02 _ La unuaj impresoj de Teĉjo Henfrej.

Je la kvara, estis tute mallume.  ?uste kiam S^ino Halo kolektis sian kura?on per amba? manoj por iri demandi al sia gasto, ?u li deziris teon, Te?jo Henfrej, la malgranda horlo?isto, eniris en la trinkejon.

"Vere, sinjorino Halo, jen a?a vetero por malfortaj botetoj !"

La ne?o falis pli kaj pli forte.

S^ino Halo konsentis per iu kapskuo kaj rimarkis ke Te?jo havis sian ilujon kun li.

"Dum vi estas ?i tie, sinjoro Te?jo, mi danko?uldus al vi bonvoli ?eti malgrandan ekrigardon al malnova horlo?o en la salono.  ?i funkcias kaj ?i bone sonas, sed la hormontrilo obstinas indiki la sesan horon".

Montranta al li la vojon, ?i aliris al la pordo de la salono ; ?i frapis kaj eniris.

?ia gasto - ?i vidis lin enirante – estis sidinta en la brakse?o anta? la fajro, duondormante la? tio kio ?ajnis ; lia vindita kapo klini?is flanken.  Kiel nura lumo en la ?ambro, la ru?eta lumeto kiu venis de la fajrejo.  ?io estis a? draste lumigita a? tute senluma.  ?i penis des pli nenion distingi ke precize ?i ?us ?altis la lampon de la trinkejo lampo, kaj ke ?iaj okuloj estis ankora? blindigita.  Sed, dum sekundo, ?ajnis al ?i ke la viro kiun ?i rigardis, havis enorman bu?on fa?kanta, nekredeblan bu?on kiu "man?is" la tutan malsupron de lia viza?o.  Estis momenta bildo : iu kapo envolvita de blanka?o, dikaj okuloj samnivele kun la frunto, kaj malsupre, iu lar?a forno.

Tiam, li movis, rekti?is sur sia se?o, levis la manon.  Estante plenlar?e malferminta la pordon por ke la ?ambro estas pli bone lumigita, S^ino Halo vidis lin pli klare : li tenis fulardon sur sia viza?o, tiel same kiel ?i anta?e vidis lin teni sian bu?tukon.  La mallumo, ?i pensis, trompis ?in.

- ?u vi bonvolus permesi ke sinjoro venas ripari la horlo?on ?  ?i diris, superante sian konfuzon.

- Ripari la horlo?on ?  ripetis la voja?anto, ?etante ?irka? si malviglajn rigardojn kaj parolante super sia mano, poste, tute vekita : "Sed certe !...“

S^ino Halo eliris por preni lumilon ; li stari?is kaj stre?i?is.  Tiam, la ?ambro prilumita, S^ro Te?jo Henfrej trovis sin vidalvide al la viro kun banda?oj.  Li estis, li diris, "tute konfuzita".

- Saluton !  diris al li la fremdulo, haltigante sur li siajn okulojn de "langusto", la? la pitoreska esprimo de S^ro Henfrej kiu tiel bildigis la okulvitrojn kun koloritaj vitroj.

- Mi esperas, diris tiu ?i, ke mi ne ?enas vin.

- Ne, tute ne, respondis la fremdulo.  Tamen mi deziras - kaj li direktis sin al S^ino Halo – ke tiu ?ambro estos ja por mi, por mia aparta agado.

- Mi pensis, sinjoro, ke vi preferus ke la horlo?o...

- Certe, certe...  Sed, ?enerala regulo, mi deziras esti sola kaj ke oni ne distru min.

Li returni?is, ?ultroj al la kameno, manoj malanta? sia dorso.

"Kaj nun, li aldonis, kiam la rebonigo estos plenumita, mi volus havi teon...  Sed ne anta? ol la riparo estas finita".

S^ino Halo estis elironta - ?ifoje ?i ne provis komenci interparoladon, por ne riski sin esti forspitata anta? S^ro Henfrej - kiam la kliento demandis al ?i ?u ?i faris preparojn pri la kofroj restitaj en Bramblehurst.  ?i respondis ke ?i parolis al la po?tisto kaj ke la veturigisto alportus ilin morga?on.

