiu feli?e tute ne turnis sin por vidi la neniecon kiu pelis lin kaj mi el?teli?is malanta? la fiakron.  Mi nekonas kiel fini?is la afero.

"Mi rapidis trairi la ?oseon kiu feli?e estis libera kaj apena? atentante pri la vojo kiun mi sekvis, turmentata ekde la lasta incidento de ektimego esti malkovrita, mi en?ovi?is en la homamaso kies Oksfordo estas embarasita posttagmeze.  Mi provis loki min en la fluo, sed ?i estis tro kompakta kaj balda? oni surtretis miajn kalkanojn.  Mi uzis la rojon kies mi opiniis la malebena?ojn tre penigajn, kaj preska? tuj, la timonforko de fiakro ser?anta klienton fortege ekfrapis min sub la skapolo, memoriganta al mi ke mi jam estis dolore vundetita.  Mi ?anceli?ante malproksimi?is, evitis per instinkta movo, pu?o?areton, kaj retrovi?is malanta? la fiakro.  Iu inspiro savis min : ?ar tiu ?i malrapide anta?eniris, mi sekvis ?in, mi iris la? ?iaj spuroj, surprizita de la evoluo kiun atingis mian aventuron, malkvieta kaj tremetanta pro malvarmo.  Estis hela januara tago kaj mi estis tute nuda kaj la maldika kototavolo kiu kovris la veturejon estis tre proksime frosti?anta...  Malsa?a, mi nun komprenas tion, mi ne kalkulis ke, travidebla a? ne, mi ne estis imuna kontra? la rigorecoj de temperaturo.

"Subite, bonega ekpenso pasis tra mia cerbo : Mi kurante ?irka?iris kaj grimpis en la fiakron.  Kaj tiel, tremetante, timigite, snufante, sentante la unuajn signojn de malvarmumo kun pli kaj pli doloraj kontuzoj en la renoj, mi pa?e veturigis min la?longe de la  strato Oksfordo, ?is preter la vojo Totenhamkortumo.  Kiel oni povas imagi tion, mia humoro estis gravege ?an?ita de la momento kiam, dek minutojn pli frue, mi ek?etis min ekster mia hejmo.  Ha, tiu privilegio esti nevidebla !  La sola penso kiu nuntempe absorbis min, estis scii kiel elturni min el tiu afero.

"Ni malrapide pasis anta? la vendejo de Mudie.  Tie, altstatura sinjorino portanta kvin a? ses volumojn kun flava kovrilo, postkriis mian fiakron.  Mi elsaltis nur ?ustatempe por eskapi ?in, flugtu?ante de proksime, dum mia fu?ado, iun kamionon de la fervojo.  Mi forkuris en la direkto al placo Blomsburi, kun la intenco direkti min norden, malanta? la Brita Muzeo, kaj tiel atingi la kvietajn kvartaloj.  Mi estis nun kruele frostigita, kaj la strangeco de mia situacio incitis la nervojn tiagrade ke mi kurante ploris.  ?e la okcidenta angulo de la placo, malgranda blanka hundo eliris el la oficejoj de la Farmacia Societo kaj ?i tuj venis spuri direkte al mi, kun la nazo algrunde.

"Mi neniam anta?e pensis pri tio : la nazo estas por la menso de hundo tio kio la okulo estas por la menso de homo kiu klare vidas.  La hundoj perceptas la odoron de pasanto kiel la homoj perceptas lian formon.  La besto komencis boji kaj salti, montrante, la? tio kio tro klare ?ajnis al mi, ke ?i eksciis pri mia ?eesto.  Mi trairis la straton Granda Rusel rigardante super mia ?ultro kaj mi pa?is vojireton en la strato Montago anta? distingi la? kiu direkto mi kuris.

"Tiam mi a?dis muzikon kaj rigardante for, mi vidis homamason kiu eliris el la placo Rusel, aron da ru?aj trikotoj, kaj anta?e, la standardo de la Savarmeo.  En tia popolamasi?o a? deklamanta sur la ?oseo a? mokanta sur la trotuaroj, neniu espero penetri.  Ne volante returne iri kaj pli malproksimi?ante de mia lo?ejo, decidi?ante sub la instigilo de la cirkonstancoj, mi grimpis la tre blankajn ?tupojn de iu domo kiu frontis al la kradoj de la Brita Muzeo kaj mi staris tie por atendi ke la homamaso preterfluu.  Feli?e, mia hundo haltis pro la bruo de la fanfaro, hezitis kaj galope reiris al placo Blomsburi.

"La svarmo alvenis, kriadante kun nekonscia ironio, la himnon : Kiam ni vidos Lin vidalvide ?  La tempo ?ajnis al mi senfina anta? ol la fluo de la popolamaso venis forbalai la trotuaron !  Bum ! bum ! bum !  La tamburego sendis al mi siajn bruajn vibradojn ; kaj mi ne atentis pri du knaboj haltintaj apud mi :

- Rigardu do !  diris unu el ili..

- Kion ?  eligis la alia.

- Sed... tiujn ?i spurojn de pa?oj...  de nudaj piedoj...

"Mi vidis tiujn haltintajn infanojn kun malfermita bu?o, anta? la kotaj spuroj kiujn mi postlasis malanta? mi sur la fre?date blankigitaj ?tupoj.  La pasantoj preterfrotis sin, pu?is ilin, sed ilia damna penskapablo staradis tie neagante...  (Bum ! bum ! bum !)  Kiam (Bum !) ni vidos Lin (Bum !) vidalvide (Bum ! bum !) ?...

