17 _ La gasto de la kuracisto Kempo.

La kuracisto Kempo da?rigis skribi en sia kabineto ?is la momento kiam la pafadoj de revolvero saltigis lin. Paf! Paf ! paf ! Ili sinsekvis unu la alian la? regulaj intertempoj.

"Ho !, ho !" li eligis, metante denove sian plumon inter siaj dentoj kaj stre?ante la orelon. "Kiu tiel pafadas en Arkteo ?... Kion nun faras tiuj azenoj ?"

Li direktis sin al la suda fenestro, levis la ?ovofenestron kaj, klininta eksteren, trarigardis la reton kiun estigis la urbo en la nokto, kun siaj nigraj spacoj, kortoj a? tegmentoj, pikitaj de lumo, fenestroj, butikoj kaj stratlanternoj.

"Oni kredus homamason ?e la piedo de la monteto, apud la Ludantoj de Kriketo."

Li da?rigis observi. Liaj okuloj direkti?is preter la urbo ?is la fora loko kie brilis lumoj de la ?ipoj kaj de la ?etolanternoj, ?is la signalflago kiu finis ?in kiel luma topazo en la nokto. La luno, en sia unua kvarono, pendi?is super la monteto, okcidente ; tre klaraj, la steloj estis preska? same brilantaj kiel sub la tropikoj.

Post kvin minutoj, dum kiuj sia menso allasis sin al malklaraj meditadoj pri la sociaj kondi?oj de la estonteco kaj perdi?is en la vasteco de la spaco kaj de la tempo, la kuracisto Kempo suspirante sin ree regis, fermis la fenestron kaj revenis al sia pupitro.

Estas proksimume iu horo pli poste ke ekbruis la sonorilon de la pordo. Ekde la eksplodbruoj, li neglekteme skribis, kun la menso ofte senatenta. A?dinte, li a?skultis la servistino respondi al la sonorilvoko kaj atendis la bruon de ?iaj pa?oj en la ?tuparo ; sed ?i ne venis.

"Mi estus scivolema scii tion kio estis !" la kuracisto diris al si.

Li provis denove labori ; poste, ne sukcesante, li levi?is, malsupreniris el sia kabineto ?is la inter?tuparon, sonoris, kaj super la apogrelo, krude alparolis la ?ambristinon, ?uste kiam ?i alvenis en la vestiblo, malsupren.

- ?u estis letero ?

- Ne, sinjoro. Iu pasanto kiu sonoris, poste kiu forkuris.

"Mi estas malkvieta, tiun vesperon !" diris Kempo al si mem.

Li resupreniris al sia kabineto kaj ?ifoje, rezolute rekomencis labori. Post momento, li estis tute absorbita de ?i, kaj la solaj bruoj en la ?ambro estis la tiktakado de la horlo?o kaj la klara knarado de lia plumo, hastanta ?e la centro de la lumocirklo kiun ?etis la lamp?irmilo sur la tablo.

La kuracisto ne finis sian taskon anta? la dua nokte. Li levi?is, oscedis kaj iris enliti?i. Jam li demetis sian jakon kaj sian ve?ton, kiam li sentis sin soifa. Li prenis kandelingon kaj malsupreniris al la man?o?ambron ser?anta sodakvon kaj viskion.

La sciencaj studoj kreskigis liajn observokapablojn. Reen trairante la vestiblon, li rimarkis nigran makulon sur la linoleumo, tute proksime de la piedmato, piede de la ?tuparo. Resuprenirante, li subite demandis al si kion ja povis esti tiu ?i makulo. Estanta denove malsuprenirinta, li ekrimarkis, sen surprizego, ke ?i havis la koloron kaj la viskozecon de la sango kiu seki?as.

Li reprenis siajn botelojn kaj denove resupreniris rigardante ?irka? si, provante klarigi al si tiun ?i makulon. Sur la inter?tuparo novan rimarkon ; Li haltis mireginta : la manilo de lia ?ambropordo estis makulita per sango.

Li rigardis sian manon : estis pura. Cetere, li memoris ke la pordo de sia ?ambro estis malfermita kiam li malsupreniris el sia kabineto ; do li ne devis tu?i la manilon. Li eniris tute rekten, kun perfekte trankvila viza?o, eble nur iom pli firma ol kutime. Lia rigardo, scivole vaganta, falis sur la liton : la piedkovrilo estis makulita per sango, la littukoj estis ?iritaj... Kempo ne rimarkis ?ion enirante je la unua fojo, ?ar li rekte iris al la necesejo. Aliflanke, littukoj kaj litkovriloj estis enprimitaj kvaza? iu estis tutfre?date sidi?inta surpre.

Tiam la kuracisto spertis strangan senton esti a?dinta vo?on kiu malla?te diris : "Dia boneco ... Kempo !"

