22 – La nekredebla kadavro.

Mi klinis min kun neesprimebla angoro, super la korpo de la reportero, kaj ?ojis konstati ke lin dormis ! Li dormis en tiu profunda, malsanema dormo en kiu mi vidis endormi?i Frederiko Larsano. Anka? li estis viktimo de la narkota?o kiun oni ver?is en niajn man?a?ojn. Kiel mi mem tute ne suferis la saman sorton ! Mi pripensas tiam ke la narkota?o devis esti ver?ita en nian vinon a? nian akvon, ?ar tiel ?io klari?is : "Mi ne trinkas man?ante". Naturdotita de anta?tempa rondeco, mi sekvas sekan dieton⁽¹⁾, kiel oni diras. Mi forte skuis Rultebioⁿ, sed mi tute ne sukcesis malfermigi al li la okulojn. ?i tiu dormado devis esti, tute sen dubo, la fara?o de F^ino Stangerson.

Tiu ?i certe pensis ke, ankora? pli ol sia patro, ?i devis timi la maldormon de tiu junulo kiu anta?vidis ?ion, kiu sciis ?ion ! Mi rememoris ke la ?efservisto rekomendis al ni, servante nin, bonegan ?ablisoⁿ⁽²⁾ kiu sendube pasis sur la tablo de la profesoro kaj lia filino.

Pli ol kvaronhoro tiel fluis. Mi decidi?is, en ?i tiuj ekstremaj cirkonstancoj kiam ni tiom bezonis esti viglaj, al fortikaj rimedoj. Mi ?etis al la kapo de Rultabio kru?on da akvo. Li malfermis la okulojn, finfine ! Malfeli?ajn, malhelajn okulojn, sen vivo nek rigardo. Sed ?u ne tiu estis unua venko ? Mi volis kompletigi ?in; donis paron da vangofrapoj ?e la viza?o de Rultabio kaj levis lin. Feli?o ! mi sentis ke li rigidi?is inter miaj brakoj, kaj mi a?dis lin kiu murmuris : "Da?rigu, sed ne faru tiom da bruo !…" Da?rigi vangofrapi lin sen brui, ?ajnis al mi neebla entrepreno.

Mi rekomencis pin?i kaj skui lin, kaj li sukcesis teni sur siajn krurojn. Ni estis savitaj !

- Oni dormigis min, li diris. Ha ! mi travivis teruran kvaronhoron anta? ol cedi al dormado… Sed nun, ?i fini?as ! Ne forlasu min !…

Li apena? finis tiun frazon ke ni havis la orelojn ?iritajn de terura krio kiu tondris en la kastelo, vera kriado de morto…

- A? ve ! kriegis Rultabio… ni alvenas tro malfrue !…

Kaj li volis sin ?eti al la pordo; sed li estis tute senkonscia kaj ruli?is kontra? la murego. Mi ja jam estis en la galerio, kun revolvero enmane, kurante kiel frenezulo flanken al la ?ambro de F^ino Stangerson. ?uste kiam mi alvenis intersekce de la turnanta galerio kaj de la rekta galerio, mi vidis individuon kiu eskapis el la apartamento de F^ino Stangerson kaj kiu, per kelkaj saltoj, atingis la inter?tuparon.

Mi ne mastris mian geston : mi pafis… la revolverpafo tondris en la galerio en surdiga bruego; sed la viro, da?rigante siajn sensencajn saltegojn, jam falruli?is tra la ?tuparo. Mi kuris malanta? li, kriante : "Haltu ! Haltu ! a? mi mortigas vin !"… Dum mi miavice min ?etegis en la ?tuparon, mi vidis anta? mi, alvenante el la fundo de la galerio, maldekstra alo de la kastelo, Arturoⁿ Rancoⁿ kriegante : "Kio estas ? Kio estas ?"… Ni alvenis preska? kune ?e la malsupro de la ?tuparo, Arturo Ranco kaj mi; la vestibla fenestro estis malfermita; ni klare vidis la virformon kiu fu?is; instinkte ni mal?argis niajn revolverojn la? lia direkto; la viro ne estis pli ol dek metroj anta? ni; li stumblis kaj ni kredis ke li estis falonta; jam ni saltis tra la fenestron; sed la viro rekomencis kuri kun nova vigleco; mi estis sur la ?trumpetoj, la usonano estis nudpieda; ni ne povis esperi atingi lin "se niaj revolveroj ne atingis lin" !

Ni pafis niajn lastajn karto?ojn al li; li ankora? forkuris… Sed li fu?is al la dekstra flanko de la honorkorto al la ekstremo de la dekstra alo de la kastelo, en tiun angulon ?irka?itan de fosa?oj kaj de altaj kradoj, de kie neeblos al li eskapi, en tiun angulon kiu ne havis alian eliron, "anta? ni", krom la pordon de la malgranda korbela ?ambro nun okupata de la gardisto.

La viro, kvankam li estis neeviteble vundita de niaj kugloj, havis nun kelkdudek metrojn anta?en. Subite, malanta? ni, super niaj kapoj, iu fenestro de la galerio malfermi?is kaj ni a?dis la vo?on de Rultabio kiu senespere kriegis : "Pafu, Berniero ! Pafu !"

