07 _ La fremdulo senmaskigita

La fremdulo estis enirinta la malgranda salono de la gastejo ?irka? la kvina kaj duono matene.  Li restis tie ?is tagmezo, la rulkurtenoj mallevitaj, la pordo fermita.  Neniu, post la elpelo de Halo, riskis sin apud li.

Dum tiu tempo, li devis fasti.  Plurfoje li sonorigis, lastfoje per furioza kaj longda?ra maniero : oni tute ne respondis al li.

"Kun lia ‘Iru diablen !’, vere..." diris S^ino Halo.

Tiam alvenis nebula onidiro pri ?telo farita ?e la pastorejo kaj oni alproksimigis la okaza?ojn, la unujn al la aliaj.  Halo, akompanita de Vad?ers, eliris por iri trovi S^ron Forsu?on, magistratano, kaj peti al li sian opinion.  Neniu, post li, riskis sin en la loko.  Per kio la fremdulo pasigis la horojn ?  Oni ne konas tion.  De tempo al tempo, oni a?dis lin iri grandpa?e tien kaj reen ; dufoje oni ekkaptis sakra?ojn, bruon de dis?iritaj folietoj, frakason de disrompitaj boteloj.

Tamen ?veli?is la malgranda grupo da homoj timigitaj, sed volantaj scii.  S^ino Huster prezenti?is.  Kelkaj tre gajaj junuloj, nigre, kun konfekciaj vestoj, kolumoj el celuloido, kravatoj el papero - estis la Pentokosta lundo - kuni?is al la grupo kun konfuzaj demandoj kiuj kreskigis la malordon.  La juna Ar?io Harker montri?is trairante la korton por en?ovi diskretan rigardon sub la mallevitaj rulkurtenoj de la salono.  Li ne sucesis ion distingi ; sed li babilis, lasante kredi ke li estis vidinta, kaj aliaj gejunuloj de Iping formis rondon ?irka? li.

Estis ja la plej bela Pentokosta lundo kiun eblis imagi.  Tute la?longe de la strato Granda vici?is dekduo da budoj : pafbudo; sur la gazono, apud la for?ejo, tri ruldomoj, flava kaj ?okolada; kelkaj pitoreskaj foiristoj el du seksoj starigis masakroludon.  La viroj surmetis bluajn ?erzojn, la virinoj, helajn anta?tukojn kaj ?apelojn kun pezaj plumoj, tute la?mode.  Vodiero, el la "Ru?a Cervido", kaj S^ro Jagero, la ?uisto kiu anka? vendis brokantajn biciklojn, estis okupataj pendigi tra la strato brilajn flagetojn kiu iam servis en la lando por festi la unuan jubileon de la re?ino Viktoria.

Ene, en la intenca mallumo de la salono kie penetris tiun tagon nur malabunda mizera sunradio, la fremdulo, malsata - ni devas supozi tion -, timema, envolvinta en siaj varmaj kaj maloportunaj vesta?oj, atente legis sian ?urnalon tra siaj kolorigitaj okulvitroj, a? kunbatis siajn etajn malpurajn botelojn, kaj de tempo al tempo, la?te grumblis kontra? la infanoj kiujn li a?dis sen vidi ilin, ekster la fenestroj.  En la angulo apud la stovo, la pecoj de duondekduo da rompitaj boteloj ; akra klorodoro venenis la aeron.  Jen ?io kiun ni scias la? tio kiun oni unue divenis kaj tio kiun oni pli poste trovis en la ?ambro.

?irka? tagmezo, la fremdulo subite malfermis la pordon de sia salono kaj aperis, fikse rigardanta la tri a? kvar uloj kiuj estis en la trinkejo.

"Sinjorino Halo !"  li alvokis.

Iu tuje iris timeme sciigi S^inon Haloⁿ.

Post momento, tiu ?i alvenis, iom senspira sed des pli furioza.  Halo estis ankora? for.  ?i pretigis la scenon kaj kunportis sur malgranda pleto, la kvitigendan noton.

- ?u estas via noto kiun vi deziras, sinjoro ?

- Kial oni ne donis al mi tagman?on ?  Kial oni ne servis al mi mian man?on, nek respondis al miaj sonorilvokoj ?  ?u vi kredas ke mi povas vivi sen man?i ?

- Kaj mia noto, kial ?i ne estas pagita ?  rebatis S^ino Halo.  Jen tio kiun mi ?atus scii !

- Mi diris al vi, anta? tri tagoj, ke mi atendis monon...