"?u vi certas ke tiu estas la plej rapida rimedo ?"

?i estis certa, ?i asertis tion malvarme.

"Estas ke, komprenu..., mi tuj klarigos al vi tion kion mi ne sukcesis diri al vi pli frue ?ar mi estis tro frosti?inta kaj tro laca : Mi estas laboristo, laboratoria helpanto...

- Ha !  vere, sinjoro !  eligis S^ino Halo, tre interesata.

- Kaj miaj baga?oj enhavas aparatojn, ilaron.

- ?iujn tre utilajn aferojn, sendube !

- Nature, mi sopiras da?rigi miajn esplorojn.

- Kompreneble, sinjoro !

- La ka?zo por mi veni en Iping, li da?rigis per sufi?e decidita tono, estis la deziro de soleco.  Mi volegas ne esti perturbita dum mia laboro.  Krome, cetere, dum mia laborado, akcidento kiu okazis al mi... ("Mi bone pensis tion !"  diris al si S^ino Halo)... postulas ian retiri?on.  Miaj okuloj estas kelkfoje tiom malfortaj kaj tiom doloraj ke mi devas enfermi min en la mallumo dum plenhoroj, enfermi?i per ?losilo.  Tio, de tempo al tempo.  Tamen ne dum kvaronhoro.  En tiaj momentoj, la plej eta perturbo, ekzemple la eniro de iu en mia ?ambro estas por mi ka?zo de vera turmento...  Estas bone ke tio estas komprenita.

- Perfekte, sinjoro.  Se mi maltimus permesi al mi demandi...

- Estas ja ?io, mi opinias, diris la fremdulo, kun tiu trankvila kaj nerefutebla tono kiun li kapablis a?digi por tuj ?esigi demandadojn.

S^ino Halo devis konservi sian demandon kaj sian kompaton por pli bona cirkonstanco.

Kiam ?i estis forlasinta la ?ambron, li stare restis anta? la fajrujo, atenta - S^ro Henfrej raportis tion – pri la riparo de la horlo?o.

S^ro Henfrej laboris, iun lampon metita tute apud li : la verda lamp?irmilo ?etis pli brilan lumon sur liaj manoj, sur la ciferplato kaj sur la malgrandaj radoj de la horlo?o, lasante en la ombro la reston de la salono.

Kiam li levis la kapon, lia vidado unue estis malklara pro la buntaj rebriloj.  Nature kurioza, li malmuntis la pecojn, tute senutila afero, kun la ideo malfruigi sian foriron kaj tiel eble sukcesi komenci interparoladon kun la fremdulo.  Sed tiu ?i restis silenta kaj senmova.  Tiel bone senmova ke tio fine nervozigis Henfrej^on.  Li havis la impreson kvaza? esti sola kaj rigardis : griza kaj malmulte lumigita, staris la giganta kapo kun vindoj, kiu ekzamenis lin tra siaj lar?aj mallumaj okulvitroj, obskurigita de verdeta vaporeto.  Tio i?is por Henfrej tiom neeltenebla ke dum minuto ili restis amba? observante unu la alian per konfuza mieno.  Poste Henfrej mallevis la okulojn.  Vere tre ?ena situacio !  Li ?atintus diri ion.  ?u ta?gis observigi ke la vetero estis tre malvarma la? la sezono ?  Li rekti?is kiel por elekti la momenton diri tiun rimarkon.

- La vetero..., li komencis.

- Kial vi ne finas kaj foriras ?  diris la rigida viza?o, evidente turmentata de malfacile retenebla furiozo.  ?io kiun vi sukcesis fari, estas re?ra?bi la montrilon sur la ciferplato.  Vi mokas la mondon !

- Bone, sinjoro...  Nur unu minuton pli.  Mi zorge reviziis...

S^ro Henfrej finis sian taskon kaj foriris.  Sed li foriris ekstreme ?agrenita.

- Fulmotondro !  li diris al si trapa?ante la vila?on meze de ne?ventego, estas fojoj kiam necesas ripari horlo?on, tamen !

