20 _ La loĝejo de Granda Portlando Strato.

Kempo, dum momento, silentis ; li fikse rigardis la dorson de tiu ?i senkapa korpo kiu ?ajnis apogi la frunton sur la fenestrovitro.  Poste li ektremis, kvaza? trafita de subita penso ; levi?is, kaptis la brakon de la nevidebla viro kaj trudis lin turni?i.

"Vi estas laca, li diris al li, kaj dum mi restas sidanta, vi pa?adas...  Prenu mian brakse?on..."

Li metis mem inter Grifino kaj la plej proksima fenestro.

Grifino eksidis ; post iu minuto li abrupte reparolis :

"Mi jam forlasis la gimnazion de ?esilsto?e kiam tio okazis.  Estis la lasta tago de decembro.  Mi luprenis ?ambron en Londono, grandan senmeblan ?ambron en dika ludomo, malbone prizorgita, en iu sakstrato de Granda Portlando Strato.  La ?ambro estis balda? plenigita de ?iuj materialoj a?etitaj per la mono de la maljunulo.  Mia tasko ankora? da?rigis, kun logiko, kun sukceso, proksimi?anta pli kaj pli al la fino.  Mi estis kiel homo kiu, ?e la eliro de la arbaro, subite alvenus en iun absurdan tragedion.  Mi iris entombigi mian patron.  La menso ?iam okupata pro miaj esploroj, mi ne faris la plej etan provon por savi lian reputacion.  Mi memorigas la entombigon, la ?erkoveturilon de la malri?uloj, la fara?itan servon, la deklivon de la monteto balaita de frosta vento, kaj lia maljuna kamarado de gimnazio kiu legis super lia tombo la pre?ojn por la mortintoj, iu mizera maljunulo, nigra, rompita, kun malvarmumo kiu fluis.

"Mi memoras mian revenon al la senhoma hejmo, la trairon de tiu kiu iam estis vila?o kaj kiun entreprenistoj nun aran?is la? la malbela bildo de urbo.  En ?iuj direktoj, la stratoj finatingis vakejojn kaj finis en amasojn da ruboj a? herboj.  Mi ankora? vidas min, malgrasan kaj nigran fantomon, pa?anta la?longe de la brila kaj glitiga trotuaro, kun stranga seninteresi?o kiu venis al mi de tiuj malnoblaj bur?aj domoj, de tiuj na?zaj butikoj.

"Mi tute ne sentis min mal?ojan pro la morto de mia patro.  ?ajnis al mi kvaza? li estis viktimo de absurda sentimentaleco.  La decreguloj, la kutimo postulis mian ?eeston dum la enterigo, sed la koro ne partoprenis.

"Tamen, kiam mi la?iris la? la strato Granda, mia pasinta vivo prezenti?is al mia menso, momenton.  Mi renkontis fra?linon kiun mi estis koninta dek jarojn pli frue ; niaj rigardoj kruci?is...  Io instigis min returne iri kaj paroli kun ?i.  Estis tre ordinara virino.

"Tiu vizito al iamaj lokoj ?ajnis al mi son?o.  Mi tiam ne sentis ke mi estis izolita, ke mi estis elirinta el la mondo por ?eti min en dezerton.  Mi tamen rimarkis la mankon de simpatio ?irka? mi, sed mi atribuis tion al la ordinara vanteco de vivo.  Enirante en mian ?ambron, mi kredis esti revenanta al realeco : tie estis ?io kion mi konis, ?io kion mi amis ; tie atendis min miaj aparatoj, miaj eksperimentoj tute pretaj.  Nun apena? restis iuj malfacila?oj nur por la detalo.

"Iun tagon a? alian, Kempo, mi diros al vi ?iujn miajn komplikajn procedojn.  Senutile nun.  Pri la pli granda parto, krom kelkaj mankoj kiujn mi preferas la?memore ?topi, ili estas notitaj per ciferoj en tiuj libroj kiujn la trampo ?telis al mi.  Necesos ke ni rekomencos lian postkuradon.  Necesos ke ni reekposedos tiujn librojn...  La gravega punkto estis meti la travidebla korpo kies necesis redukti la refraktindicon, inter du centrojn de kie radiis iaj vibradoj de la etero... kies mi parolos al vi pli poste...  Ne, ne temas pri Rentgenaj radioj [Rx] : Mi ne scias ?u la miaj estis jam priskribitaj, tamen ilia ekzisto sufi?e evidentas !...  Mi ?efe bezonis malgrandajn dinamojn kaj mi funkciigis ilin per gasmotoro, malmultekosta...

