01 _ Iu stranga pasaĝero.

La fremdulo alvenis en februaro, dum nebula mateno, en kirlado de vento kaj ne?o.  Li venis piede tra la duno, de la Bramblehurst stacidomo, portanta per sia mano kovrita de dika ganto, malgrandan nigran valizon.  Li estis bone envolvita de la piedoj ?is la kapo, kaj la rando de ?apelo el mola felto lasis videti pri lia viza?o, nur la brilantan pinton de lia nazo.  La ne?o amasi?is sur liaj ?ultroj kaj sur lia brusto ; ?i anka? aldonis blankan kreston al la sako kies li estis ?ar?inta.

Li eniris, ?anceli?anta, pli morta ol vivanta, en la gastejon, kaj, metante planken sian paka?on :

"Fajron, li ekkriis, fajron, bonkorece !  ?ambron kaj fajron !"

Li frapetadis la plandumojn, skuis en la trinkejo la ne?on kiu kovris lin, poste sekvis S^inon Haloⁿ en la saloneton por meti siajn kondi?ojn.  Sen alia anta?signo, kaj ?etante du suverenojn sur la tablon, li eklo?is en la gastejo.

S^ino Halo aran?is la fajron kaj iris pretigi la man?on per siaj propaj manoj.  Gasto haltanta en Iping vintre, estis ?ieldonaco kies oni neniam a?dis paroli.  Kaj plie, gasto kiu ne mar?andis !  ?i estis decida sin montri inda je sia bona fortuno.

Tuj kiam la ?inko estis ?uste kuirita kiam, post kiam Millia, la limfata servistino, estis iom vekita per kelkaj insultoj sagace elektitaj, la gastigantino alportis tablotukojn, telerojn kaj glasojn en la ?ambron kaj komencis surmeti la man?ilaron kiel eble plej elegante.  Kvankam la fajro vigle brulis, ?i konstatis, ne sensurprize, ke la voja?anto ankora? gardis sian ?apelon kaj sian mantelon, kaj rigardante tra la fenestro la ne?on fali en la korto, staris por ka?i sian viza?on.  Liaj manoj ankora? gantitaj estis krucitaj malanta? lia dorso.  Li sajnis dronita en siaj pripensoj.

?i rimarkis ke la fandita ne?o kiu ankora? punktis liajn ?ultrojn, falis pogute sur la tapi?on.

"?u vi bonvolu permesi al mi, sinjoro, ?i diris, preni viajn vestojn, por ilin sekigi en la kuirejon ?

- Ne, respondis la alia sen turni sin.

Ne estante certa esti bone a?dita, ?i estis redironta sian demandon kiam li turnis la kapon kaj rigardante ?in :

"Mi preferas gardi ilin", li klare aldonis.

S^ino Halo rimarkis ke li surhavis lar?ajn bluajn okulvitrojn, kun flanke lensoj je orta angulo, kaj ke densaj vangharoj, sternintaj sur la kolumo de lia vesto, neebligis vidi ion pri liaj vangoj kaj lia viza?o.

"Bonege, sinjoro, kiel pla?os al vi...  Post momento, la ?ambro estos pli varma".

Li ne respondis kaj denove deturnis sin.  S^ino Halo, sentante siajn proponojn maloportunajn, lerte elfinis primeti la tablon kaj diligentis trotetante eliri.  Kiam ?i revenis, sia gasto ankora? tie staris, senmove kiel statuo el ?tono, ?ibigante la dorson, la kolumo relevita, la rando de la ?apelo mallevita kaj degutadanta, la  viza?o kaj la okuloj tute ka?itaj.  ?i servis per grava gesto la ovojn kun ?inko kaj ?i kriis, prefere ol ?i diris :

- Via matenman?o estas preta, sinjoro !

- Dankon, respondis tuj la fremdulo.

Sed li ne movi?is ?is ?i refermis la pordon malanta? ?i.

Nur tiam li returni?is kaj proksimi?is al la tablo kun ia senpacienco.

Kiam ?i ?us alvenis al la kuirejo, pasinte malanta? la ver?tablo, S^ino Halo a?dis bruon ripetita la? regulaj intervaloj : tak, tak, tak, tio ?iam rekomencis ; estis la bruo de kulero turnomovanta en bovlo.

"Ha, tiu knabino ! ?i ekkriis.  Nu !  mi tute forgesis la mustardon.  Estas ?ia kulpo : kial ?i ?iam estas tiom malrapida ?"

Kaj da?rigante mem batmiksi la mustardon, ?i ?etis al Millia kelkajn milde?ojn pri la malavanta?oj de la maldiligenteco.  "?u ?i ne per siaj manoj pretigis ovojn kaj ?inkon, surmetis la man?ilaron, kaj fine faris ?ion, dum Millia, Dio mia !, Dio mia !, sukcesis nur malebligi ?in servi la mustardon !  Kaj tio, por nova gasto kiu montris intencon restadi !"  Tiam la gastigantino plenigis la mustardujon kaj, ceremonie metante ?in sur la nigran kaj oran tepleton, ?i alportis ?in al la salonon.