- Kaj mi respondis al vi, anta? tri tagoj, ke mi ne devis atendi la alvenon de via fonduso.  Vi ne rajtas plendi pro tio ke via tagman?o iom malfruas ?ar mia noto ja malfruas kvin tagojn, ?u ne ?

La fremdulo ?etis mallongan sed energian sakra?on.

- Ne !  ne !  oni a?dis de ekstere.

- Mi estus vere dankega al vi, sinjoro, se vi bonvolus gardi viajn sakra?ojn por vi.

La okuloj de la fremdulo montris pli kaj pli iritantan esprimon.  Oni ?enerale opiniis en la trinkejo, ke S^ino Halo havis la avanta?on super li.  La da?rigo de la interparolo montris ke oni ne eraris.

- Diru do, bravulino mia, rebatis la alia...

- Ne temas pri "bravulino".

- Mi diris al vi ke mia mono ne estis alvenita...

- Via mono, vere !

- Sed mi vere kredas ke en mia po?o...

- Vi diris al mi, anta? tri tagoj, ke vi havis ankora? kun vi nur ?irka? unu suverenon.

- Jes, sed mi retrovis aliajn.

Ironiajn ekkrioj ekstere : “Ha !  Ha !”

- Mi estus scivola scii kien.

La vorto ?ajnis tre malplezurigi la fremdulon.  Li piedfrapis.

- Kion vi volas diri ?

- Kie do vi trovis monon ?  Kaj cetere, anta? ol mi ricevas ion, anta? mi servas al vi tagman?on a? ol mi faras por vi kion ajn, vi devas klarigi al mi unu a? du aferojn kiujn mi tute ne komprenas, kiujn neniu ?i tie komprenas kaj kiujn ?iuj estas tre dezirantaj kompreni.  Mi volas scii tion kion vi faris al mia se?o tien supren ; kaj mi volas scii kiel, via ?ambro estanta senhoma, oni tamen trovis vin tie.  Miaj pensionanoj eniras tra la pordoj, estas la domregulo, kaj tio kion vi ne faras !  Mi volas scii kiel vi reeniris.  Kaj mi ankora? volas scii...

Subite la fremdulo levis supren siajn manojn ankora? gantitajn, ankora?foje piedfrapis kaj kriis :

- Sufi?e !  per tiom da perforto ke li silentigis S^inon Haloⁿ.  Vi ne komprenas, li diris, kiu mi estas nek tiun kiun mi estas.  Mi tuj montros tion al vi.  Certe !  Mi estas montronta tion al vi !

Li tiam metis sian malfermitan manon sur sian viza?on, kaj kiam li deprenis ?in, estis meze de lia viza?o, nigra truo !

"Jen vidu !"

Kaj faranta du pa?ojn anta?en, li etendis al S^ino Halo ion kiun, tiu ?i, la okuloj fiksintaj sur tiu facio transsor?ita, ma?ine akceptis.  Vidante tion kio estis, ?i eligis kriegon, lasis fali la objekton kaj retropa?is ?anceli?ante.  La nazo - estis rozeta kaj brila nazo de la fremdulo - ruli?is sur la pargeto kun obtuza bruo de malplena kartono.

Li deprenis siajn okulvitrojn, kaj ?iu en la trinkejo restis gape.  Li demetis sian ?apelon kaj, per bruska gesto, for?iris siajn vangharojn kaj siajn banda?ojn.  Iu teruri?o pasis kiel fulmo tra la trinkejo.

"Ho !  Dio mia !"  oni kriis.

Kaj ?iuj forfu?is.

Estis pli terura ol oni ne povas imagi tion.  S^ino Halo, hororinta, eligis ?emon kaj turnis sin al la dompordo.  Ju?u do !  Oni anta?vidis cikatrojn, malgraciecojn, realajn hororojn - sed nenio, nenio !  La banda?ojn kaj la peruko trairis fluge la koridoron kaj iris fali en la trinkejon, kie la homoj saltetis kiel karpojn por ne esti trafita.  Kaj ?iuj sin de?etis tumulte al perono.  Fakte, la viro kiu staris tie, krieganta nekoheran klarigon, estis de la piedoj ?is la kolumo, fortika kaj gestadanta knabego ; sed super la kolumo, estis vakuo !  Venta?o !  nenio kiun oni povis vidi !