"Mia unua eksperimento koncernis pecon de ?tofo, tukpecon el blanka lano.  Estis ja la plej stranga afero en la mondo vidi ?in, unue fleksebla kaj blanka sub la lumradioj, poste vidi ?in estingi?i iom post iom, kiel floko de fumo, malaperi...  Mi preska? ne kredis ke mi ricevos tion.  Mi etendis la manon en la ?ajnan malplenon : la objekto fakte estis tie, same firma kiel anta?e.  Estante kaptinta ?in mallerte, mi lasis ?in fali teren : mi ne retrovis ?in sen embaraso.

"Tiam okazis pli stranga eksperimento.  Mi a?dis mia?on malanta? mi ; mi turnis min kaj ekvidis ?e la alia flanko de la fenestro, tre malpuran blankan katon ku?inta sur la kovrilo de la rezervujo.  Iu ideo ekstaris al mi.  'Ho ! vi, vi alvenas ?ustatempe !‘ mi pensis, kaj la fenestro malfermita, mi alvokis la katon tre milde.  ?i eniris ronronante, la kompatinda besto malsatmortis.  Mi donis al li iom da lakto.  ?iuj miaj proviantoj estis entenitaj en iu ?ranko en angulo de la ?ambro.

"Kiam ?i estis man?inta, la kato rondiris flarante la? la tutan ?ambro, kun la evidenta intenco eklo?i?i ?e mi.  La nevidebla tukpeco iom maltrankviligis ?in.  Necesis vidi ?in kra?i anta?e !  Mi komforte ku?igis ?in sur la kapkusenon de mia lita?o, kaj mi donis al ?i buteron por fari ?ian sinlavadon.

- Kaj ?u vi agis sur li ?

- Tutcerte.  Sed drogi katon, ne estas facila afero, Kempo...  La traktado malsukcesis.

- Fiaskis ?

- Jes, pri du punktoj, nome la ungoj kaj la pigmenta materio... kiel tio nomi?as ?  funde de la okulo de la kato... vi ja scias...

- Okul-tapeto (=brilanta tapi?o).

- Ja estas, la tapeto.  Tiu ne ta?gis.  Post esti preniginta al li drogon por blankigi la sangon, post esti suferiginta al li diversajn preparadojn, mi donis al la besto opion, kaj mi metis ?in, kun la kapkuseno kie ?i dormis, sur la aparaton.  Nu, la tuta cetero estingi?is, malaperis; sed restis la du etaj flamoj de la okuloj.

- Stranga !

- Mi ne povas kompreni ion.  Kompreneble, la kato estis bone fiksita, li ne povis fu?i.  Sed ?i veki?is, ankora? senkonscia kaj dol?e mia?is...  Oni frapis ?e la pordo...  Estis maljunulino kiu lo?is malsupre, kaj kiu suspektis min fari vivosekcon, maljunulino ruinigita far alkoholismo kaj kiu havis nenion pli en la mondo ol sian katon.  Mi vigle ekprenis kloroformon, faris kompreson kun ?i, kaj iris respondi ?e la pordon.  '?u mi ne a?dis katon, ?i demandis, mian katon ?‘  'Ne estas ?i tie, mi eligis ?entile‘.  ?i ne havis fortan konfidon, kaj ?i provis trarigardi malanta? mi en la ?ambron.  ?io, fakte, estis tre stranga la? ?i, la nudaj muregoj, la fenestroj sen kurtenoj, la lita?o, la trepidanta gasmotoro, la brilo de radiantaj punktoj, kaj tiu ?i kloroformodoro en la aero.  Fine ?i devis kontenti?i per mia respondo, kaj ?i reiris hejmen.

- Kiom da tempo tio prenis ? demandis Kempo.

- La kato ?... tri a? kvar horoj.  La ostoj, la nervoj, la grasa?o estis la lastaj por malaperi, same kiel la ekstremo de la koloraj haroj.  Kaj, kiel mi diris al vi, la okulfundo - viskoza kaj muara materio – tute ne fori?is.

