05 _ Iu ŝtelisto en la pastorejo.

La detaloj de la ?telo plenumita ?e la pastorejo estis al ni grandparte raportitaj de la pastoro kaj lia edzino.  ?i okazis ?e la ektagi?o, dum la Pentekosta lundo, tago dedi?ita en Iping al publikaj festoj.  S^ino Bunting subite veki?is en la silento kiu anta?as la ektagi?o, kun la konvinko ke la pordo de sia dorm?ambro estis malfermita, poste fermita.  ?i ne tuj alvokis sian edzon, sed ?i sidi?is sur sia lito kaj stre?is la orelon.  ?i tiam distingis la obtuzan pum, pum, pum de sen?uigitaj piedoj, elirantaj de la kuntu?i?an necesejon kaj sekvantaj la koridoron direkte al la ?tuparo.  Tuj kiam ?i estis tre certa, ?i skuis la plej milde kiel eble S^ron mo?ton Bunting.  Li ne frotis alumeton.  Li surmetis siajn okulvitrojn.  Li vesti?is per la noktosurtuto de sia edzino, li surmetis siajn pantoflojn kaj ekiris sur la placeton por a?skulti.  Li tre bone a?dis movi?i malsupren, en sia skribejo.  Poste, sonoran ternon.

Li revenis al sia ?ambro, provizis sin per la unua armilo kiu tuj trovi?is ?emane, la fajrostango, kaj malsuprengrimpis la ?tuparon uzante mil singardojn.  S^ino Bunting restis sur la placeto.

Estis ?irka? la kvara matene : jam ne plu estis la profunda mallumo de la nokto.  Malforta heleco regis en la vestiblo ; sed la skribo?ambro, kies la pordo estis malfermetita, estis malluma.  Cetere, absoluta silento ; nur la apena?a krakado de la ?tupoj sub la pa?oj de S^ro Bunting, kaj en la kabineto, malklaraj bruoj.  Tiam tirkesto ekmalfermis, oni eka?dis susuron de paperoj.  Poste sakra?on, frotitan alumeton, kaj la ?ambro eklumi?is per blonda lumo.  S^ro Bunting tiumomente estis en la vestiblo kaj, tra la fendo de la pordo, li povis vidi la malfermitan meblon kaj brulantan kandelon.  Sed la ?telisto, li tute ne distingis.  Li tie staris, en la vestiblo, ne sciante kion fari ; S^ino Bunting, palega kaj timplena, en?ovi?is ?is malsupre, malanta? li.  Iu konsidero kura?igis ilin : la konvinko ke la ?telisto estis lo?anto de la vila?o.

Ili a?dis tintadon ; ili komprenis ke la rabisto estis trovinta la oron rezervitan por la mastrumaj elspezoj, entute du funtoj kaj duono [±1,15Kg].  Tio decidis S^ron Bunting^on hastigi la aferojn ; firmigante la fajrostangon en sia mano, li anta?eniris, de proksime postsekvate de S^ino Bunting.

" Manoj alten !"  li kolere kriis.

Sed li konsternite haltis : la ?ambro ?ajnis tute malplena.  Tamen, ili ?us a?di ?i tie fingrumi ion, ilia certeco estis absoluta.  Dum eble duonminuto, ili restis miregigitaj ; poste S^ino Bunting trairis la skribejon kaj rigardis malanta?en la ekranegon, dum ?ia edzo, pro simila inspiro, rigardis sub la skribotablon.  S^ino Bunting skuis la kurtenojn de la fenestro.  S^ro Bunting ekzamenis la kamenon, esplorante ?in per la fajrostango ; unu priser?is en la paperkorbo, la alia en la karbujo.  Fine ili decidis ?esi kaj restis konfuzitaj, demandante reciproke per la okuloj.

- Mi tamen ?urintus..., faris S^ino Bunting.

- Sed la kandelo ! ekkriis S^ro Bunting.  Kiu lumigis la kandelon ?

- La tirkesto ? rediris S^ino Bunting.  Kaj la mono formalaperis !

?i rapidegis al la pordo.

"Vere estas tie la plej eksterordinara kazo".

Estis tondra terno en la koridoron.  Ili ekkuris tien.  ?e la sama momento, la kuireja pordo forte klakadis.

"Alportu la kandelon !" ordonis S^ro Bunting.

Kaj li anta?eniris.

Okazis bruo de riglilo rapide el?ovita.

Kiel li alvenis al la enirejo de la kuirejo, la pastoro vidis ke la pordo de la ?ambro anka? malfermi?is kaj ke la unuaj a?roraj lumetoj banis la mallumajn masojn de la ?ardeno.  Li certis ke neniu eliris tra tie.

Tamen la pordo malfermi?is, restis momente malfermita, poste fermi?is brue.  Samtempe, la kandelo kiun S^ino Bunting kunportis el la skribejo ektremetis kaj el?etis pli helan brilon.

La kuirejo estis senhoma.  Ili funde vizitis man?provizejon, la servistejon, kaj finfine malsupreniris al la kelo.  Ili vane esplorrigardis : neniu en la tuta domo.

La tago surprizis la pastoron kaj lian edzinon sur la tereta?o, amba? strange vesta?itaj, da?rigante nenion kompreni, heligitaj de la tute senutila kandellumo kiu fandi?is.

- Tio ja estas la plej eksterordinara kazo !...  dudekfoje rediris la pastoro.

- Mia amiko, diris S^ino Bunting, jen Suzia kiu elliti?as.  Ni atendu por resupreniri ke ?i estos en la kuirejo.