16 _ "Al Ĝojaj Ludantoj de Kriketo".

"Al ?ojaj Ludantoj de Kriketo" !  La gastejo estas tute ?uste malsupre de la monteto, ?e la kapstacio de la tramvojo.  La kelnero, siaj dikaj ru?aj brakoj apogantaj sin sur la ver?tablo, parolis pri ?evaloj kun anemia ko?ero, dum nigrabarbulo man?is biskvitojn kaj froma?on, trinkis bieron de Burton kaj uson-angle babilis kun policano kiu ne de?oris.

- Kial do oni krias tiel ?  demandis la anemia ko?ero, ?an?ante la konversacion kaj klopodante ekrigardi ?e la alta?on, super la malpura flava kurteno de la malalta fenestro.  Iu ?us pasis tie, eksteren, kurante.

- Eble, estas fajro ?  diris la kelnero.

Pa?oj alproksimi?is, rapidaj kaj pezaj ; perforte pelitaj, la pordo malfermi?is kaj Marvel eniris, ploranta, harta?zita, sen ?apelo, la kolumo de sia vesto ?irita ; li turnis sin per spasma movo kaj provis fermi la pordon, ?i estis retenita de rimeno.

- Li venas !  li ekkriis kun teruro, per ?rika vo?o.  Li alvenas !  La nevidebla viro !  Malanta? mi !  Kompatu !  helpon, helpon !

- Fermu la pordojn !  diris la policano.  Kio okazas ?  Kial tiu ?i tumulto ?

Li iris forpreni la rimenon kiu retenis la pordon ; tiu ?i brue refermi?is.  La usono fermis la alian pordon.

- Lasu min eniri tien, enen, eligis Sro Marvel ?anceli?ante kaj petegante, sed ankora? ?irka?premante siajn librojn.  Lasu min eniri enen !  En?losu min ien.  Mi diras al vi ke li kursekvas min !  Mi liberigis min de li.  Li promesis mortigi min kaj mortigos min.

- Vi estas en sendan?era loko, diris la nigrabarbulo.  La pordo estas fermita.  Pri kio temas ?

- Lasu min eniri tien !,  rediris Marvel.

Li eligis akran krion kiam la pordo ekskui?is sub forta albato, balda? sekvita per hastegaj batoj kaj per krioj kra?itaj elekstere.

"He !  eligis la policisto, kiu estas tie ?"

Sro Marvel kiel frenezulo komencis frapi la kapon kontra? la tabuloj kiujn li konsideris kiel la pordoj.

- Li mortigos min !  Li prenis tran?ilon a? ion...  Kompatu...

- Jen vidu !  diris la kelnero.  Eniru tien.

Kaj li levis la tabulon de la ver?tablo.  Sro Marvel impetegis malanta?, ?uste kiam la ekstera alvoko estis ripetata.

"Ne malfermu !  li ?emis.  Mi petegas vin, ne malfermu !  Kie mi tuj ka?os min ?

- ?u do estas la nevidebla viro ?  demandis la individuo kun la nigra barbo, iun manon malanta? la dorso.  Tempas ke ni vidus lin !

Subite la fenestraj vitroj disspliti?is, kaj estis en la strato krioj kaj kuroj ?iudirekten.  La policano stari?inta sur la kanapon, rigardis eksteren kaj stre?is la kolon por vidi kiu estis anta? la pordo.  Li malsupreniris, kun la brovoj hirtaj.

"Prave", li simple diris.

La kelnero staris anta? la salonpordo kiu nun estis ?losita malanta? Sro Marvel ; konfuzita, li turnis la okulojn al la fenestro, kaj ?irka?iris la ver?tablon por rekuni?i kun la aliaj.  Subite ?io kvieti?is.

- Mi ?ategus havi mian klabon, diris la policano, sin heziteme direktante al la pordo.  Tuj kiam ni malfermos, li eniros, kaj ne eblas haltigi lin !

- Ne do rapidu malfermi !  diris maltrankvile la anemia ko?ero.

- Malriglu, diris la nigrabarbulo. Kaj, se li eniras...

Li montris revolveron kiun li havis enmane.

- Ha ne !   Ne tion !  eligis la policano.  Tio estus murdo.

- Mi scias en kiu lando mi estas : mi celpafos la krurojn.  De?ovu la riglilojn.

- Ne, ne pafu malanta? mi !  eligis la kelnero kiu penis vidi super la kurteno.

- Tute konsentite, respondis la viro kun la nigra barbo.

Kaj klini?inte anta?en, la revolveron tute preta, li de?ovis mem la riglilojn.  La kelnero, la ko?ero kaj la policano esti singardemaj.

"Eniru !"  Li duonvo?e diris, retropa?ante, ?iam fronte al la malriglita pordo, kun sia pistolo malanta? li.