"Jam nokti?is ekstere longe anta? ol la afero estis finita.  Oni vidis nenion pli ol la senbrilajn okulojn kaj la ungojn.  Mi haltis la gasmotoron, palpe ser?is, karesis la beston kiu ankora? estis sensentigita, malligis ?iajn ligilojn, poste sentante min laca, mi lasis ?in dormi sur la nevidebla kapkuseno, kaj enliti?is.  Mi malfacile endormi?is ; mi restis sendorma, konfuze pensanta pri senkoheraj aferoj, ?iam rekomencanta mian eksperimenton, malkviete imaganta ke ?iuj objektoj mallumi?is iom post iom, estingi?is, ?is la grundo mem kie mi staris, estingi?is.  Mi tiel alvenis al malsana inkubson?o kaj al kaptumo.  ?irka? la dua, la kato ekmia?is en la ?ambro, mi unue provis silentigi ?in, parolante al ?i ; poste mi decidis meti ?in eksteren.  Mi memoras la impreson kiun mi eksentis bruligante la fajrilon, tie estis nur du okuloj rondaj, brilaj, verdaj, kaj nenio ?irka?.  Mi ja donintus al ?i lakton, sed mi ne plu havis tion.  ?i ne volis gardi sin trankvile ; ?i sidi?is kaj denove mia?is ?is la pordo.  Mi provis kapti ?in kun la ideo de for?eti ?in tra la fenestro, sed ?i ne lasis sin kapti, li malaperis, da?rigante mia?i dekstren kaj maldekstren en la ?ambro.  Fine, mi malfermis la fenestron, kaj faris gravan agitadon.  Sendube ?i fine eliris : mi neniam plu vidis ?in, a?dis ?in.

"Tiam, Dio scias kial !  Mi pensis pri la entombigo de mia patro, pri la sen?oja monteto skuegita de la vento, ?is la tago heli?is.  Mi komprenis, ke necisis rezigni dormi kaj fermante mian pordon malanta? mi, mi vagis tra la stratoj, en la matena lumo.

- Vi ne volas diri ke ekzistas nevidebla kato forlasita tra la mondo, ?u ?  demandis Kempo.

- Krom se oni mortigis ?in...  Kial ne ? eligis la nevidebla viro.

- Kial ne ?...  Sed mi ne intencis interrompi vin.

- Estas tre probable ke oni mortigis ?in, reparolis Grifino.  Tamen, kvar tagojn poste, li estis ankora? viva, estas ?io kion mi scias ; ?i estis piede de krado, en la strato Granda Ti?kampo.  Mi vidis arigitajn homojn kiuj ser?is de kie venis mia?adojn.

Grifino silentis dum preska? unu minuto.  Poste li da?rigis kun seka tono :

"Mi memoras tiun matenon kiuj anta?is mian metamorfozon...  Mi devis esti resuprenirinta la straton Grandan Portlandon, ?ar mi ankora? vidas la kazernon de la strato Albanjo kaj la eliron de la ?evalgardistoj ; fine, mi trovi?is sidanta sub la suno, suferanta, malkomforta supre de la deklivo Primolo.  Estis sunbrila tago de januaro, unu el tiuj brilaj kaj malvarmaj tagoj kiujn ni havis tiun jaron anta? la ne?o.  Mia kompatinda el?erpita cerbo provis ju?i la situacion kaj estigi kampanjan planon.

"Mi estis surprizi?inta akcepti, nun ke la rekompenco estis atingebla de mi, kiom sia posedo ?ajnis vana al mi.  Fakte, mi estis ellaci?inta ; kvar jaroj de persistega laboro lasis min nekapabla de ajna energio kiel de ajna sentemo.  Mi estis malvigla kaj mi vane klopodis por reakiri la entuziasmon de miaj unuaj esploradoj, la furiozon de malkovro kiu donis al mi kura?on ka?zi la pereon de mia maljuna patro.  Nenio plu ?ajnis al mi gravi.  Mi cetere, tre bone, sentis ke tie estis neda?ra dispozicio, pro la trolaborado kaj la manko de dormo, kaj ke, ?u per drogoj, ?u per ripozo, eblus al mi reakiri mian viglecon.

"Mi povis pensi klare nur unu aferon, estas ke necesis direkti mian aferon al konkludo : la fiksa ideo ankora? regis min.  Kaj tio sen prokrasti ?ar mi preska? ne pli havis monon.  Mi rigardis ?irka? mi, sur la deklivo de la monteto, infanoj kiuj ludis, junulinoj kiuj priatentis ilin, kaj mi penis pripensi pri ?iuj fantastaj avanta?oj kiujn nevidebla viro povus trovi en la mondo.

