Créer un site internet

21 – En la embusko.

Tiu gesto, kiu min skuis, tute ne ?ajnis ekstreme tu?i Rultabion. Ni retrovi?is en lia ?ambro, kaj e? ne parolanta al mi pri la sceno, kiun ni ?us surprizis, li donis al mi siajn lastajn instrukciojn por la nokto. Ni unue vesperman?us. Post la vesperman?o, mi devis eniri en la nigran kameron kaj tie, mi atendus dum la tuta tempo kiun necesus "por vidi ion".

- Se vi "vidos" anta? mi, klarigis mia amiko, necesos averti min. Vi vidos anta? mi ?u la viro alvenas en la rektan galerion de tute alia vojo ol la turnanta galerio, ?ar vi gvatos la tutan rektan galerion kaj ke mi ja povas nur vidi la turnantan galerion. Por averti min, vi devos nur malnodi la kordonon de la kurteno de la fenestro de la rekta galerio, kiu trovi?as plej proksima al la nigra kamero. La kurteno falos per si mem, vualante la fenestron kaj tuj farante ombran kvadraton tie kie estis luma kvadrato ?ar la galerio estas lumigita. Por fari tiun geston, vi devos nur etendi la manon ekster la nigra kamero. Mi, en la turnanta galerio kiu estigas ortan angulon kun la rekta galerio, mi distingos tra la fenestroj de la turnanta galerio ?iujn lumajn kvadratojn kiujn faras la fenestroj de la rekta galerio. Kiam la luma kvadrato kiu koncernas nin, fari?os malluma, mi scios tion kion tio signifos.

- Kaj tiam ?

- Tiam vi vidos min aperi ?e la angulo de la turnanta galerio.

- Kaj kion mi faros ?

- Vi tuj pa?os al mi, malanta? la viro, sed mi jam estos sur la viro kaj mi estos vidanta ?u lia viza?o eniros en mian ringon…

- Tiu kiu estas desegnita "per la bona flanko de la racio", mi finis ekridetante.

- Kial vi ridetas ? Tio vere estas neutila… Fine, profitu por gaji?i, de la kelkaj momentoj kiuj restas al vi, ?ar mi ?uras al vi ke post momento, vi ne plu havos la eblon por tio.

- Kaj se la viro eskapus ?

- Des pli bone ! kviete eligis Rultabio. Mi ne volegas kapti lin; li povos eskapi falruli?ante tra la ?tuparo kaj tra la koridoro de la tereta?o… kaj tio anta? ol vi atingus la inter?tuparon, ?ar vi estas ?e la fundo de la galerio. Mi lasos lin foriri post esti vidinta lian viza?on. Estas ?io kion mi bezonas : vidi lian viza?on. Mi poste kapablos aran?i min por ke li estu morta por Fino Stangerson, e? se li restas viva. Se mi kaptus lin vivantan, Fino Stangerson kaj Sro Roberto Darzak eble neniam pardonos tion al mi ! Kaj mi taksas ilian estimon; Ili estas bravaj homoj. Kiam mi vidas Finon Stangerson ver?i narkota?on en la glason de sia patro (por ke tiunokte ?ia patro ne estu vekita de la konversacio kiun ?i devos havi kun sia murdinto), vi devas kompreni ke lia rekono por mi havus limojn se mi venigus al ?ia patro la viron de la "Flava ?ambro" kaj de la "neklarigebla galerio", kun la pugnoj katenitaj kaj la bu?o malfermita ! Eble estas granda feli?o ke, dum nokto de la "neklarigebla galerio", la viro svenis kvaza? sor?e ! Mi komprenis, tion tiun nokton la? la subite radianta fizionomio de Fino Stangerson kiam ?i eksciis ke li eskapis. Kaj mi komprenis ke por savi la kompatindulinon, necesis malpli kapti la viron ol mutigi lin, iel ajn kiel estu. Sed mortigi homon ! mortigi homon ! tio ne estas malgrava afero. Kaj plie, tio ne koncernas min… krom se li donas al mi la okazon por tio !… Aliflanke, mutigi lin sen ke la sinjorino faru al mi konfidencojn… estas tasko kiu unue konsistas diveni ?ion per nenio !… Feli?e, amiko mia, mi konjektis… a? plivole ne, mi rezonis… kaj mi petas al la viro de ?i-nokto nur alporti al mi la senseblan viza?on kiu devas eniri…

- En la ringon…

- Perfekte, kaj lia viza?o ne surprizos min !

