03 _ La mil kaj unu boteloj.

Estis la 29a de februaro, ?e la komenco de la degelo, ke la neordinara ulo alvenis neatendite en Iping.  La morga?on, oni alportis siajn paka?ojn tra la pluvne?o.  Estis tre rimarkindaj paka?oj.  Estis du kofroj, tiel kiel la unua renkontito povas posedi ; sed ekster tio, estis kesto da libroj – da dikaj kaj pezaj libroj kies kelkaj kovritaj de nekomprenebla manskribita skriba?o - kaj dekduo a? pli da korboj, da skatoloj, da kofroj enhavantaj kelkajn objektojn ?irka?volvitajn en pajlo, botelojn el vitro, la? tio kio ?ajnis al Halo, kiu, sciema, el?iris la pajlon kvaza? hazarde.

La fremdulo, varmege vestita, kun sia ?apelo, sia supervesto, siaj gantoj, sia koltuko, esprimis la intencon iri renkonten al Ferensido kaj de sia veturilo, dum Halo ser?ante la okazon proponi sian helpon, riskis kelkajn vortojn de babilado.  Li eliris sen atenti pri la hundo de Ferensido, kiu amatore flaris la krurojn de Halo.

"Ek, alvenu do, kun tiuj kestoj !  Vi sufi?e atendigis min !"

Kaj li malsupreniris la peronon, sin direktanta al la malanta?o de la ?aro kvaza? por ekkapti la plej malgrandan kofron.

La hundo de Ferensido ne jam tute ekvidis lin ke ?i hirti?is kaj komencis sova?e gra?li ; la alia apena? faris la unuajn pa?ojn ke la besto unue saltis minace, poste balda? pafi?is al la mano.

- Foren !  kriis Halo retroirante ?ar li ne estis brava.

Ferensido kriegis "Ku?u !" kaj ekkaptis sian vipon.

Ili amba? vidis la dentojn de la hundo flugtu?i la manon, la besto eksaltis flanken kaj ekprenis la kruron de la fremdulo : la pantalono dis?iri?is kun seka bruo.  Tiam, la maldika pinto de la vipo de Ferensido atingis la kulpulon, kaj tiu ?i, bojante pro timo, rifu?is sub la veturilo.  Tio postulis nur duonan minuton.  Neniu estis parolinta, ?iuj estis kriintaj.  La fremdulo ekrigardis al sia ?irita ganto, sur sia kruro, ?ajnigis kvaza? li volis klini sin, poste abrupte elrekti?is kaj transiris la peronon por eniri en la gastejon.  Oni a?dis lin rapidege trairi la koridoron kaj surgrimpi ?is sia ?ambro la sentapi?an ?tuparon.

"Ha !  la fia besto !" faris Ferensido, saltante el la veturilo kun sia vipo mane, dum la hundo sub la veturilo, postrigardis lin.  "?i tien !  ?i tien !..."

Halo restis kun malfermita bu?o.

"Li estintus mordita...", li diris.  "Sa?e mi mem iras".

Li sekvis la fremdulon.  En la koridoro, li renkontis S^inon Haloⁿ kaj sciigis al ?i la malbonfaron de la hundo.  Li rapide supreniris la ?tuparon.  La pordo de la vojan?anto estanta duon-malfermita, li pu?is ?in, malfermis ?in kaj senceremonie eniris : la naturo dotis lin per familiara karaktero.  La rulkurteno mallevita, la ?ambro estis malluma.  Li nur videtis tute nekutiman aferon : kiel manon sen mano, svingi?anta al sia direkto, kaj viza?on apena? indikita de tri dikaj nigraj punktoj sur blanka?o, simile al makuloj markitaj sur flava penseo.  Samtempe, li ricevis fortegan baton al la brusto, li estis dorsen elpelita, la pordo revenis sur sian nazon, la ?losilo turni?is en la seruro.  Tio ?io estis tiel rapida, ke li povis nenion distingi : Malprecizajn formojn movi?antajn, retropu?adon, ekfrapon, nenion pli.  Li restis konsternata sur la malluma inter?tuparo, demandante al si kun teruro tion kio okazis.

Du minutojn, kaj li kuni?is kun la malgranda grupo kiu ari?is anta? la domo. Tie estis Ferensido duafoje rakontanta la incidento de la hundo ; tie estis S^ino Halo plendante ke tiu ?i hundo mordis siajn voja?antojn ; tie estis, kiel scivola, Huster, la butikisto de kontra?e, kaj kiel arbitracianto, Sandio Vad?ers kiu venis de sia for?ejo ; poste virinoj kaj infanoj, ?iuj parolantaj prave malprave.