"Post iu momento, mi tiris min ?is mia hejmo, glutis iom da man?a?o, dozegon da striknino kaj ?etis min tute vestita por dormi sur mian liton ne aran?ita...  La striknino, Kempo, estas mirinda toniko ; tio revigligas iun homon.

- Sed tio estas diabla rimedo, estas fajro en botelo !

- Mi trovis min, ?e la veki?o, tute revigligita kaj e? nervoza.  ?u vi komprenas ?

- Jes, mi konas la drogon.

- Nu, iu frapis sur mia pordo.  Estis mia luiganto, kun minacoj, kun iu tuta demandaro : iu maljuna pola judo, vestinta per longa griza mantelego, piedvestinta per grasaj pantofloj.  Mi turmentis katon dum la nokto, li estis certa : la lango de la maljunulino funkciis.  Li insistis por scii ?ion.  La le?oj de la lando pri vivisekcio estis tre severaj ; li povis esti akuzota.

"Mi neis la katon.  Tiam li diris ke la trepidadoj de mia malgranda gasmotoro estis sentitaj en la tuta domo – tio kio estis vera, kompreneble.  Li spionvagis ?irka? mi en la ?ambro, strabante al ?io super siaj okulvitroj el ar?ento.  La teruro subite kaptis min ke li kun?telu ion de mia sekreto.  Mi provis loki min inter li kaj la aparato de koncentrado kiun mi inventis : tio nur igis lin pli scivolema.  Kaj kion mi faris ?  Kaj kial mi ?iam estis sola kaj mistera ?  ?u estis le?e ?  ?u ne estis dan?ere ?  Mi pagis nur ordinaran luadon.  Lia domo ?iam estis respektinda, malgra? malbonaj najbarejoj...

"Subite, la pacienco eskapis el mi, mi ordonis lin eliri.  Li tuj ekprotestis, balbutis ke li rajtis eniri miahejmen.  En sekundo, mi firme kaptis lin per la kolumo (iu afero ?iri?is) kaj li turni?adis ?is en la koridoro.  Mi frapfermis la pordon, faris turnon de ?losilo kaj sidi?is tute tremetanta.

"Ekstere, li gravigis bagatelojn pri kiuj mi tute ne okupi?is, kaj post momento, li foriris.

"Sed tiu incidento maldol?igis la aferojn.  Mi ne sciis nek tion kion li intencis, nek tion kion li rajtis fari.  Transloki min en alian apartamenton, estis malfruigo.  Aliflanke, restis al mi apena? dudek pundoj - plejparte en banko - kaj mi ne kapablis pagi al mi translo?i?on.   Malaperi !  restis nur tio.

"Jes, sed estus miahejme enketoj, traser?ado... Je la penso ke mia laboro povus esti endan?erigita, interrompita en sia lasta etapo, mi ekbolis per furioza aktiveco.  Unue, mi rapidis eliri kun miaj tri volumoj de skriba?oj, mia ?ekaro - la trampo nun havas ?ion tion - kaj mi adresis ilin, de la plej proksima po?toficejo, al iu privata po?to restanta en la strato Granda Portlando.  Mi provis eliri senbrue.  Revenante, mi trovis la luiganton kiu trankvile supreniris la ?tuparon ; li a?dis, mi supozas, la pordon fermi?i.  Vi ridintus vidi lin flankensalti sur la inter?tuparo kiam mi alvenis kurante malanta? li.  Li konsternita rigardis min kiam mi pasis tute proksime.  Mi tremigis la tutan domon frapfermigante mian pordon.  Mi a?dis lin alveni per tirata pa?ado ?is mia eta?o ; li hezitis, poste malsupreniris.  Mi tuj reda?rigis miajn preparojn.

"?io estis finfarita en la vespero, en la nokto.  Mi estis tie senmove, sub la dolora kaj dormiga influo de la drogoj kiuj senkolorigas la sangon.  Oni frapis batojn ?e la pordo.  Tio ?esis, pa?oj foriris, poste ili revenis ekfrapi.  Balda? oni provis gliti ion sub la pordo, bluan paperon.  Pro malpacienca atako, mi starigis min, iris malfermi la pordon plenlar?e.  "Nu.!" mi ekkriis.  Estis mia luiganto, portanto de elpela ordono.  Li prezentis ?in al mi, rimarkis ?e la aspekto de miaj manoj ion eksterkutima, mi pensas, kaj levis la okulojn al mian viza?o.