- Sed mi kredis ke vi jam vidis lian viza?on, la vesperon kiam vi ensaltis en la ?ambron…

- Malbone… la kandelo estis sur grundo… kaj plie, tiu tuta barbo…

- ?i-vespere ?u do li ne plu havos ?in ?

- Mi kredas povi aserti ke li havos ?in… Sed la galerio estas luma, kaj plie, nun mi scias… a? almena? mia cerbo scias… tiam miaj okuloj vidos…

- Se temas nur vidi lin kaj lasi lin eskapi… kial esti armi?intaj ?

- ?ar, kara mia, se la viro de la "Flava ?ambro" kaj de la "neklarigebla galerio" scias ke mi scias, li kapablas ?ion ! Tiam necesos defendi nin.

- Kaj vi certas ke li venos ?i-vespere ?…

- Tiel certa kiel vi estas ?i tie !… Fino Stangerson, je la deka kaj duono ?i-matene, plejeble lerte, sin aran?is por esti sen flegistinoj tiun nokton; ?i donis al ili libertempon por dudek kvar horoj, je ver?ajnaj pretekstoj, kaj deziris por prizorgi ?in dum ilia foresto, nur ?ian karan patron kiu dormos en la buduaro de sia filino kaj kiu akceptas ?i tiun novan rolon kun dankema gajeco. La koincido de la foriro de Sro Darzak (post la paroloj kiujn li diris al mi) kaj de la esceptaj aran?oj de Fino Stangerson por estigi izolitecon ?irka? si, permesas neniun dubon. La alveno de la murdinto kiun Darzak timas, Fino Stangerson preparas ?in !

- Estas terura !

- Jes.

- Kaj la gesto kiun ni vidis ?in fari, ?u estas la gesto kiu balda? endormigos sian patron ?

- Jes.

- Resume, por la afero de ?i tiu nokto, ni estas nur du ?

- Kvar; la pordisto kaj lia edzino trafe a? maltrafe gvatas… Mi kredas ilian gvatadon senutilan, "anta?"… Sed la pordisto povos esti utila al mi "poste, se oni mortigas" !

- ?u vi do kredas ke oni mortigos ?

- Oni mortigos se li volas !

- Kial ne esti avertinta ul?jon Jakobon ? ?u vi ne plu utiligas lin hodia? ?

- Ne, respondis Rultabio per seka tono.

Mi silentis dum kelka tempo; poste, deziranta koni la fundon de la penso de Rultabio, mi neatendite demandis al li :

- Kial ne averti Arturon Rancon ? Li povus esti efika helpanto por ni…

- Ha do ! eligis Rultabio kun malbona humuro. Vi do volas meti ?iujn en la sekretojn de Fino Stangerson !… Ni iru vesperman?i… estas la horo… ?i-vespere ni vesperman?as ?e Frederiko Larsano… krom se li estas ankora? kuranta post Roberto Darzak… Li sekvas lin la?pa?e. Sed ba ! se li nuntempe ne estas tie, mi bone certas ke li estos ?i tie ?i-nokte !… Jen iu kiun mi balda? superos !

?e tiu momento, ni a?dis bruon en la apuda ?ambro.

- Devas esti li, diris Rultabio.

- Mi forgesis peti al vi, mi eligis, kiam ni estos anta? la policano, ne ian aludon pri la ?i-nokta ekspedicio, ?u ne ?

- Kompreneble; ni agas solaj, por nia propra konto.

- Kaj la tuta gloro estos por ni ?

Rultabio, rikanante, aldonis :

- Vi diris tion, orgojlulo !

