18 – Rultabio desegnis cirklon inter la du ŝvelaĵoj de sia frunto.

Eltira?o de la notlibro de Jozefo Rultabio (da?rigo).

Ni forlasis unu la alian ?e la sojlo de niaj ?ambroj post tristema manpremo. Mi estis feli?a estigi kelkan suspekton pri lia eraro en tiu originala cerbo, ekstreme inteligenta, sed antimetoda. Mi tute ne enliti?is. Mi atendis la tagi?on kaj malsupreniris anta? la kastelon. Mi ?irka?iris ekzamenante ?iujn spurojn kiuj povis veni a? iri al ?i. Sed ili estis tiel intermiksitaj kaj tiel konfuzaj ke mi ne sukcesis akiri ion el ili. Cetere, mi volegas ?i tie rimarkigi ke mi tute ne kutimas taksi kiel tro gravajn la eksterajn signojn kiujn lasas la trapaso de iu krimo. Tiu metodo kiu konsistas konkludi al krimulo la? la piedsignoj de pa?oj, estas tute primitiva. Estas multaj spuroj de pa?oj kiuj estas identaj, kaj estas apena? se necesas peti de ili unuan indicon kiun oni neniaokaze kapablus konsideri kiel pruvon.

?iel ajn, en la granda konfuzo de mia menso, mi do iris en la honorkorton kaj klinis min al la spuroj, al ?iuj spuroj kiuj tie estis, petante de ili tiun unuan indicon kies mi tiom bezonis por kro?i min al "racia?o", al io kiu ebligus min "rezoni" pri la okaza?oj de la "neklarigebla galerio". Kiel rezoni ?… Kiel rezoni ?

…Ha ! Rezoni per la bona flanko ! Mi sidi?as, senespera, sur ?tono de la senhoma honorkorto… Kion mi faris, ekde pli ol unu horo, se ne la plej malalta laboro de la plej ordinara policano… Mi iras ser?i la eraron kiel la iu ajn inspektoro, sur la spuro de kelkaj pa?oj "kiuj faros diri al mi tion kion ili volos" !

Mi sentas min pli malnobla, pli malalta en la skalo de la inteligentecoj ol tiuj agentoj de la Sekureco imagitaj de modernaj romanistoj, agentoj kiuj akiris sian metodon per la legado de la romanojn de Edgaro Poe a? Konano Dojlo. Ha ! Literaturaj agentoj… kiuj konstruas montojn da azena?oj pro pa?o sur la sablo, pro desegno de mano sur la muro ! "Al vi, Frederiko Larsano, al vi, la literatura agento !… Vi tro legis Konanoⁿ Dojloⁿ, maljunulo mia ! ?erloko Holmso farigos al vi stulta?ojn, rezonadajn stulta?ojn pli grandegajn ol tiujn kiujn oni legas en libroj… Ili farigos al vi aresti senkulpulon… Per via metodo la? Konano Dojlo, vi sukcesis konvinki la enketju?iston, la estron de la Sekureco… ?iujn… Vi atendas lastan pruvon… iun lastan ! Diru do iun unuan, malfeli?ulo !… "?io kion la sentoj proponas al vi ne povus esti pruvo…" Anka? mi ja klinis min al "okulvideblajn spurojn", sed nur por peti ilin eniri en la ringon kiun desegnis mian racion. Ha ! Multfoje, la ringo estis tiel mallar?a, tiel mallar?a… Sed tiom mallar?a ?i estis, ?i estis grandega, ?ar ?i enhavis nur veron !… Jes, jes, mi ?uras tion, la okulvideblaj spuroj ?iam estis nur miaj helpantoj… ili tute ne estis miaj mastroj… Ili tute ne faris min tiun monstran a?on, pli teruran ol viron sen okuloj : viron kiu malbone vidas ! Kaj jen kial mi triumfos vian eraron kaj vian bestan cerbumadon, Ho, Frederiko Larsano !"

He kio ! He kio ! ?ar, unuafoje ?i-nokte, en la neklarigebla galerio, okazis subita?o kiu "?ajnas" tute ne eniri en la ringo desegnita de mia racio, jen mi kiu deliras, jen mi kiu klini?as, la nazon al grundo, kiel porko kiu hazarde ser?as en la koto, la putra?on kiu nutros ?in… Nu ! Rultabio, mia amiko, relevu la kapon… ne eblas ke la okaza?o de la neklarigebla galerio estu elirinta el la ringo desegnita de via racio… Vi scias tion ! Vi scias tion ! Do, relevu la kapon… premu per amba? manoj la ?vela?ojn de via frunto, kaj memoru ke, kiam vi desegnis la ringon, vi prenis por tiri ?in en via cerbo, kiel oni tiras sur la papero geometran figuron, vi utiligis vian racion per la bona flanko !

Nu, agu nun… kaj resupreniru en la "neklarigeblan galerion apogante vin sur la bona flanko de via racio", kiel Frederiko Larsano apogas sin sur sia irbastono, kaj vi rapide pruvos ke la granda Fre?jo estas nur farsulo.

Jozefo Rultabio

La 30^an de oktobro, tagmeze.

Tiel mi pensis… tiel mi agis… la kapo fajranta, mi resupreniris en la galerion kaj jen ke, sen esti trovanta ion pli ol tion kion mi vidis ?i-nokte, la ta?ga fundo de mia racio montris al mi aferon tiom eksterordinaran, ke mi bezonas "alkro?i min al ?i" por ne fali.

Ha ! Tamen necesos al mi forton por nun malkovri la okulvideblajn spurojn kiuj eniros, kiuj devas eniri en la pli lar?an ringon kiun mi desegnis tie, inter la du ?vela?oj de mia frunto !

Jozefo Rultabio

La 30^an de oktobro, noktomeze.