- Mi ja ne lasus min mordi, tion al vi mi certigas !

- Devus esti malpermesita havi tiajn bestojn.

- Kial ?i mordis lin ?

Kaj la cetero tiel same.

S^ro Halo kiu ekzamenis kaj a?skultis ilin de la perono, ne plu certis nun esti vidanta tien supren ion tiel strangan.  Cetere, lia vortprovizo estis tro limigita por permesi al li traduki liajn impresojn.

- Li asertas bezoni neniun, li respondis al iu demando de sia edzino.  Preferinde estus enkolekti liajn baga?ojn enen.

- Li devintus tuj ka?terizi la vundon, elbu?igis S^ro Huster, ?efe se ?i estas senha?ta.

- Mi ja mortigus la beston, jen tio kion mi farus, diris iu virino en la grupo.

Subite la hundo denove ekgra?lis.

"Nu venu do !" kriis sub la pordo iu kolera vo?o.

La fremdulo estis tie, bone envolvita, la kolumo malfaldita, la ?apelrando mallevita super la okulojn.

"Ju pli rapide vi enigos tion ?ion, des pli mi estos kontenta".

Estas konstatita de la universala atesto ke li ?an?is pantalonon kaj gantojn.

- ?u vi estas vundita, sinjoro ?  demandis Ferensido.  Mi tute beda?ras ke tiu besto...

- Ne, tute ne.  ?i ne atakis la ha?ton.  Nu, rapide, hastu".

- Poste li murmuris ion, asertis S^ro Halo.

Tuj kam la unua korbego estis la? liaj ordonoj, alportita en la salonon, la fremdulo sin ?etegis sur ?i kun nekredebla fervoro kaj komencis la elpakadon, dis?etante pajlon, sen konsidero pri la tapi?o de S^ino Halo.  Li detiris el ?i botelojn, malgrandajn kaj tuberajn botelojn enhavantaj pulvoroj ; malgrandajn kaj longajn botelojn enhavantaj kolorajn a? senkolorajn likva?ojn ; vimentegitajn botelojn, el blua vitro, surskribitaj : venenon ; botelojn kun ronda ventro kaj svelta kolo ; grandegajn botelojn el verda vitro, grandegajn botelojn el blanka vitro ; botelojn kun kristalaj ?topiloj kaj etikedoj, botelojn kun korkaj ?topiloj, botelojn kun krampfermilo, botelojn kun ligna ingo, botelojn de vino, botelojn de oleo, ktp.  Li vicigis ilin sur la ?ifonujon, sur la kamenbreton, sur la tablon anta? la fenestro, sur la pargeton, sur librobretojn, ?ien, ?ien.  La apotekisto de Bramblehurst ne povintus fanfaroni tiom posedi en sia butiko.  Estis vera vidinda?o.  La korbegoj, unuj post aliaj, ?iam naskigis botelojn.  Fine, kiam ?io tio estis malplenigita, la pakpajlo atingis la nivelon de la tablo.

La solaj aferoj kiuj eliris el ili, kun boteloj, estis multege da provtuboj, da tuboj kaj iu zorge enpakita pesilo.

La enhavo de tiuj korboj ne estis pli frue elpakita ke la fremdulo venis al la fenestro kaj eklaboris, tute sen zorgi nek pri la pajlo, sur kiu li pa?adis, nek pri la fajro kiu estis estingi?inta, nek pri la kesto da libroj, nek pri la kofroj, kiujn oni anka? suprenportis.

Kiam S^ino Halo alportis al li lian vesperman?on, li jam estis absorbata de sia laboro kaj okupata ver?i kelkajn gutojn de siaj boteloj en tubojn ; li a?dis ?in nur post kiam ?i estis balainta la ?efan parton kaj metinta la pleton sur la tablon, eble ne sen kelka malbona humoro ka?zita de la stato en kiu ?i vidis sian plankon.  ?e tiu momento, li movis la kapon, kaj tuj returni?is.  ?i vidis almena? ke li formetis siajn okulvitrojn ; ili estis apud li sur la tablo : ?ajnis al ?i ke liaj okulkavoj estis strange kavaj.  Li reprenis siajn okulvitrojn, turni?is kaj frontis ?in.  ?i estis plendonta pri la pajlo kiu diskovris la plankon kiam li anta?i?is al ?i :

- Mi petas vin neniam eniri sen frapi, li diris al ?i kun nenormala incitegi?o kiu ?ajnis karakteriza ?e li.

