23 – La duobla spuraro.

Mi ankora? ne retrankvili?i de la stuporo kiun ka?zis al mi tia eltrovo kiam mia juna amiko frapis al mi la ?ultron kaj diris al mi :

- Sekvu min !

- Kien ? mi demandis al li.

- En mian ?ambron.

- Kion ni faros tien ?

- Pripensi.

Mi konfesis, pri mi, ke mi estis en la tuta neebleco, ne nur pripensi, sed anka? rezoni; kaj en tiu tragika nokto, post eventoj kies la hororo estis egalita nur de ilia senkohereco, mi malfacile klarigis al mi kiel inter la kadavro de la gardisto kaj la eble agonianta F^ino Stangerson, Jozefo Rultabio povis havi la pretendon de "pripensi". Estas tamen tio kio li faris kun la flegmo de la famaj kapitanoj meze de bataloj. Li refermis al ni la pordon de sia ?ambro, montris al mi brakse?on, trankvile sidi?is anta? mi, kaj evidente, bruligis sian pipon. Mi rigardis lin pripensi… kaj endormi?is. Kiam mi veki?is, estis plentago. Mia po?horlo?o indikis la okan. Rultabio ne plu ?eestis. Lia fotelo, anta? mi, estis malplena. Mi stari?is kaj komencis elstre?i miajn membrojn kiam la pordo malfermi?is kaj mia amiko eniris. Mi tuj vidis, la? lia fizionomio, ke dum mi dormis, li tute ne mal?paris sian tempon.

- F^ino Stangerson ? mi tuj demandis.

- ?ia stato, tre zorgiga, ne estas senespera.

- ?u anta? longe vi forlasis ?i tiun ?ambron ?

- ?e la unua radio de la mateni?o.

- ?u vi laboris ?

- Multe.

- Malkovrinta kion ?

- Duoblan piedsignon tre rimarkindan "kaj kiuj povintus ?eni min…"

- ?u ?i ne plu ?enas vin ?

- Ne.

- ?u ?i klarigas ion al vi ?

- Jes.

- Relative al la "nekredebla kadavro" de la gardisto ?

- Jes, ?i tiu kadavro nun estas tute "kredebla". Mi malkovris ?i-matene, promenante ?irka? la kastelo, du malsamajn specojn de pa?oj kies la spuroj ?i-nokte estis samtempe faritaj flanko ?e flanko. Mi diras "samtempe"; kaj, vere, apena? eblis esti alie ?ar se unu el ?i tiuj spuroj venintus post la alia, la? la sama vojo, ?i ofte "surtretus la alian", tio kio neniam okazis. La pa?oj de tiu ?i tute ne pa?is sur la pa?oj de tiu. Ne, estis pa?oj "kiuj ?ajnis babili inter si". ?i tiu duobla spuro forlasis ?iujn aliajn spurojn ?irka? la mezo de la honorkorto, por eliri el ?i tiu korto kaj sin direkti al la kverkejo. Mi forlasis la honorkorton kun la okuloj fiksitaj sur mia spuraro, kiam mi estis kuni?ita de Frederiko Larsano. Tuj, li multe interesi?is pri mia laboro, ?ar tiu duobla spuro vere meritis ke oni dedi?u atenton al ?i. Oni retrovis tie la duoblan piedsignojn de la afero de la "Flava ?ambro" : la krudajn pa?ojn kaj la elegantajn pa?ojn; sed dum en la afero de la "Flava ?ambro", la krudaj pa?oj nur kunigis ?e la rando de la lageto al elegantaj pa?oj por poste malaperi - kies ni konkludis, Larsano kaj mi, ke tiuj du specoj de pa?oj apartenis al la sama individuo kiu nur ?an?is la ?uojn - ?i tie, krudaj pa?oj kaj elegantaj pa?oj iris kune. Tia konstato estis bone farita por konfuzi min en miaj ?isnunaj certecoj. Larsano ?ajnis pensi kiel mi; tiel, ni restis klinintaj super tiuj spuroj, ekflarante tiujn pa?ojn kiel embuskitaj hundoj.

Mi elprenis el mia monpaperujo miajn plandumojn el papero. La unua plandumo, kiu estis tiu kiun mi eltran?is la? la spuro de la ?uoj de ul?jo Jakobo, trovitaj de Larsano, tio estas la? la spuro de la krudaj pa?oj, ?i tiu unua plandumo, mi diras, perfekte almeti?is al unu el la spuraroj kiujn ni havis sub la okuloj, kaj la dua plandumo kiu estis la desegnno de la "elegantaj pa?oj", anka? almeti?is al la responda spruaro, sed kun malgrava malsimileco ?e la pinto. Resume, ?i tiu nova spuro de la eleganta pa?o malsimilis al la spuro de la rando de la lageto nur per la pinto de la boteto. Ni ne povis tiri ?i tiun konkludon ke tiu spuro apartenis al la sama persono, sed ni ne pli povis aserti ke ?i ne apartenis al li. La nekonato povis ne plu surhavi la samajn botetojn.