"Unue, li restis kun bu?o fa?kanta, poste li eligis ian nekompreneblan krion, lasis fali samtempe kandelon kaj paperon, kaj blinde forfu?is tra la malluma koridoro, direkte al la ?tuparo.  Mi ?lose refermis la pordon.  Alproksimiganta min al la spegulo, mi komprenis lian timegon : Mi havis la viza?on tute blanka, koloro de ?tono.

"Estis tute abomena.  Mi kalkulis sen la suferado.  Nokto de akra angoro, de na?zoj, de malforti?o.  Mi kunbatis la dentojn kvankam mia ha?to estis fajra, mia tuta korpo fajris.  Kaj mi estis tie, ku?anta kiel kadavro.  Mi nun komprenis kial la kato plendis ?is la momento de la kloroformo... Estis tre feli?e ke mi vivis sola kaj forlasita en mia ?ambro.  Estis momentoj kiam mi plor?emis, kiam mi plorkriis, kiam mi parolis ; sed mi bone eltenis...  mi perdis konscion, poste veki?is tute malvigla, en la nigra nokto.

"La doloro ?esis.  Mi diris al mi ke mi mortigis min, sed mi ne atentis pri tio.  Mi neniam forgesos la tagi?on kaj la eksentitan hororon revidi miajn manojn fari?intaj kiel diafana vitro kaj pli travideblaj kaj pli maldikaj la?mezure kiel la lumeco pliigis ; fine mi povis travidi, kaj malgra? miaj fermitaj palpebroj, la malbelegan malordon de mia ?ambro.  Miaj membroj fari?is vitrecaj ; la ostoj kaj la arterioj estingi?is, malaperis ; la etaj blankaj nervoj forpasis laste.  Mi grincigis la dentojn, sed mi tie atendis ?is la fino ...  Finfine, nur la morta ekstremo de la ungoj postrestis, pala kaj blanka, kun la bruna makulo de iu acido sur miaj fingroj.

"Mi klopodis por elliti?i.  Unue, mi estis tiel nekapabla kiel vindinfano : Mi piedpa?is rande de mia lito, kun membroj kiujn mi ne povis vidi.  Mi estis malforta kaj malsata.  Mi anta?eniris kaj rigardis en mian spegulon : nenion !  tute nenion !  krom kelkajn mildigitajn pigmentojn, pli delikataj ol nubo, postrestantajn malanta? la retino.  Mi devis klini min al la tablo kaj glui mian frunton al la spegulon.

"Estis nur per impetega volostre?o ke mi sukcesis reiri al miaj aparatoj kaj kompletigi mian operacio.

"Mi dormis dum la mateno, metante mian littukon sur miaj okuloj por protekti ilin kontra? la lumo.  ?irka? tagmezo, mi estis vekata de batoj ?e la pordo.  Miaj fortoj estis revenintaj al mi : mi sidrekti?is sur mia posta?o, mi stre?is la orelon kaj mi distingis flustrojn.  Mi saltis sur miaj piedoj kaj, silente, plej dol?e kiel eble, mi komencis malmunti mian aparaton, disigi la partojn tra la ?ambron, por ke oni ne povus fari al si ideon pri ?ia strukturo.  Balda? la batadoj renovi?is, vo?oj alvokis : unue, tiu de la luiganto, poste, du aliaj.  Por ?pari tempon, mi respondis al ili.  La nevideblaj ?ifono kaj kapkuseno trafitaj de mia mano, mi malfermis la fenestron kaj for?etis ilin eksteren, sur la kovrilon de rezervujo.  Kiam la fenestro malfermi?is, krako a?di?is ?e la pordo : iu metis premadojn, por cedigi la seruron, sed la solidaj rigliloj kiujn mi ?ra?bis kelkajn tagojn anta?e, haltigis lin.  Tamen, tio tremetigis min kaj furiozigis min.  Mi komencis tremi kaj rapidigi miajn movadojn.

"Mi ?etis dise-mise meze de mia dormo?ambro dekro?itajn folietojn, pajlon, pakpaperon, ktp, kaj mi ?altis la gaskranon.  Seriozaj batoj ekpluvis sur mia pordo.  Mi ne sukcesis trovi la alumetojn.  Per miaj manoj mi kolere batis la murojn.  Mi remal?altis la gason, transpa?is la fenestron kaj stari?is sur la kovrilon de rezervujo ; poste, mildege, mi mallevis la glitfenestron kaj tie, sekura, nevidebla. sed tremanta pro kolero, mi sidi?is por atendi la okaza?ojn.