?i frapis kaj tuj eniris.  Tuj la fremdulo faris rapidan movon : ?i havis nur tempon duonvidi blankan objekton kiu malaperis malanta? la tablo ; la voja?anto ?ajnis levpreni ion sur la pargeto.  Estis nur post esti demetinta sian pleton ke ?i rimarkis ke surtuto kaj ?apelo estis demetitaj kaj lokitaj sur se?o anta? la fajro.  Paro da malsekaj ?uoj minacis per rusto ?ian fendron el ?talo.  ?i senhezite anta?eniris al tiu ?i vesta?o, kaj per tono kiu akceptis neniun neadon :

- Nun, sendube, mi povas preni tiun ?ion por sekigi ?in.

- Lasu la ?apelon, respondis la vizitanto per obtuza vo?o.

Turnante sin, ?i vidis ke li levis la kapon kaj ke li sendeturne rigardis ?in.  Dum minuto ?i observis lin rigide, tro surprizita por diri ion.

Li tenis blankan tukon, iu bu?tuko alportita de li, sur la malsupra parto de sia viza?o, tiel ke sia bu?o kaj siaj makzeloj estis tute ka?itaj : tio kialigis la malla?tan tembron de lia vo?o.  Sed ne estis tio kio plej mirigis S^inon Haloⁿ.  Fakte, la tuta frunto de la voja?anto, super la bluaj okulvitroj, estis kovrita de blanka bendo, alia banda?o, almetita sur la oreloj, ne lasis videti la plej malgrandan pecon de la viza?o, se ne paroli pri iu ru?a kaj akra nazo, ankora? tiel ru?a kaj brila kiel anta? momento, dum la alveno.  La viro surhavis ?aketon el malhela veluro, kun lar?a nigra kolumo, malfaldita ?irka? la kolo kaj lasanta pasi strion de subvesto.  La hararo, densa kaj bruna, kiu hazarde elglitis la? malgrandaj tufoj, la? strangaj kornetoj, el sub la du krucitaj banda?oj, donis al la fizionomio la plej strangan aspekton kiun oni povus imagi.  ?i tiu kapo, volvita, ?irka?vindita, estis tiom malsama al tio kion anta?vidis S^ino Halo ke tiu ?i, dum momento, ?toni?is.

Li, tute ne formetis sian bu?tukon; li da?rigis teni ?in sub sia nazo, tiel kiel ?i nun vidis lin, per iu maronkolore gantita mano, kaj tra siaj nepenetreblaj okulvitroj, li rigardis ?in.

"Lasu la ?apelon !"  li ripetis, duonsvene parolante tra sia blanka bu?tuko.

La nervoj de S^ino Halo komencis resereni?i post la sentita skuo.  ?i lasis la ?apelon sur la se?o apud la fajro.

"Mi ne sciis, sinjoro, ke..., ke..."

Kaj ?i haltis, tute embarasita.

Liaj okuloj iris alterne de ?i al la pordo.

"Mi iras tuj bone sekigi ilin" ?i diris forirante el la ?ambro kun la vesta?oj.

?i ?etis lastan ekrigardon al tiu blanke ?irka?vindita kapo, al tiuj senvivaj okulvitroj; la bu?tuko ankora? ka?is la viza?on.  ?i iom tremetis kiam ?i estis ferminta la pordon malanta? si, kaj ?ia viza?o esprimis ja ?ian tutan surprizon, ?ian tutan perpleksecon.

"Ne, neniam mi..." ?i malla?te flustris.

?i malrapidege revenis al la kuirejo, tro zorgoplena por demandi al Millia tion kion tiu ?i ?us umis ?us tiutempe.

La voja?anto sidi?is kaj stre?is la orelon al bruo de pa?oj kiuj malproksimi?is.  Maltrankvile, li rigardis direkte al la fenestro, anta? ol forigi sian bu?tukon ; poste li da?rigi sian man?adon.  Li glutis plenbu?on, denove ekrigardis malfide al la fenestro, man?is alian gluta?on; poste eltabli?is kaj, mantenante sian bu?tukon, li transiris la ?ambron kaj mallevis la rulkurtenon ?is la alteco de la muslina kurteno kiu kovris la malaltajn vitrojn.  La ?ambro estis ?etita en duonmallumo.  Post kio, li revenis, la mieno pli trankvila, al la tablo kaj al la man?o.

"La kompatindulo spertis akcidenton a? operacion, a? ion, diris al si S^ino Halo.  Dio mia, kian timon li faris al mi per ?iuj liaj banda?oj !"

?i revigligis la fajron, malfermis stablon kaj etendis sur ?i la vesta?ojn de sia gasto.

"Kaj liaj okulvitroj !... Certe, li mienis skafandriston plivole ol ordinaran homon !"

?i pendigis la ?ultrotukon ?e angulo de la portilo.