Neniu eniris, la pordo restis fermita.  Kiam, kvin minutojn pli poste, alia ko?ero, de ekstere, transpasis singarde la kapon, ili ankora? estis tie, vigloplenaj.  Iu malkvieta viza?o eliris el la salonon:

- ?u ?iuj pordoj de la domo estas fermitaj ?  demandis Marvel.  Li ?irka?iras, li skolte ?irka?vagas...  Li estas ruza kiel diablo !

- Ho !  Disinjoro !  ekkriis la kelnero.   Estas malanta?e...  Atentu pri la pordoj, Dio mia !

Li rigardis ?irka? si kun deprimita mieno.  La salonpordo brue refermi?is kaj oni a?dis la ?losilon turni?i.

"Estas la kortopordo kaj la privata enirejo.  Tiu de la korto..."

Li haste eliris el la trinkejo.  Post minuto, li reaperis, tenante grandan distran?ilon.

"La pordo al la korto estis malfermita !"  li diris.

Kaj lia dika malsupra lipo mallevi?as.

- Eble li jam estas en la domo, observigis la anemia ko?ero.

- ?iaokaze, li ne estas en la kuirejo, respondis la kelnero.  Estas du virinoj kiuj a?dis nenion ; kaj cetere, mi dis?etadis batojn ?iudirekte per tiu ?i malgranda lardotran?ilo.  Ili ne pensas ke li estas enirinta.  Ili rimarkis...

- ?u vi bone riglis la kuirejon ?  demandis la ko?ero.

- Mi ne estas infano !,  eligis la kelnero.

La barbulo reingigis sian revolveron.  ?uste tiam, la ver?tabla tabulo reen falis, kaj per furioza bato, la salona pordo estis disrompita.  Oni a?dis Marvel krii kiel kato kiun oni strangolas ; tuj oni transiris super la ver?tablon por defendi lin.  La revolvero de la granda barbulo ekpafis, la spegulo apogita en la salono estis fendetita kaj disspliti?is surplanke kun bruego.

Enirante en la ?ambro, la kelnero vidis Marvelon, strange ka?ranta, lukti kontra? la pordo kiu konduki al la kuirejo kaj al la korto.  Dum la kelnero hezitis, la pordo subite malfermi?is, kaj Marvel ?ajnis esti trenita ?is en la kuirejo.  Oni a?dis terurkrion, gravan frapobruon de kaseroloj.  Marvel, kapon klinitan, obstine rezistanta, estis perforte pu?ita ?is la alia pordo de la kuirejo, kiu rigardis al la korto, kaj kies la rigiloj estis malriglitaj.

La policano, kiu klopodis pasi anta? la kelnero, sin ?etegis sekvita de unu el la ko?eroj, ekkaptis la pojnon de la nevidebla mano kiu strangolis Marvelon, ricevis pugnobaton trafe al la viza?o kaj preska? renversi?is.  La pordo malfermi?is kaj Marvel realigis impetegan fortostre?on por rifu?i malanta?en.  Kaj la ko?ero tiam kaptis iun ?e la kolo.

"Mi tenas lin !"  li kriis.

La ru?aj manoj de la kelnero tenegis la malamikon kiun oni tute ne vidis.

"Tie ?i !  Jen li !"

Sro Marvel, malstre?ita, lasis sin fali kaj provis ?teliri inter la kruroj de iuj kaj aliajn.  La grupo de batalantoj pelmele svingi?is ?irka? la malfermita pordo.  Tiam, unuafoje, oni a?dis la vo?on de la nevidebla viro, iu akra ?emo... La policano tretis al li la piedon, li furioze kriegis, kaj liaj pugnoj batadis la aeron kiel dra?ilo.  La ko?ero, anka? li, eligis dolorkrio kaj subite duonkurbi?is : li estis trafita ?e la kavo de la stomako.  La pordo rigardanta de la kuirejo al la salono refermi?is kaj kovris la retiri?on de Marvel, dum en tiu ?i kuirejo, la homoj brakumis la aeron kaj batalis kun la vakuo.

- Kien li pasis ?  demandis la barbulo.  ?u eksteren ?

- ?i tie !,  diris la policano, pa?ante unu pa?on en la korton kaj haltante.

Iu peco de tegolo flugis siblante tute proksime de lia kapo kaj iris frakasi?i meze de la vazaron sur la tablo de la kuirejo.

"Mi tuj vidigos al li !..."  kriis la barbulo.

Subite iu ?tala pafiltubo brilis super ?ultro de la policano, kaj kvin kugloj sekvis unu la alian, pafo post pafo, en la mallumo el kie venis la ?eta?o.  Pafante, la viro strekis per sia mano horizontalan cirklan movon, tiel ke siaj kugloj radiis en la mallar?a korto, kiel la spokoj de rado.

Poste sekvis silento.

"Kvin karto?oj, diris la nigrabarbulo, estas ankora? tio kio estas la plej bona.  Kvar asoj kaj unu re?o !  Alportu lanternon, iu ajn, kaj ni blindopalpe ekser?u de la kadavro. "

  • No ratings yet - be the first to rate this.

Add a comment