"Mi vidis ilin krevigi unu el la paneloj ; momenton poste, ili dissaltigis la fermilon de la rigliloj kaj ili aperis en la pordkadro.  Estis la proprietulo, akompanita de siaj du bofiloj, du knaboj kun dudek tri a? dudek kvar jaroj.  Malanta? ili, svingi?is la silueto de maljuna virino, la maljunulino de malsupre.

"Vi povas imagi ilian miron trovi la ?ambron malplenan.  Unu el la junuloj tuj kuris al la fenestro, haste malfermis ?in kaj rigardis eksteren.  La okuloj malfermegitaj, lia barba diklipa viza?o venis je unu futo [±30cm] de la mia.  Mi ja deziregis frapi ?in, sed mi detenis mian fermitan pugnon.

"Liaj rigardoj trapasis al mi la korpon.  Simile tiuj de la aliaj, kiam ili rekuni?is kun li.  La maljunulo iris al?eti rigardon sub la liton.  Poste ?iuj ?etegis sin al la komodo.  Ili komencis diskuti senfine per duone juda ?argono, duone malbona angla ; kaj ili konkludis ke mi ne respondis al ili, ke ili estis trompitaj de sia imago.  Iu sento de eksterordinara orgojlo postveni mian koleron, dum, instalinta ekster la fenestro, mi observis tiujn ?i kvar geulojn (la maljunulino anka? estis enirinta ; ?i gvatis suspekteme, tute ?irka? ?i, kiel iu kato), tiujn ?i kvar geulojn kiujn provis kompreneti la enigmon de mia ekzisto.

"La luiganto, tiom kiom mi povis kompreni el lia slango, akordi?is kun la maljunulino : mi realigis vivisekcion.  La filoj certigis per ?argona?o ke mi estis elektristo : ili donis kiel pruvon la dinamojn kaj radiatorojn.  ?iuj estis tre malkvietaj pro la ideo de mia reveno ; tamen mi pli poste konstatis ke ili riglis la enirejan pordon.  La maljunulino ankora? rigardis en la komodo kaj sub la lito : unu el miaj kunlo?antoj, iu stratvendisto, kiu kunlo?is kun iu bu?isto la ?ambron de kontra?e, aperis sur la inter?tuparo : oni vokis lin, li eniris, kaj parola?is sensenca?ojn.

"Prezenti?is al penso ke la specialaj radiatoroj kies mi uzis, se ili trafus en la manojn de inteligenta kaj klera homo, povus perfidi min.  Estante do elatendinta favoran cirkonstancon, mi tra?ovi?is de la fenestro en la ?ambron kaj, evitante la maljunulinon, mi disigis el ?ia ?emelo, kiu subtenis ?in, unu el etaj dinamoj, kaj mi sendis la tutan aparaton kra?i sur la pargeton.  Ha !  ilia teruro !...  Dum ili provis klarigi al si la aferon, mi el?teli?is eksteren kaj singardeme malsupreniris la ?tuparon.

"?e la tereta?o, mi eniris en malgrandan ?ambron kie mi atendis.  Fine ili anka? malsupreniris, ankora? malkvietaj, ankora? disputantaj, ?iuj iom embarasitaj ne esti trovantaj "fia?on" kaj demandantaj al si kiu estis sia le?a situacio rilate al mi.  Tuj kiam ili estis malsupre, mi denove el?teli?is, resupreniris kun skatolo da alumetoj, bruligis mian amason da paperoj kaj malpura?oj, proksimigis la se?ojn kaj la lita?ojn, alportis la gason per ka??uka tubo...

- ?u vi bruligis la domon ?  ekkriis Kempo.

- Jes, mi flamigis !  Estis la sola maniero malklarigi mian spuraron.  Kaj cetere, la domo certe estis asekurita...  Mi trankvile malriglis la enirejan pordon kaj jen mi sur la strato !  Mi estis nevidebla kaj nur komencis ekkompreni la eksterordinaran avanta?on kiun donis al mi tiun kvaliton.  Mia kapo jam entenis amason da malsa?aj kaj mirindaj projektoj kiujn mi kapablis de tiam senpune ekplenumi.