La homoj, ?e la malsupro de la vila?o, a?dis kriojn, kria?ojn; rigardante la straton, ili vidis la gastejon vomi eksteren siajn tutajn ?eestantojn.  Ili vidis Si^non Haloⁿ fali kaj Te?jo Henfrej salti por ne rulfali sur ?in.  Ili a?dis la ?rikojn pro teruro de Millia kiu, subite alkurante el la kuirejo al la tumultobruon, albati?is al la senkapa fremdulo.  Iu vera panika fu?o.

Tuje ?iu, de la komenco ?is la fino de la strato, la vendisto de sukera?o, la proprietulo de la masakroludo kaj sia helpanto, la viro de la balancilo, knaboj kaj knabinoj, elegantuloj de la vila?o, ?ikaj fra?linoj, maljunuloj en kitelo kaj ciganinoj kun anta?tuko, komencis kuri ; en palpebruma da?ro, iu svarmo da eble kvardek individuoj amasi?is, cetere pli?velante ankora?.  Kaj estis iroj-reiroj, huadoj, demandoj, ekkrioj, supozoj, ?is neniam ?esi, anta? la lo?ejo de S^ino Halo.  ?iu ?ajnis hastema paroli samtempe kun la aliaj ; rezulto : la Babelturo !  Malgranda grupo subtenis S^inon Haloⁿ, kiun oni relevis sveninta.  Estis la plej konfuza diskuto, hakita de la nekredeblaj atestoj de iu bruema vidinto.

“Fantomon !”  "Do, kion li faris ?"  "?u li ne dolorigis la knabinon, huj ?”  "Li kuris al ?i kun tran?ilo, mi kredas”.  "Neniun kapon, mi asertas !...  Kaj ne estas maniero paroli ; Mi bone diras : iun senkapan viron !”  "Ba !  tio estas artifiko, fizika trompa?o”.  "Li forpu?is siajn banda?ojn”...

Interpu?i?ante por videti lin tra la malfermita pordo, la homamaso formi?is movanta angulo kies pinto, konsistanta el la plej aventuremaj gapantoj, estis apud la gastejo.

"Li haltis dum momento, mi a?dis la ekkrion de la knabino, poste li duone turnis sin.  Mi vidis subjupojn rapide pasi kaj li postkuris.  Tio ne prenis dek sekundojn...  Jen li kiu revenas kun tran?ilo enmane kaj pano...  Li stari?as tie kie li estis anta? momento, kvaza? li rigardis...  Anta? nur unu minuto, li trapasis tra tiu ?i pordo...  Mi diras al vi ke li tute ne havas kapon !  Vi maltrafis..."

Okazis movado dorsen kaj la viro kiu parolis, eksilentis por meti sin flanken kaj lasi pasi malgrandan irantaron kiu senhezite direktis sin al la domo.  Pa?ante kape, S^ro Halo, tre ru?a kaj tre decida ; poste S^ro Roberto ?afers, la policisto de la vila?o ; poste la prudenta S^ro Vad?ers.  Ili nun venis provizitaj per arestordono.

La popolamaso da?rigis la?te inter?an?i kontra?dirajn informojn pri la fre?dataj faktoj.

"Ke li havas jes a? ne kapon, diris ?afers, mi devas aresti lin, kaj mi arestos lin".

S^ro Halo anta?enpa?is al perono, direktis sin rekte al salonan pordon kaj trovis ?in fa?kanta.

"Oficisto, li ordonis, faru vian devon".

?afers eniris, Halo post li, Vad?ers la lasta.  En la duon-mallumo, ili vidis la senkapan korpon turnintan al sia flanko, kun pankrusto en gantita mano, en la alia mano, peco de froma?o.

- Estas li, diris Halo.

- Diable !  Kion tio ?io signifas ?  Tia estis la kolerigita demando kiun oni a?dis eligi de iom pli supre ol la kolo de tiu viro.

- Vere, vi estas stranga homo, sinjoro ! sciigis ?afers.  Sed, kun a? sen kapo, mia mandato diras "areston" (France : “Korpokapton”)...  La servo estas la servo kaj...

- Ne tu?u !  kriis la korpo ?etante sin dorsen.

Subite li ?etis panon kaj froma?on grunden, kaj S^ro Halo havis nur tempon ekpreni la tran?ilon kiu estis sur la tablo.  Tiam la maldekstra mano de la fremdulo demetis lian ganton kaj ?etegis ?in al viza?o de ?afers.  Rapidege, tiu ?i, tuj ?esigante la sciigon de sia mandato, kaptis la pojnon sen mano, stringis la nevideblan gor?on.  Li ricevis sur la tibio eksterordinaran baton kaj ekkriegis, sed sen rezigni.  Halo glitigis la tran?ilon sur la tablo ?is Vad?ers kiu, por tiel diri, ludis la rolon de polica reprezentanto ; poste li anta?eniris kelkajn pa?ojn ?uste kiam ?afers kaj la fremdulo, kaptante, batante unu la alian, baraktis kaj skui?is tute apud li.  Iu se?o estis la? ilia irado : ?i estis bruege pu?egita kaj ili falis kune.