"Kaj li sen?ese tenas tiun  po?tukon sur sia bu?o !  Li parolas tra ?i...  Eble li anka? havas ion ?e la bu?o.  Kiu scias ?"

?i turni?is surloke, kvaza? trafita de subita rememoro :

"Ke Dio benu min !  ?i ekkriis subite ?an?ante la temon.  ?u vi ne ankora? faris tiujn terpomojn, Millia ?"

Kiam S^ino Halo venis por demeti la matenman?on de la fremdulo, ?i estis firmigata en sia ideo ke li nepre havis la bu?on vundita kaj deformita de akcidento.  Efektive, li fumis pipon kaj, dum la tuta tempo kiun ?i restis en la ?ambro, li tute ne forlasis, por alporti la piptubon al siaj lipoj, la silkan koltukon kies li ?irka?volvis la malsupran parton de lia viza?o.  Tamen ne estis sinforgeso ?ar ?i vidis lin atenti la tabakon kiu balda? estingi?os.

Li estis en angulo, la dorso direktita al la rulkurteno, kaj – estanta bone man?inta kaj bone trinkinta, estanta bone revarmi?inta - li parolis per malpli seka tono.  La rebrilo de la flamo atribuis al liaj lar?aj okulvitroj ian ru?rebrilon kiun ili ne havis ?is tiam.

"Mi havas paka?ojn en la stacidomo Bramblehurst", li diris.

Li demandis kiel li povus sendigi ilin al si.  Tre ?entile, li klinis sian ?irka?vinditan kapon por danki S^inon Haloⁿ pro ?iaj klarigoj.

"Morga? !, li diris.  ?u ne eblas havi tion pli rapide ?"

Li ?ajnis ?agrenata kiam ?i respondis ne.  ?u ?i ja estis tute certa ?  ?u estis neniu viro kiu volus iri tien kun ?areto ?...

S^ino Halo senhezite klarigis al li la malfacila?ojn de la lando, kaj la interparolado komenci?is.

"Ekzistas, sinjoro, tre kruta vojo tra la duno," ?i diris por forigi la ideon de la a?to.

Poste, sciigante konfidencon : "A?to tien renversi?is anta? iom pli ol unu jaro.  Viro estis mortigita, ne kalkulante la ko?eron.  La akcidentoj, sinjoro, okazas tiel rapidaj, ?u ne ?"

Sed la vizitanto ne estis tiel facila por vigligi.

- Jes, efektive !  li diris tra sia koltuko, observante trankvile S^inon Haloⁿ ?irmite de sia nepenetreblaj okulvitroj.

- Ne kalkulante ke bezonas ankora? longan tempon por resani?i, ?u ne ?  Jen mia nevo, Tomo, li tran?vundis sian brakon ludante kun fal?ilo, falante suren en kampo kie oni fojnis.  Dio pardonu min, li restis tri monatojn, sinjoro, sen kapabli fari ion ajn.  Estas por ne kredi tion : mi ?iam, ekde tiam, timegas fal?ilojn.

- Mi komprenas tion !

- Ni iam timis ke li devis suferi operacion.  Li fartis tiom malbona, sinjoro !

La vizitanto neatendite ekridis per rido kiun li ?ajnis bridi kaj sufoki en sia bu?o.

- Ha, vere !...  li eligis.

- Jes, sinjoro.  Kaj estis nenio por ridi, zorgita pri li tiel kiel mi estis, ?ar mia fratino havis sufi?e da laboro kun ?iuj siaj infanoj.  Estis banda?oj por fari, malfari.  Tiel ke, se mi a?dacas diri tion, sinjoro...

- ?u vi bonvolas doni al mi alumetojn ?  subite faris la fremdulo.  Mia pipo estas estingita.

S^ino Halo estis abrupte haltigita.  Tio ja estis malhonesta flanke de tiu ?i sinjoro, post kiam ?i ?us diris al li ?ion kion ?i ricevis kiel malagrabla?ojn !...  ?i momente rigardegis lin, ekkonfuzita ; poste ?i rememoris la du suverenojn donitajn ?e la alveno, kaj tio faris ke ?i iris preni alumetojn.

"Dankon !"  li faris, kiam ?i alportis ilin al li.

Kaj li ree deturnis sin por rigardi tra la fenestro.

Evidente li estis ofendi?ema pri la temo de operacioj kaj banda?oj. ?i nenion plu kura?is diri, sed tiu maniero bruski ?in incitis ?in...  Millia povis posttagmeze rimarki la ka?zojn de tio.

La voja?anto restis en la salono ?is la kvara, sen doni al sia gastigantino pretekston por eniri ; li preska? sen?ese restis senmova, sendube sidita, en la kreskanta mallumo, fumante ?e la lumo de la fajrejo, a? eble dormante.  Unu a? du fojojn, iu atenta orelo a?dintus lin reaktivigi la fajron ; post tio, dum kvin minutoj, li pa?egis en la ?ambro.  Li ?ajnis paroli al si mem.  Poste la brakse?o kraketis : li ?us residi?is.