16 – Stranga fenomeno de disocio de la materio.

Eltira?o de la notlibro de Jozefo Rultabio (da?rigo).

Jen mi denove ?e la ?tono de la fenestro, da?rigas Rultabio, kaj denove mia kapo transpasas ?i tiun ?tonon; inter la kurtenoj kies dispozicio ne ?an?is, mi preti?as rigardi, malserena por scii en kiu sinteno mi tuj trovos la murdinton. Se li povus turni al mi la dorson ! Se li ankora? povus esti ?e tiu tablo, skribante… Sed eble… eble li ne plu estas tie !… Kaj kiel li eskapus… ?u mi ne havas lian ?tupetaron ?…" Mi kolektas mian tutan sentimecon. Mi ankora? anta?as mian kapon. Mi rigardas : li estas tie; mi revidas lian monstran dorson, distorditan per la ombroj ?etitaj de la kandelo. Sed, "li" ne plu skribas kaj la kandelo ne plu estas sur la malgranda skribtablo. La kandelo estas sur la pargeto anta? la viro klinita super ?i. Stranga pozicio, sed kiu servas al mi. Mi reakiras mian spiradon. Mi denove supreniras. Mi estas ?e la lastaj ?tupetoj; mia maldekstra mano kaptas la fenestrobreton; ?e la momento sukcesi, mi sentas mian koron haste batadi. Mi metas mian revolveron inter miajn dentojn. Anka? mia dekstra mano nun tenas la fenestrobreton. Movado nepre iom seka, restari?o sur la pojnoj kaj mi estos sur la fenestron… Nur ke la ?tupetaro !… Estas tio kio okazas… mi estas anta? la neceso iom forte apogi min sur la ?tupetaro, kaj mia piedo ne tute forlasis tiun ?i ke mi sentas ke ?i ?anceli?as. ?i skrapas la muron kaj falegas… Sed jam miaj genuoj tu?as la ?tonon… Kun rapideco kiun mi kredas senegala, mi stari?as sur la ?tono… Sed pli rapida ol mi estis la murdinto… Li a?dis la skrapadon de la ?tupetaro kontra? la muro kaj mi ekvidis subite la monstran dorson levi?i, la viro stari?i, turni?i… Mi vidis lian kapon… ?u mi bone vidis lian kapon ?… La kandelo estis sur la pargeto kaj sufi?e lumigis nur liajn krurojn.

De la alteco de la tablo estis en la ?ambro nur ombroj, nur nokto… Mi vidis longharan, barban kapon… okulojn de frenezulo; palan viza?on kiun enkadrigis du lar?aj vangharoj; la koloro, tiel kiel mi kapablis, dum tiu malhela sekundo, distingi, la koloro… estis rufa… la? tio kio aperis al mi… a? tio kion mi pensis… Mi tute ne konis tiun viza?on. Estis entute, la ?efa impreso kiun mi ricevis pri tiu bildo videtita en tremeta mallumo… Mi ne konis tiun viza?on "a? almena?, mi ne rekonis ?in" !

Ha ! Nun necesis rapide agi !… necesis esti la vento ! la ?tormo !… la fulmo ! Sed beda?rinde… Ve ! "Estis nepraj movadoj…" Dum mi faris la neprajn movadojn de la restari?o sur la pojnoj, de la genuoj sur la ?tono, de miaj piedoj sur la ?tono… la viro, kiu ekvidis min ?e la fenestro, eksaltis, ?etis sin kiel mi planis al la pordo de la anta??ambro, havis la tempon por malfermi ?in kaj fu?is. Sed jam mi estis malanta? li, revolveron en la mano. Mi kriegis : "helpon !"

Kiel sagon, mi transiris la ?ambron kaj tamen mi sukcesis vidi ke "estis letero sur la tablo". Mi preska? atingis la viron en la anta??ambro ?ar la tempo kiun necesis al li por malfermi la pordon, petis al li almena? sekundon. Mi preska? tu?is lin; li ?etfermis la pordon kiu iras de la anta??ambro al la galerio, anta? mia nazo… Sed mi havis flugilojn, mi estis en la galerio je tri metroj de li… S^ro Stangerson kaj mi samnivele persekutis lin. La viro prenis, ankora? kiel mi anta?vidis, la galerion je sia dekstro, tio estas la preparita vojo de lia fu?o… "Help', Jakobo ! Help', Larsano !" mi ekkriis.

Li ne plu povis eskapi al ni ! Mi eligis ekkrion de ?ojo, de sova?a venko… La viro atingis la kruci?on de la du galerioj apena? du sekundojn anta? ni, kaj la renkonto kiun mi decidis, la fatala kolizio kiu devis nepre esti?i, okazis. Ni ?iuj albati?is al tiu vojkruci?o : S^ro Stangerson kaj mi venantaj de iu fino de la rekta galerio, ul?jo Jakobo venanta de la alia fino de tiu sama galerio kaj Frederiko Larsano venanta de la turnanta galerio. Ni albati?is ?is fali… "Sed la viro ne estis tie !"

Ni rigardis nin reciproke kun stuporaj okuloj, teruritaj okuloj, anta? ?i tiu "nereala?o" : "la viro ne estis tie !"

Kie li estas ? Kie li estas ? Kie li estas ?… Nia tuta animo demandis : "Kie li estas ?"

- Ne eblas ke li forfu?is ! mi ekkriis en ia kolero pli granda ol mia teruro !

- Mi tu?is lin, miris Frederiko Larsano.

- Li estis ?i tie, mi sentis sian spiron en la viza?o ! eligis ul?jo Jakobo.

- Ni tu?is lin ! ni ripetis, S^ro Stangerson kaj mi.

Kie li estas ? Kie li estas ? Kie li estas ?…

Ni freneze kuris en la du galerioj; ni ekzamenis pordojn kaj fenestrojn; ili estis fermitaj, hermetike fermitaj… Oni ne povis malfermi ilin ?ar ni trovis ilin fermitaj… Kaj plie, ?u tiu malfermo de pordo a? fenestro de ?i tiu viro, tiel ?assekvita, sen tio ke ni ne povus ekrimarki lian geston, ne estus ankora? pli neklarigebla ol la malapero de la viro mem ?

Kie li estas ? Kie li estas ?… Li ne povis trairi nek tra pordo, nek tra fenestro, nek tra io ajn. Li ne povis trapasi tra niaj korpoj !…

Mi konfesas, ke en la momento, mi estis senkura?a. ?ar, finfine, estis luma en la galerio, kaj en tiu galerio estis nek klappordo, nek sekreta pordo en la muroj, nek io ajn kie oni povus sin ka?i. Ni movis la brakse?ojn kaj levis la pentra?ojn. Nenio ! Nenio ! Ni rigardintus en vazon, se estintus vazo !