"Ekprenu la piedojn !"  kriis ?afers inter siaj dentoj.

S^ro Halo, dum li strebis obei, ricevis en la ripoj bategon kiu senmovigis lin dum minuto.  S^ro Vad?ers vidis ke la senkapigita fremdulo estis, ruli?anta, superanta super ?afers : li retir?is al la pordo, la tran?ilo ankora? en la mano, kaj tiel bati?is al S^ro Huster kaj al ?aristo de Siderponto kiuj alkuris por helpi la le?on kaj la ordon.  Samtempe falis el la supro de la ?ifonujo, tri a? kvar boteloj de kie etendi?is en la ?ambron, akra kaj forta odoro.

"Mi kapitulacas !"  ekkriis la fremdulo kvankam li tenis ?afers^on surplanke.

Kaj tuj li restari?is, anhelanta, pli kaj pli stranga, sen kapo kaj sen manoj, ?ar li demetis sian dekstran ganton, post la maldekstran.

"Tio ne estas peninda...",  li aldonis per obtuza vo?o.

Estis ja la plej stranga afero en la mondo, a?di tiun parolon kiu ?ajnis eligi el la malpleno ; sed la kamparanoj de Susseks eble estas la plej pozitivaj homoj kiuj ekzistas sur la tero.  ?afers restari?is, siavice, kaj elmontris mankatenon.  Sed li rondokule rigardegis.

"Diru do, vi !"  li reparolis, subite afliktita pro la absurdeco de la tuta sceno.  "Oho !  Mi ne povas uzi ?in, la? tio kion mi vidas..."

La fremdulo kurigis sian manikon de supre malsupren de sia ve?ton, kaj kiel mirakle, la butonoj kiujn sekvis tiu maniko trovi?is malbutonitaj.  Tiam li palpis sian kruron kaj klini?is ; iu alia ?ajnintus meti la manon al siaj ?uoj, al siaj ?trumpetoj.

"Sed !  ekkriis Huster dum li estis tiel klininta, ne estas viro !  Estas nur vesta?oj sen korpo !  Rigardu : ni povas vidi tra lia kolumo, la sub?tofon de la vestoj. Mi povus meti mian brakon enen"

Li etendis la manon, sed li kredis renkonti ion en la aero kaj li reprenis ?in kun akuta kriego.

"Mi petas vin forigi viajn fingrojn el miaj okuloj !"  diris la aera vo?o per tono de senindulga peto.  "La vero estas ke mi ?eestas tute komplete, kapo, manoj, kruroj, kaj la cetero, sed tio estas ke mi estas nevidebla.  Tio estas tre embarasa, sed estas tiel.  Ne estas ja kialo, ?ajnas al mi, por ke mi estu dis?irita de ?iuj stultuloj de Iping !"

Nun malbutonitaj, kaj subportitaj de nevidebla korpo, ?iuj liaj vesta?oj staris kun la gesto de pugnoj apogintaj sur liaj koksoj.

Pluraj popolhomoj estis enirintaj; la ?ambro estis tute plenega.

- Nevidebla, eh ?  diris Huster kiu nesciis la malbonagojn de la fremdulo.  Kiu iam a?dis paroli pri simila afero ?

- Tio povas esti stranga, sed ne estas krimo.  Kial mi estas atakita tiamaniere de policisto ?

- Ha !  Tio, estas alia afero !  rebatis ?afers.  Neniu dubo ke vi estas iom malfacila percepti plentaglume.  Sed mi estas posedanto de mandato, kaj ?io estas la?regula.  Tio kion mi celas ne estas nevidebla : estas la ?telo efektivigita en la pastrejo.  Oni en?ovi?is en iun domon ; oni prenis monon...

- Nu ?...

- Kaj la cirkonstancoj sugestas...

- Malserioza?oj, tiuj ?iuj !  ekkriis la nevidebla viro.

- Mi bonvolas, sinjoro.  Sed mi ricevis ordojn...

- Konsentite !  Mi sekvos vin.  Sed neniu mankateno !

- Estas la instrukcio !  sciigis ?afers.