Ni vesperman?is kun Frederiko Larsano en lia ?ambro. Ni trovis lin hejme… Li diris al ni ke li ?us alvenis kaj invitis nin altabli?i. La vesperman?o okazis en la plej bona humoro de la mondo, kaj mi tute ne malfacile komprenis ke necesis atribui tion al la preska? certeco en kiu Rultabio kaj Frederiko Larsano, unu kaj la alia, kaj ?iu el sia flanko, estis pro finfine posedi la veron. Rultabio konfidis al la granda Fre?jo ke mi venis propravole vidi lin kaj ke li retenis min por ke mi helpu lin pri grandan laboron kiun li devis liveri ?i-nokte mem al La Epoko. Mi devis reiri, li diris, al Parizo per la trajno de la dekunua, kunportante lian "tajpa?on", kiu estis speco de felietono kie la juna reportero raportis la ?efajn epizodoj de la misteroj de la Glanejo. Larsano ridetas pro ?i tiu klarigo kiel homo kiu tute ne estas trompita de ?i, sed kiu sin detenas, pro ?entileco, esprimi la plej malgrandan rimarkon pri aferoj kiuj ne koncernas lin. Kun senfina zorgo en la lingvo kaj ?is en la intonacioj, Larsano kaj Rultabio sufi?e longe interparolis pri la ?eeston en la kastelo de Sro Arturo V. Ranco, pri lia pasinta?o en Ameriko kiun ili volintus pli bone scii, almena? pri la rilatoj kiujn li havis kun la Stangersonoj. ?e iu momento, Larsano, kiu subite ?ajnis al mi suferanta, pene diris :

- Mi kredas, sinjoro Rultabio, ke ni ne havas multon pli por fari en la Glanejo, kaj opinias ke ni ne plu dormos multajn vesperojn.

- Anka? estas mia opinio, sinjoro Fre?jo.

- ?u vi do kredas, mia amiko, ke la afero estas finata ?

- Mi fakte kredas ke ?i estas finata kaj ke ?i havas nenion pli por sciigi al ni, rebatis Rultabio.

- ?u vi havas kulpulon ? Larsano demandis.

- Kaj vi ?

- Jes.

- Anka? mi, diris Rultabio.

- ?u li estus la sama ?

- Mi ne kredas, se vi ne ?an?is de ideo, diris la juna reportero.

Kaj li energie aldonis :

- Sro Darzak estas honesta viro !

- ?u vi certas ? demandis Larsano. Nu, mi certas pri la malo… Do estas batalo ?

- Jes, batalo. Kaj mi venkos vin, sinjoro Frederiko Larsano.

- La junularo dubas pri nenion, ?esigis la granda Fre?jo ridante kaj skuante al mi la manon.

Rultabio respondis kiel e?o :

- Ne dankinde !

Sed subite, Larsano, kiu stari?is por deziri al ni bonan vesperon, frapis amba? manojn al sia brusto kaj stumblis. Li devis sin apogi al Rultabio por ne fali. Li fari?is ekstreme pala.

- Ho ! Ho ! li eligis, kion mi havas nun ? ?u mi estus venenita ?

Kaj li rigardis nin per konsternita okulo… Vane ni pridemandis lin, li ne plu respondis al ni… Li sinkis en fotelon kaj ni ne sukcesis eltiri vorton. Ni ege malkvieti?is, kaj por li, kaj por ni, ?ar ni man?is el ?iuj pladoj al kiuj tu?is Frederiko Larsano. Ni diligentis ?irka? li. Nun li ?ajnis ne plu suferi, sed lia peza kapo ruli?is sur lia ?ultro kaj liaj pezigitaj palpebroj ka?is al ni lian rigardon. Rultabio klinis sin super lia brusto kaj a?skultumis lian koron…

Kiam li restari?is, mia amiko havis viza?on tiel kvietan kiel mi anta? momento vidis ?in konfuzitan.

Li diris al mi : "Li dormas !"

Kaj li kuntiris min en sian ?ambron, post esti referminta la pordon de la ?ambro de Larsano.

- La narkota?o ? mi demandis… ?u do Fino Stangerson volas endormigi ?iujn ?i-vespere ?

- Eble… respondis al mi Rultabio, pensante pri io alia.

- Sed ni !… ni ! mi ekkriis. Kiu diras al mi ke ni ne glutis similan narkota?on ?

- ?u vi sentas vin malsaneta ? flegme demandis al mi Rultabio.

- Ne, tute ne !

- ?u vi emas dormi ?

- Neniel…

- Nu, mia amiko, fumu ?i tiun bonegan cigaron.