Sed la kuracisto Kempo ne kredis al vo?oj.

Li stare restis, la okuloj fiksintaj sur siaj ?ifitaj littukoj. ?u vere estis vo?o ? Denove li rigardis ?irka? si, sed sen rimarki ion alian, ol la lito malaran?ita kaj makulita per sango. Tiumomente, li tre klare a?dis ion kiu movi?is ?e la alia flanko de la ?ambro, direkte al la lavabo. ?iuj viroj, e? la plej kleraj, konservadas kelkajn supersti?ajn ideojn : Kempo estis invadita de tiu sento kiu nomi?as la timon de fantomoj. Li fermis la pordon, anta?eniris ?is la sinlavejo, kaj metis tie siajn flakonojn. Subite, li ekvidis, ne sen ektremi, iun volvitan banda?on farita de ?irpeco de sanga tola?o, kiu flosis en la aero inter li kaj la lavabo.

Li restis tie, mirigita, kontempli ?in. Estis malplena banda?o, ta?ge kunpremita banda?o, sed vere malplena. Li estis tuj faronta pa?on por kapti ?in, kiam malforta bato haltigis lin ; samtempe, iu vo?o parolis tutapud li :

- Kempo !

- He ? li eligis, kun malfermita bu?o.

- Regu viajn nervojn... mi estas nevidebla viro.

Dum momento, la okulojn fiksitajn sur la banda?o, Kempo ne respondis. Fine :

- ... Iu nevidebla viro ? li ripetis.

- Jes, mi estas nevidebla viro.

La rakonto kies li ja unue mokis, tiun matenon mem, revenis al la spirito de Kempo. Oni ne kapablus diri ?u li estis tiumomente, pli timigita a? pli mirigita. Estas nur pli poste ke li kapablis ekkompreni.

- Mi kredis ke tio ?io estis nur fikcio ! (Tio kio ?efis en li, estis ankora? siaj rezonadoj dum la mateno). ?u vi havas pansa?on ?

- Jes, respondis la nevidebla viro.

- Ho ! eligis Kempo.

Li reakiris sian memregadon:

"Nu, tio estas sensenca ! Estas ia magia?o..."

Li subite anta?enpa?is, kaj sia etendita mano al la banda?o renkontis nevideblajn fingrojn. Li retropa?is pro la kontakto, kaj sia viza?koloro ?an?i?is.

"Trankvili?u, Kempo, pro Dia amo !... Mi bezonas helpon, ur?an bezonon. Atendu !"

Iu mano ekkaptis al li la brakon. Li frapis la manon.

"Kempo, kriis la vo?o, Kempo, trankviligu vin !"

Kaj la ?irka?premo restre?i?is. Iu furioza deziro sin liberigi kaptis lin. Sed la mano de la banda?ita brako kaptis lin ?e la ?ultro ; li estis skuita ?is perdi la ekvilibron kaj dorsen ?etita sur la liton. Apena? li malfermis la bu?on por krii, ke la angulo de la littuko estis enpremata inter la dentoj. La nevidebla viro retenis lin sub si per maltrankviliga maniero ; sed almena? Kempo havis la brakojn liberaj kaj per la piedoj kiel la manoj, li provis doni batojn.

- Estu sa?a, ?u ne ? diris la nevidebla viro alkro?ante sin al li, sen zorgi pri la frapegoj kiujn li ricevis en la ripoj.

- Damnado ! vi balda? frenezigos min !

- Restu tie, ?tipkapulo, kriegis la nevidebla viro en la orelon de Kempo.

Tiu ?i ankora? momenton baraktis, poste kvieti?is.

- Se vi krias, mi dispremos vian viza?on... Mi estas nevidebla. Estas en tio nek stulta?o nek magia?o. Mi ja vere estas nevidebla viro. Kaj mi bezonas vian helpon. Mi ne volas suferigi vin, sed se vi kondutas kiel krudan furiozulo, mi estos devigata. ?u vi ne gardis memoron de mi, Kempo... Grifino, el la Universitata kolegio.?

- Lasu min restari?i... Mi restos kie mi estas... Lasu min trankvila minuton.

Kempo sidi?is kaj palpis al si la kolon.

- Mi estas Grifino el la Universitata kolegio. Mi fari?is mem nevidebla. Mi estas nur homo kiel la aliaj, viro kiun vi konis, i?inta nevidebla.

- Grifino ?

- Jes, Grifino !... respondis la vo?o, studento pli juna ol vi, preska? albina, ses futoj alta [±1,95m], kun forta staturo kaj ru?aj okuloj en roza kaj blanka viza?o... kiu ricevis la kemian medalon.