Poste :

- ?u do iu homo ne rajtas rigardi vin ? Fia simio !

Kaj ankora? :

- Ne, la? tio kio ?ajnas...  La polico estus persekutanta de li ke li ne estus pli bone envolvita, pli bone misterplena !

?e la angulo de la strato, anta? ?e Glison, li vidis Haloⁿ kiu de nelonge edzi?is la mastrinon de la gastejo, kaj kiu nun kondukis la "veturilon la? bezono" de Iping al la vojforko de Siderponto, kiam okaze iu bezonis ; Halo sin direktis al li revenante de la stacidomo.  Oni ne povis dubi, "li iom pa?zis" ?e Siderponto : sufi?is, por esti certa, vidi lin veturi.

- Kiel vi fartas, li demandis preterpasante.

- Ha !  vi havas hejme strangan korpon !

Halo, propravole, haltigis sian ?evalon.

- Kio do ?

- Kliento kiu aspektas tre originale engasti?is ?e vi, o?jo mia !...

Kaj Te?jo komencis skizi al Halo pitoreskan priskribon de la stranga gasto de sia edzino.

- Li iom aspektas kiel maskovestito.  Mi ja volegus vidi la viza?on de homo, se mi devus gastigi lin en mia lo?ejo.  Sed la virinoj estas tiom konfidoplenaj tuj kiam temas pri fremduloj !  Halo, li hejmi?is ?e vi, kaj li ankora? ne e? konigis la nomon !

- ?u vere ?  respondis Halo kiu havis la inteligentecon sufi?e malvigla.

- Perfekte !  reparolis Te?jo.  Li luis posemajne, kaj vi ne estos liberigita de li anta? ok tagoj.  Kaj li trenas amason da paka?oj kiuj alvenos morga?, la? tio kion li diras.  Ni esperu, Halo, ke ne estas nur kestoj plenigitaj per ?tonoj !

Li rakontis kiel lia onklino, en Hastings, estis friponita de fremdulo kies la valizoj estis malplenaj.  Unuvorte, li lasis Haloⁿ konfuze malkvieta.

"Hot do !  faris tiu ?i.  Necesas ke mi iras vidi tien".

Te?jo da?rigis sian vojon, la spirito tute mildigita.

Anstata? "iri vidi tien" Halo, ?e sia reveno hejmen, estis severe skoldita de sia edzino pro la tempo kiun li pasigis en Siderponto ; liaj timemaj demandoj estis akre ricevitaj, sen tio ke ?i respondis al la objekto de liaj maltrankviloj.  Sed malgra? la ripro?adoj, la grajno de malfido semita de Te?jo ?ermis en lia cerbo.

"Vi ne scias ?ion, vi mem la virinoj !"  diris S^ro Halo, decidita scii?i kiel eble plej balda? pri la karaktero de ?ia gasto.

Tuj kiam la fremdulo ku?i?is, ?irka? la na?a kaj duono, S^ro Halo eniris kun atakema mieno en la salonon, kaj li ekzamenis, per suspektema okulo, la meblaron de sia edzino, por bone vidigi ke la fremdulo ne estis mastro en la loko ; li okulumis, ne sen iom da spitado, folion kun matematikaj operacioj forgesita de la alia.  Retiri?ante, li rekomendis al S^ino Halo bonege atenti pri la baga?oj kiam ili alvenus la morga?on.

"Ne zorgu pri fremdaj aferoj, Halo !  replikis tiu ?i ; mi ja zorgos pri la miaj".

?i estis des pli inklina por kvereli kun sia edzo ke la fremdulo estis evidente strangega voja?anto, kaj ke, verdire, ?i tute ne sentis sin trankvila koncerne lin.  Meze de la nokto, ?i eksalte veki?is, son?ante pri dikaj kapoj, blankaj kiel napoj muntitaj sur senfinaj koloj, kun lar?aj nigraj okuloj, kiuj anta?eniris al ?i rampante.  Sed, sa?a virino, ?i bridis siajn terurojn, turnis sin kaj reendormi?is.