Kaj li transdonis al mi unuakvalitan havanon kiun Sro Darzak proponis al li; pri li, li bruligis sian stumpopipon, sian eternan stumpopipon.

Ni tiel restis en tiu ?ambro ?is la deka, sen tio ke iu vorto estu eldirita. Enfalinta en fotelo, Rultabio fumis seninterrompe, kun la frunto zorgoplena kaj la rigardo svaga. Je la deka, li demetis siajn ?uojn, faris al mi signon kaj mi ekkomprenis ke mi devis, kiel li, demeti miajn ?uojn. Kiam ni estis sur niaj ?trumpetoj, Rultabio diris, tiel malla?te, ke mi divenis la vorton prefere ol a?dis ?in :

- Revolveron !

Mi elprenis mian revolveron el la po?o de mia jako.

- Pafpretigu ! li ankora? eligis.

Mi pafpretigis.

Tiam li direktis sin al la pordo de sia ?ambro, malfermis ?in per senfinaj zorgadoj; la pordo ne kriis.

Ni estis en la turnanta galerio. Rultabio faris al mi novan signon. Mi komprenis ke mi devis iri al mia posteno en la nigran kameron. ?ar mi jam malproksimi?is de li, Rultabio rekuni?is al mi kaj "kisis min", kaj poste, mi vidis ke, per la samaj anta?zorgoj li reiris al sia ?ambro. Mirigita pro tiu kiso, kaj iom maltrankvila, mi alvenis en la rektan galerion kiun mi glate la?iris; mi transiris la inter?tuparon kaj da?rigis mian vojon en la galerio, maldekstran alon, ?is la nigra kamero. Anta? ol eniri en la nigran kameron, mi de proksime rigardis la kordonon de la kurteno de la fenestro. Mi fakte devis nur tu?i ?in per la fingro por ke la peza kurteno refalu per unu fojo, "ka?ante al Rultabio la kvadrato de lumo" : konsentita signalo. La bruo de pa?o haltigis min anta? la pordo de Arturo Ranco. "Li do ne ankora? enliti?is !" Sed kiel li ankora? estis en la kastelo, ne vesperman?inte kun Sro Stangerson kaj lia filino ? Almena? mi ne vidis lin ?e la tablo, ?e la momento kiam ni kaptis la geston de Fino Stangerson.

Mi izoli?is en mia malluman kameron. Mi tie sentis min komforte. Mi sinsekve vidis la tutan galerion, galerion lumigitan kiel tagmeze. Evidente, nenio kiu estis okazonta, povis eskapi al mi. Sed kio balda? okazos ? Eble io tre serioza. Nova konfuziva memoro pri la kiso de Rultabio. Oni tiel kisas siajn amikojn nur okaze de specialaj cirkonstancoj a? kiam ili balda? endan?eri?os ! ?u mi do endan?eri?us ?

Mia pugno kuntiri?is sur la tenilo de mia revolvero, kaj mi atendis. Mi ne estas heroo, sed mi ne estas senkura?ulo.

Mi atendis ?irka? unu horo; dum tiu horo mi rimarkis nenion eksternorman. Ekstere, la pluvo kiu komencis falegi ?irka? la na?a vespere, ?esis.