Kaj la hela nokto, en ?i tiu momento, la luna nokto estis ankora? striita de fulmo.

En la lumo de ?i tiu fulmo, ni vidis ul?jon Bernieroⁿ starantan kun sia fusilo, ?e la pordo de la ?efturo.

Li bone celis. "La ombro falis". Sed ?ar ?i alvenis al la ekstremo de la dekstra alo de la kastelo, ?i falis ?e la alian flankon de la angulo de la konstrua?o; tiel ke ni vidis ke ?i falis, sed ?i definitive sterni?is surgrunden nur ?e tiu alia flanko de la muro kiun ni ne povis vidi. Berniero, Arturo Ranco kaj mi alvenis ?e tiu alian flankon de la muro, dudek sekundojn pli poste. "La ombro estis morta ?e niaj piedoj".

Evidente vekita el sia letargia dormo de la kriadoj kaj la detonacioj, Larsano ?us malfermis la fenestron de sia ?ambro kaj kriis al ni, kiel kriis Arturo Ranco : "Kio estas ?… Kio estas ?…"

Kaj ni, ni estis klinintaj super la ombro, super la mistera morta ombro de la murdinto.

Rultabio, nun tute vekita, kuni?is al ni en la momento, kaj mi kriis al li : "Li estas morta ! Li estas morta !…"

- Des pli bone, li eligis… Alportu lin en la vestiblon de la kastelo…

Sed li reparolis :

- Ne ! Ne ! Ni metu lin en la ?ambron de la gardisto!…

Rultabio frapis ?e la pordon de la ?ambro de la gardisto… Neniu respondis de interne… tio kio kompreneble tute ne surprizis min.

- Evidente li ne estas ?i tie, eligis la reportero, alie li jam elirus !… Ni do portu ?i tiun korpon en la vestiblon…

Ekde kiam ni alvenis super la "morta ombro", la nokto fari?is tiel malluma, sekve de la transpaso de dika nubo anta? la luno, ke ni povis nur tu?i ?i tiun ombron sen distingi ?iajn trajtojn. Kaj tamen niaj okuloj deziregis scii ! Ul?jo Jakobo, kiu alvenis, helpis nin por transporti la kadavron ?is la vestiblo de la kastelo. Tie, ni demetis lin sur la unuan ?tupon de la ?tuparo. Mi sentis sur miaj manoj, dum tiu vojiro, la varman sangon kiu fluis el la vundoj…

Ul?jo Jakobo kuris al la kuirejoj kaj revenis de tie kun lanterno. Li klini?is super la viza?on de la "morta ombro", kaj ni rekonis la gardiston, tiun kiun la gastejestro de la "?efturo" nomis "la verdan viron", kaj kiun anta? unu horo, mi vidis eliri el la ?ambro de Arturo Ranco, ?ar?ita de paka?o. Sed, tio kion mi vidis, mi povis raporti tion nur al Rultabio sola, tio kion cetere mi faris kelkajn momentojn pli poste.

Mi ne povus gardi silenton pri la senmezura konsterno - mi e? dirus la kruelan disrevi?on – kies montris Jozefo Rultabio kaj Frederiko Larsano, kiu kuni?is al ni en la vestiblo.

Ili fingrumis la kadavron… ili rigardis ?i tiun mortan viza?on, ?i tiun verdan kostumon de la gardisto… kaj ili ripetis, unu kaj la alia : "Neeblas ! Tio neeblas !"

Rultabio e? ekkriis : "Estas por ?eti sian kapon al la hundoj !"

Ul?jo Jakobo vidigis stultan doloron akompanita de ridindaj lamentoj. Li asertis ke oni eraris kaj ke la gardisto ne povis esti la murdinto de lia mastrino. Ni devis silentigi lin. Oni murdintus lian filon ke li tute ne ?emus pli, kaj mi klarigis ?i tiun troecon de bonaj sentoj per la timo kiu devis forman?i lin, ke oni kredus ke li ?ojis pro tiu drama morto; fakte ?iu sciis ke la ul?jo Jakobo malamis la gardiston. Mi konstatis ke nur, el ni ?iuj kiuj estis tre senorde vestitaj a? nudpiedaj a? sur la ?trumpetoj, ul?jo Jakobo estis tute vestita.

Sed Rultabio ne forlasis la kadavron; genue sur la slabojn de la vestiblo, lumigita de la lanterno de ul?jo Jakobo, li senvestigis la korpon de la gardisto !… Li nudigis la bruston. ?i estis sanga.

Kaj subite, kaptante la lanternon el la manoj de la ul?jo Jakobo, li de tute proksime ?etis la radiojn el ?i sur la fa?kantan vundon. Tiam li restari?is kaj diris per eksterordinara tono, per tono de spontanea ironio : "?i tiu viro kiun vi kredas esti mortigantaj per pafoj de revolvero kaj kugleta?oj, mortis pro frapo de tran?ilo en la koro !"

Mi pliafoje kredis ke Rultabio frenezi?is, kaj miavice klinis min super la kadavron. Tiam mi povis konstati ke fakte la korpo de la gardisto havis nenian vundon devenita de pafa?o, kaj ke nur la kora regiono estis entran?ita per akra klingo.