- Estis viro kiu nudpiede suriris tiujn ?i ?tupojn a? mi ja ne komprenas, diris unu el la knaboj.  Kaj li ne desupris.  Kaj lia piedo sangis !

La ?efa parto de la homamaso estis preterpasita.

- Rigardu tien, Ed?jo !  eligis la plej juna el la detektivetoj, per akra vo?o pro surprizo.  Kaj li etendis la fingron direkte al miaj piedoj.  Mi anka? rigardis, kaj mi vidis iliajn konturojn montritajn de makuletoj el koto.  Dum momento, mi estis paralizita.

- Eh !  estas strange, diris la plej a?a, estas konsternege !  Ekzakte la ombro de iu piedo, ?u ne ?

"Li hezitis, poste li anta?enpa?is kun etendita mano.  Iu viro haltis por vidi tion kion li ser?is, poste iu fra?lino.  Ankora? sekundon kaj li tu?intus min.  Tiam mi ekkomprenis tion kio estis por fari ; mi anta?eniris unu pa?on, la knabo eksaltis malanta?en eligante krion kaj per rapida movo, mi saltis sur la sojlon de la najbara domo.  La plej juna el la buboj estis sufi?e lertaj por sekvi la movadon kaj, anta? ol mi malsupreniris la ?tupojn kaj atingis la trotuaron, li estis elsurprizi?inta kaj kriegis ke la piedoj estis pasintaj trans la muron.

"Oni faris rondon ?irka? li, oni vidis novajn spurojn de miaj pa?oj sur la lasta ?tupo kaj sur la trotuaro.  ‘Kio estas ?’  demandis iu.  ‘Piedoj !  Vidu !  Piedoj kiuj kuras !’ "

"?iuj en la strato, escepte miajn tri turmentistojn, klopodis nur pri la eskortado de la Sava Armeo ; tiu svarmo haltigis min, sed haltigis anka? ilin.  Okazis dismovo en la homamaso ; oni miras, oni pridemandas.  Mi pu?pelis junulon, transpasis ; momenton poste, mi kapkline kuris ?irka? la placo Rusel, kun ses a? sep homoj kiuj sekvis miajn postsignojn kaj prikomprenis nenion.  Mi ne havis la eblecon klari?i : estus tuj la tuta amaso kiun mi havintus post mi.

"Dufoje mi turniris ?e iu angulo, trifoje mi trairis la ?oseon kaj revenis sur miaj pa?oj ; poste ?ar miaj piedoj revarmi?is kaj seki?is, ilia spuro komencis forvelki.  Fine, mi havis tempon por spiri ; mi frotis min, purigis al mi la piedojn per la manoj, kaj tiel mi sukcesis savi la tuton.  Tio kion mi laste vidis pri tiu ?asado, estis malgranda grupo de eble dekduo da geuloj, esplorante kun senfina perplekso iun spuron kiu malrapide seki?is post iu flako da akvo sur la placo Tavistoko, iun spuron tiom izolita kaj tiom nekomprenebla kiom la spuro observita de Robinsono Kruso sur lia dezerta insulo.

"Tiu kurado iomete revarmigis min ; mi en?ovi?is kun pli da kura?o en la labirinton de tiuj ?i malmulte trapasataj stratoj kiuj trovi?as tie.  Mia dorso estis rigida kaj dolorplena ; Miaj tonsiloj estis doloraj ekde la ?irka?stre?o de la ko?ero ; la ha?to de mia kolo estis skrapvundita de liaj ungojn ; miaj piedoj ege suferigis min ; iu malgranda tran?vundo ?e unu el ili, lamigis min.  Iam mi vidis blindulon alproksimi?i al mi, mi evitis lin hopante, ?ar mi timis la fajnecon de liaj sensoj.  Unu- a? dufoje, okazis kolizioj ; mi lasis la geulojn konsternitajn pro neklarigeblaj malbenoj kiuj e?i?is en iliaj oreloj.

"Tiam, malrapide, sen bruo, io alvenis al mi en la viza?on : la placo sin kovris per delikata blanka mantelo, flokoj de ne?o falis malrapide,  Mi trafi?is malvarmumon kaj ne povis min deteni terni.  ?iuj hundoj kiujn mi renkontis, estis por mi, kun ilia stre?ita muzelo kaj iliaj maldiskretaj snufadoj, objektoj de teruro.

"Mi vidis alkuri homojn, infanojn, plenpulme kriante : estis brulego.  Ili iris direkte al mia lo?ejo.  Rigardante malanta? mi, al la malsupro de la strato, mi ekvidis amason da nigra fumo supre de la tegmentoj kaj de la telefondratoj.  Estis, mi certi?is, mia lo?ejo kiu brulis : ?io estis tie, vestojn, aparatojn, ?iuj miaj vivrimedoj, vere, krom mia ?ekaro kaj la tri volumoj de notoj kiuj atendis min en la strato Granda Portlando.  ?io brulis, ?io !  Se iam viro bruligis ?iujn pontojn malanta? si, ja estis mi !  La domo fajris".

La nevidebla viro pa?zis kaj pripensis.  Kempo senpacience ekrigardis tra la fenestro.  Poste :

- Mi sekvas vin, li diris, da?rigu !