- Neniu mankateno !  ripetis la fremdulo.

- Pardonu min.

Subite la fantomo sidi?is kaj, anta? ol iu povintus ekkompreni tion kion okazis, la pantofloj, la ?trumpetoj, la pantalono estis ?ovitaj per la piedo sub la tablon.  Poste la fremdulo restari?is kaj for?etis de si sian jakon.

"Tie ! Baru lin !"  kriis ?afers subite ekkomprenante tion kio okazis.

Li ekprenis la ve?ton : la ve?to baraktis ; la ?emizo eskapante el ?i lasis ?in mola kaj malplena en la manoj de la policano.

- Bone tenu lin !  kriis la?te ?afers.  Se iam li forlasas siajn vestojn !...

- Bone tenu lin, ?iu ripetis plengor?e.

Kaj ?iuj ?etis sin al la blanka ?emizo kiu movi?adis kaj kiu nun estis ?iu kiun oni povis vidi de la fremdulo.

Iu maniko de tiu ?i ?emizo metis malbonan pugnobaton plenviza?e de Halo kiu trovi?is tie ; malfermitaj brakoj, li renverse falis sur la maljunan Kelkadento, la sakristiano.  La posta momento, la ?emizo estis levita kaj ?aose svingi?is la?longe de la brakoj, kiel ?emizo kiun viro demetas super sia kapo.  ?afers ekkaptis ?in : li sukcesis nur helpi demeti ?in.  Li estis trafita ?e la bu?o per tia fortego ke li perdis sian spiron.  Tuj li eltiris sian bastonon, kaj estis Te?jo Henfrej kiun li malmilde atingis ?e la supro de la kapo.

"Atentu ! atentu !"

?iuj kriis, ?irmis sin kaj frapis en la aero.

- Tenu lin !

- Fermu la pordon !

- Ne lasu lin eskapi !

- Mi tenas ion.

- Tien !

- Tien !

Ili ?iuj faris la bruon de vera kakofonio.  ?iuj, ?ajnis, estis samtempe trafitaj.  Sandio Vad?ers, prudenta kiel ?iam, kaj la sprito aparte akrigita de terura bato ricevita ?uste sur nazo, remalfermis la pordon kaj forlasis la lukton.  La aliaj, tuj sekvante lin, estis momente amasi?intaj en la angulo apud la elirejo.  La batoj da?rade pluvis.  Iu anta?a dento de Fips estis frakasita ; kaj pri Henfrej, estas la kartilago de lia orelo kiu estis dama?ita.  ?afers estis frapita sub la makzelo ; turnante sin, li frapi?is kontra? io intermetita inter Huster kaj li, kiu detenis ilin fali unu sur la alian ; li sentis fortikan bruston.  Balda? ?iuj ekscititaj batalantoj amasi?is en la ?ambro jam plenigita de homoj.

"Mi tenas lin !"  kriegis ?afers pu?ita, kaj stumblante meze de la homamaso, la viza?o karmezina, la vejnoj ?velintaj, ankora? batalanta kontra? la malamiko kiun li tute ne vidis.

Oni fori?is de amba? flankoj ?uste kiam tiuj ?i malmulte komunaj kontra?uloj, pelitaj al la elira pordo, estis balda? rulfalontaj turni?ante la duon-dekduon da ?tupoj de la gastejo.  ?afers, per sufokita vo?o, eligis krion ; li tamen tute ne cedis kaj svingis la genuon ; sed li piruetis sur si mem kaj peze falis, la kapo sur la gruzon.  Estas nur tiam ke siaj fingroj cedis.

Okazis furiozaj krioj : "Bone tenu lin !"  "Oni ne vidas lin !..."  ktp…

Iu juna viro, fremda al la lando, kaj kies la nomo ne estis konata, fulmrapide kuregis, renkontis baron, fal?anceli?is kaj venis fali sur la sternitan korpon de la policano.  Meze de la strato, virino eligis krion kvaza? ?i frapi?is kontra? iu nevidata objekto ; iu hundo, ver?ajne pu?pelata, blekis kaj fu?is bojante en la korton de Huster...

Kaj estas tiel ke la nevidebla viro malaperis.

Dum momento, la homoj restis konsternitaj ; poste estis subite paniko kiu disigis ilin tra la vila?o kiel ventekblovo dis?etas mortintajn foliojn.  Nur ?afers restis surloke, malsupre de la perono, tute senmova, la genuoj fleksintaj, la viza?o turninta al ?ielo.