- Mi estas konsternita... Mia kapo eksplodas... Kio en ?io ?i koncernas Grifinoⁿ ?

- Sed... estas mi kiu estas Grifino.

Kempo pripensis.

- Estas abomena ! li eligis. Sed per kiu sor?ado, viro povas fari?i nevidebla ?

- Ne estas sor?ado. Estas scienca procedo, kaj sufi?e facile por kompreni.

- Estas horora !... Kiel diable...

- Horora, se vi volas. Sed mi estas vundita, mi suferas, mi estas el?erpita... Bona Dio ! Kempo, vi estas viro. Iom da trankvilon. Donu al mi por trinki kaj man?i, kaj lasu min eksidi tien.

Kempo rigardis la banda?on movi?i tra la ?ambro ; li vidis brakse?on el vimeno, trenita sur la pargeto, alveni loki?i apud la lito. La brakse?o krakis sub la pezo de homo kaj la sidilo estis malaltigita je ?irka? kvaroncolo [±6.3mm]. La kuracisto frotis al si la okulojn kaj denove palpis sian kolon.

"Estas pli impresa ol la rakontoj de fantomoj !" li diris.

Kaj li ma?ine ekridis.

- Tio fartas pli bone, dank'al Dio ! Jen vi fari?is sa?a.

- A? idiota !, respondis Kempo.

Kaj li ankora? frotis al si la okulojn.

- Donu al mi viskion. Mi estas preska? morta.

- Damne ! Tio ne ?ajnis anta? momento... Kie vi estas ? Se mi levi?as, ?u mi ne falos sur vin ? Jen !... Bonege. La viskion ? Prenu ! Kien necesas doni ?in al vi ?

La brakse?o knaris kaj Kempo sentis ke oni prenis la glason el liaj manoj. Li devis peneti por malteni ?in : lia instinkto ribelis. La glaso malproksimi?is kaj restis ekvilibre, je dudek coloj [±50cm] super la anta?a rando de la brakse?o. Kempo rigardis ?in kun senfina embarasi?o.

- Tio estas, tio povas nur esti tiu hipnotismo ! li diris. Vi devis sugesti al mi, ke vi estas nevidebla.

- Nu do !

- Sed tio estas fantazia !

- A?skultu min.

- Mi pruvis, ?imatene mem, la? konkludiga maniero, ke la nevidebleco...

- Ne gravas tio kion vi demontris ! Mi malsategas, kaj la nokto estas malvarma por homo kiu ne havas vesta?on.

- ?u vi volas man?i ? demandis Kempo.

La glaso da viskio mem klinis sin.

"Jes, respondis la nevidebla viro, remetante ?in kun seka bruo. ?u vi havas noktosurtuton ?"

Kempo a?digis obtuzan ekkrion. Li direktis sin al sia vesto?ranko kaj eltiris el ?i vesta?on el malhelru?a ?tofo.

"?u tio konvenas al vi ?"

La vesto estis prenita el la manoj; ?i flosis en la aero, mola dum momento ; poste ?i turni?adis la? stranga maniero, stari?is videbligante korpon, butonis sin mem kaj sidi?is en la brakse?on.

- Kalsono, ?trumpetoj, pantofloj, ?io tio tre plezurigus al mi, diris seke la nevidebla viro.

- Kaj ion por man?i !

- Jes, ion... Estas ja la plej malprudenta aventuro kiu neniam okazis al mi !

Kempo ser?fosi tra siaj tirkestoj por trovi tion kion oni petis al li ; poste estante malsuprenirinta ser?i en la servistejon, li revenis kun pano kaj malvarmajn kotletojn kaj metis la tuton sur malsolidan tablon anta? sia gasto.

"Ne bezonas tran?ilon", diris tiu ?i.

Kaj iu kotleto trovi?is pendata en la aero ; oni a?dis ma?adan bruon.

- Mi ?iam ?atas esti vestinta por man?i, diris la nevidebla viro, bu?on plenan, kaj avide vorante. Stranga mania !

- Tiu ?i manumo tute bone ta?gas, mi pensas ?

- Fidu vin al mi.

- Tamen, ?i estas stranga...

- Mi ne diras ne. Sed estas anka? nekutima ke mi ?uste ?etis min en via hejmo, de vi, por ricevi mian banda?on : estas mia unua bonfortuno !... ?iaokaze, mi intencis ?inokte dormi tie ?i : necesas ke vi konsentus tion. Estas tre bedaurinde ke sango vidigis mian ?eeston, ?u ne ? Ekzistas koagula?o tien. Mia sango i?as videbla koaguli?ante. Estas nur mia viva histo kiun mi ?an?is, kaj nur dum la da?ro de mia ekzistado... Mi estis jam dum tri horoj en via hejmo.