- Mi frapis...  Probable ke...

- Eble ja.  Sed, en mia esploro, vere tre ur?a kaj tre grava esplorado, la plej eta perturbo, bruo de pordo... Mi devas peti vin...

- Absolute, sinjoro !...  Se estas tiel, vi povas ?losi, ?u ne ?  Kelkfoje...

- Bona ideo, respondis la fremdulo.

- ?i tiu pajlo... se mi kura?us rimarkigi...

- Neutile.  Se tiu ?i pajlo ?enas vin, enskribu ?in sur la noto.

Kaj li murmuris ion inter siaj dentoj - suspektindajn vortojn, kiel malbenojn.

Li trovi?is tie, stare, tiom strange, tiom agreseme, iu botelo en iu mano kaj tubo en la alia, ke S^ino Halo havis ian timeton.  Sed ?i estis decida virino.

- Tiuokaze, mi dezirus scii, sinjoro, je kiom vi taksas...

- Unu ?ilingo, enskribu unu ?ilingon...  Tio sufi?as, ?u ne, unu ?ilingo ?

- Estu !  diris S^ino Halo, prenante la tablotukon kaj komencante etendi ?in sur la tablon.

Li sidi?is, la dorso turnita, montrante nur la kolumon de sia palto.  Li laboris ?is vespero, pordo ?losita, kaj tiel kiel atestis S^ino Halo, silente, preska? sen?ese.  Iam tamen, estis kolizio de boteloj interfrapitaj unujn kontra? la aliajn, kvaza? la tablo estis skuita, sekvita de frakaso de vitro disrompita sur la plankon ; poste pa?adoj tra la ?ambro.  Timante ian malbonon, S^ino Halo venis a?skulti ?e la pordo, sen a?daci frapi.

"Mi ne povas da?rigi !"  li malespere ripetis.  "Ne, mi ne povas da?rigi !...  Tricent mil !  Kvarcent mil !  Estas la infinito !...  ?telita !...  Tio povas preni al mi mian tutan vivon...  Pacienco !  Do pacienco, malsa?ulo !  malsa?ulo !"

Oni a?dis malsupren, en la trinkejo, bruegon de najlizitaj ?uoj, kaj kontra?vole ja, S^ino Halo fine rezignis pri da?rigo de tiu ?i monologo.  Kiam ?i revenis, la ?ambro estis denove senbrua, krom la malgrava krako de la brakse?o kaj kelkfoje la bruo de botelo.  ?io estis finita ; la fremdulo reda?rigis sian laboron.

Alportante al li teon, ?i vidis vitrerojn en iu angulo, sub la spegulo por razado, kaj oran makulon kiu estis sendetale vi?ita.  ?i rimarkigis ?in.

"Enskribu ?in sur la noton !  respondis krude la voja?anto.  Pro amo de Dio, tute ne ?enu min !  Se estas ajna difekto, vi aldonos ?in sur la noton."

Kaj li ree konsultis liston en la kajero malfermita anta? li.

- Mi tuj diros al vi ion !..." sciigis Ferensido kun mistera mieno.  La posttagmezo fluis kaj ni trovi?is en la malgranda bierejo de Iping.

- Kion ? faris Te?jo Henfrej.

- Tiu knabego kies vi parolas al mi, kiun mia hundo mordis...  Nu !  estas Negro.  Almena?, liaj gamboj estas nigraj.  Mi vidis tion tra la ?iro de lia pantalono, kiel tra la ?iro de lia ganto.  Vi estus preta, ?u ne, vidi ion rozkolora ?  Nu, tute ne !  Tute nigra !  Mi certigas al vi ke li estas tiel nigra kiel mia ?apelo.

- Ja kompreneble ! ekkriis Henfrej, li tamen estas stranga kazo !  Kial do lia nazo estas tiel roza kiel se ?i estis farbita ?

- Prave, replikis Ferensido ; mi konsentas tion.  Sed mi diras tion kion mi pensas : tiu viro estas dukolora viro, Te?jo ; nigra ?i tie kaj blanka tie, la? makuloj.  Kaj hontas pro tio.  Li estas speco de miksrasulo : la koloro venis al li la? regionoj anstata? esti miksitaj.  Mi jam a?dis paroli pri tio.  Cetere estas tio kio komune okazas ?e la ?evaloj, kiel ?iu scias !...