Sekvante ankora? ?i tiu duobla spuro, Larsano kaj mi, ni estis balda? kondukitaj eliri el la kverkejo kaj ni retrovi?is sur la samaj randoj de la lageto kiu vidis nin dum nia unua esploro. Sed ?i-foje, neniu el la spuroj haltis tie kaj amba?, elektante la malgrandan padon, iris ali?i al la grava vojo de Epine. Tie ni alvenis sur fre?data makadamo kiu ne plu montris al ni ion; kaj ni revenis al la kastelo sen diri vorton unu al la alia.

Alveninte en la honorkorto, ni disi?is; sed, pro la sama vojo kiun prenis nia penso, ni denove renkonti?is anta? la pordo de la ?ambro de la ul?jo Jakobo. Ni trovis la maljunan serviston en la lito kaj tuj konstatis ke la vesta?oj kiujn li ?etis sur se?o, estis en malbona stato, kaj ke liaj ?uoj, ?uoj tute similaj al tiuj kiujn ni konis, estis eksterordinare kotaj. Certe tute ne estis helpante por transporti la kadavron de la gardisto, de la fino de la korto ?is la vestiblo, kaj irante ser?i la lanternon en la kuirejoj, ke ul?jo Jakobo tiel mistraktis siajn ?uojn kaj tramalsekigis siajn vestojn, ?ar tiam ne pluvis. Sed pluvis anta? tiu momento kaj pluvis poste.

Koncerne la viza?on de la viro, ?i ne estis bela por vidi. ?i ?ajnis esprimi ekstreman lacecon, kaj liaj palpebrumantaj okuloj rigardis nin de la komenco kun timo.

Ni pridemandis lin. Li unue respondis al ni ke li tuj enliti?is post la alveno en la kastelo de la kuracisto kiun la ?efkelnero iris ser?i; sed ni tiel bone instigis lin, tiel bone pruvis al li ke li mensogis, ke li fine konfesis al ni ke li fakte eliris el la kastelo. Ni kompreneble demandis al li la kialon; li respondis al ni ke li sentis kapdoloron, kaj ke li bezonis preni fre?an aeron, sed ke li ne iris pli for ol la kverkejo. Ni tiam priskribis al li la tutan vojon kiun li faris, tiel bone kiel se ni vidis lin pa?i. La maljunulo sidrekti?is sur sia posta?o kaj ektremis.

"Vi ne estis sola", ekkriis Larsano.

Tiam, ul?jo Jakobo : "?u vi do vidis lin ?"

"Kiu ?" mi demandis. "Sed la nigra fantomo !"

Post tio, ul?jo Jakobo rakontis al ni ke ekde kelkaj noktoj, li vidis la nigran fantomon. ?i aperis en la parko ?e la horbato de noktomezo kaj ?ovi?is kontra? la arboj kun nekredebla facileco. ?i ?ajnis "trairi" la trunkon de la arboj; dufoje ul?jo Jakobo kiu ekvidis la fantomon tra sia fenestro en la lunlumo, elliti?is kaj rezolute, foriris al ?aso de tiu stranga apera?o. La anta?hiera?on, li preska? kuni?is al ?i, sed ?i svenis ?e la angulo de la ?efturo; fine, tiun ?i nokton, estante elirinta el la kastelo, turmentita de la ideo de la nova krimo kiu ?us okazis, li subite vidis ekaperi meze de la honorkorto la nigran fantomon. Li sekvis ?in unue singarde, poste pli proksime… tiel li ?irka?iris la kverkejon, la lageton, kaj alvenis ?e la randon de la vojo al Epine. "Tie, la fantomo subite malaperis".

"?u vi ne vidis ?ian viza?on ?" demandis Larsano.

"Ne ! Mi vidis nur nigrajn vualojn…

"Kaj post tio kio okazis en la galerio, ?u vi ne saltis sur ?in ?"

"Mi ne kapablis tion ! Mi sentis min terurita… Apena? estas se mi havis la forton sekvi lin…"

"Vi ne sekvis lin", mi eligis, "ul?jo Jakobo" - kaj mia vo?o minacis - "Vi iris kun la fantomo ?is la vojo al Epine, brako en brako !"

"Ne ! li kriis… Ekpluvegis torente… mi revenis !… Mi ne scias tion kio la nigra fantomo fari?is…"

Sed liaj okuloj forturni?is de mi. Ni forlasis lin. Kiam ni estis eksteren :

"?u komplico ?" Mi pridemandis per aparta tono, rigardante Larsanoⁿ, tute frontalfronte, por surprizi la fundon de lia penso.

Larsano levis la brakojn al la ?ielo.

"?u oni scias ?… ?u oni scias, en tia afero ?… Anta? dudek kvar horoj, mi ?urintus ke ne estis komplico !"

Kaj li lasis min sciigante min ke li tuj forlasos la kastelon por iri al Epine.

Rultabio estis fininta sian raporton. Mi demandis al li :