- Kiel tio okazis ? demandis Kempo per kolera tono. Diable, se... En tiu afero, ?io estas ekstravaganca de la komenco ?is la fino.

- ?io estas logika, perfekte logika ! rebatis la nevidebla viro, etendante la manon por preni la botelon da viskio.

Kempo rigardis kun mirego tiun ?i noktosurtuton forman?i. Iu kandelradio, eni?ante oblikve tra ?ira?o en la dekstra ?ultrumo, ?prucis lumtriangulon sub la maldekstrajn ripojn.

- Kioj estis tiuj pafadoj ? Kiel la batalo komencis ?

- Estas ia stultulo, iu kvaza?a partnero de mi... malbenita li estu !... kiu provis ?teli mian monon. Kaj li sukcesis.

- ?u li anka? estas nevidebla ?

- Ne.

- Do ?

- ?u mi ne povus ricevi alia?on por man?i anta? ol diri al vi ?ion ?i ?... Mi malsategas, mi suferas, kaj vi petas al mi rakonti la okaza?ojn !

Kempo levi?is:

- Sed vi, vi ne pafis ?

- Mi, ne. Iu idioto kiun mi neniam vidis, pafis iele-trapele. Ili ?iuj timi?is ?e mia alveno. La diablo prenu ilin !... Diru do, mi volus alia?on por man?i, Kempo.

- Mi tuj vidos tion kio ankora? estas malsupren. Ne multe, mi timas tion !

Post kiam li finis sian vesperman?on, iun abundan man?adon, la nevidebla viro postulis cigaron. Li mordis la pinton kun malpacienco anta? ol la kuracisto sukcesus trovi tran?ilon; kaj la ekstera folio estanta ?iri?inta, li blasfemis.

Estis tre stranga afero vidi lin fumi : lia bu?o, lia gor?ofundo, lia faringo, liaj naztruoj fari?is videblaj la? la formo de kirla fumkolumno.

"Estas donaco de la ?ielo, la tabako ! li diris, ellasante dikan elspira?on. Mi ?ance renkontis vin, Kempo : vi helpos min. Kia ?ojo esti precize renkontinta vin.! Mi estas en iu diabla embaraso ; mi estis freneza, mi kredas. Kiaj aventuroj mi travivis ! Sed, kredu min, ni faros ion per ni amba?, nun !“

Li mem donis al si iom pli da viskio kaj sodakvo. Kempo stari?is, rigardis ?irka? li kaj iris ser?i glason en la apuda ?ambro.

- Estas sensenca... Sed ?u vi permesas ke mi trinkas ?...

- Vi ne multe ?an?is, Kempo, ekde dekduo da jaroj. Vi mem, blonduloj, vi tute ne ?an?as. Senemociaj kaj metodemaj... Mi tuj sciigos al vi : ni balda? laboros kune.

- Sed kiel ?io ?i okazis ? Kiel vi finfine devis sperti tion ?

- Pro Dio, lasu min pace fumi dum minuto ! Poste mi tion diros al vi.

La raporto tamen ne estis rakontita tiun nokton. La pojno de la nevidebla viro fari?is dolora. Li havis febron, li estis el?erpita. Lia menso sen?ese reiris al la ?askurado kiun li suferis de supre malsupren la monteton, al la vigla lukto en la gastejo. Li komencis sian rakonton, kaj rezignis ?in. Temp' al tempe, li parolis pri Marvel : tiam li fumis pli rapide, kaj sia vo?o aperigis sian koleron. Kempo kolektis tion kion li povis.

- Li timis min, mi bone vidis ke li timis min, plurfoje ripetis la nevidebla viro. Li volis forlasi min ; li sen?ese ?telume observis ?irka? si... Kiel mi estis stulta ! La maliculo !... Mi volintus mortigi lin...

- Sed kien vi akiris tiun monon ? subite demandis Kempo.

La nevidebla viro restis silenta dum momento.

- Mi ne povas diri tion al vi tiun ?i vesperon.

Li subite ?emis kaj klini?is anta?en, sia nevidebla kapo subtenita de nevideblaj manoj.

- Kempo, li diris, mi ne dormis ekde balda? tri tagoj. Mi nur ekdormetis dum unu a? du horoj. Nepras ke mi dormu.

- Bone, prenu mian dorm?ambron, prenu tiun ?i ?ambron.

- Sed kiel mi povas dormi ? Se mi dormas, li foriros... Ba ! Kion tio okazigos ?

- Kaj via vundo ? Kio tio estas ?

- Nenio, iu grata?o. Ho ! Dio, kiom mi estas dormema !

- Nu, kial ne dormi ?

La nevidebla viro ?ajnis konsideri Kempon.

"?ar mi havas apartajn ka?zojn por voli ne esti kaptita de miaj samspeculoj".