Mia amiko diris al mi ke nenio probable okazus anta? noktomezo a? la unua matene. Tamen, ne estis plu ol la dekunua kaj duono kiam la pordo de la ?ambro de Arturo Ranco malfermi?is. Mi a?dis la malfortan knaradon de ?iaj pordhokoj. Oni dirintus ke ?i estis pelita de interne kun la plej granda singardeco. La pordo restis malfermita dum momento kiu ?ajnis al mi tre longa. ?ar ?i tiu pordo estis malfermita en la galerio, tio estas pelita ekster la ?ambro, mi ne povis vidi nek tion kio okazis en la ?ambro nek tion kio okazis malanta? la pordo. ?e tiu momento, mi ekrimarkis strangan bruon kiu triafoje ripeti?is, kiu venis de la parko, kaj kiu mi ne taksis pli grave ol oni kutimas taksi la mia?ado de katoj kiuj nokte vagas sur la pluvdefluiloj. Sed ?i tiun trian fojon, la mia?o estis tiel pura kaj tiel "speciala" ke mi rememoris tion kion mi a?dis rakonti pri la bleko de la "Dibesteto". ?ar tiu bleko akompanis, ?is ?i tiu tago, ?iujn dramojn kiuj okazis en la Glanejo, mi ne sukcesis bremsi al mi, ka?ze de tiu pripenso, ektremadon. Tuj mi vidis aperi, preter la pordo kaj refermante la pordon, viron. Mi unue ne povis rekoni lin, ?ar li turnis al mi sian dorson kaj estis klini?anta super sufi?e ampleksa paka?o. La viro, estanta referminta la pordon kaj portanta la paka?on, turnis sin al la nigra kamero, kaj tiam mi vidis tiun kiu li estis. Tiu kiu eliris, en tiu horo, el la ?ambro de Arturo Ranco estis "la gardisto". Li estis la "verda viro". Li havis tiun kostumon kiun mi vidis sur li sur la strato, anta? la gastejo de la "?efturo", la unuan tagon kiam mi venis en la Glanejo, kaj kiun li ankora? surhavis matene mem, kiam elirante el la kastelo, ni renkontis lin, Rultebio kaj mi.

Nenia dubo, li estis la gardisto. Mi vidis lin tre klare. Li havis viza?on kiu ?ajnis al mi esprimi ian malserenecon. ?ar la krio de la "Dibesteto" kvarafoje bruis ekstere, li demetis sian paka?on en la galerio kaj alpa?is al la dua fenestro, kalkulante la fenestrojn de la nigra kamero. Mi riskis neniun movadon, ?ar mi timis riveli mian ?eeston.

Kiam li estis ?e tiu fenestro, li premis sian frunton kontra? la netravideblaj vitraloj, kaj rigardis la nokton de la parko. Li restis tie dum duona minuto. La nokto intermite estis klara, lumigita de brila luno kiu subite malaperis malanta? nubego. "La verda viro" dufoje levis la brakon, faris signojn kiujn mi tute ne komprenis; poste malproksimi?ante la fenestron, reprenis sian paka?on kaj sin direktis, la? la galerio, al la inter?tuparo.

Rultabio diris al mi : "Kiam vi vidos ion, malnodu la kordonon". Mi vidis ion. ?u estis tio kion Rultabio atendis ? Tio tute ne koncernis min kaj mi devis nur plenumi la instrukcion kiu estis donita al mi. Mi malnodis la kordonon. Mia koro ?isrompe batadis. La viro atingis la inter?tuparon, sed je mia tuta konsterni?o, kiel mi prepari?is vidi lin da?rigi sian vojon en la galerio, dekstran alon, mi ekvidis lin malsupreniri la ?tuparon kondukantan al la vestiblo.

Kion fari ? Stulte mi rigardis la pezan kurtenon kiu estis falinta sur la fenestro. La signalo estis donita kaj mi ne vidis aperi Rultabion ?e la angulo de la turnanta galerio. Nenio venis; neniu aperis. Mi estis senkonsila. Fluis duonhoro kiu ?ajnis al mi jarcento.

"Kion fari nun, e? se mi vidis alia?on ?" La signalo estis donita, mi ne povis duafoje doni ?in… Aliflanke, sin riski en la galerion en tiu momento povus impliki ?iujn planojn de Rultabio. Finfine, mi havis nenion por ripro?i al mi, kaj se okazis io kiun tute ne atendis mia amiko, tiu ?i devis nur kulpigi sin mem. Ne plu povante esti ia ajn reala helpo de averto por li, mi ?ion riskis en unu fojo : mi eliris el la kamero, kaj ankora? sur miaj ?trumpetoj, mezurante miajn pa?ojn kaj a?skultante la silenton, mi iris al la turnanta galerio.

Neniu en la turnanta galerio. Mi iris al la pordo de la ?ambro de Rultabio. Mi a?skultis. Nenion. Mi tre dol?e frapis. Nenion. Mi turnis la manilon, la pordo malfermi?is. Mi estis en la ?ambro. Rultabio ku?is, la? sia tuta longeco, sur la pargeto.

  • No ratings yet - be the first to rate this.

Add a comment