05 – En kiu Jozefo Rultabio direktas al Sro Roberto Darzak frazon kiu produktas sian efiketon.

Ni pa?is de kelkaj minutoj, Rultabio kaj mi, la?longe de muro kiu limigis la vastan proprieta?on de S^ro Stangerson, kaj ni jam videtis la enirejan kradon kiam nia atento estis altirita de iu ulo kiu, duonklininta al la grundo, ?ajnis tiel absorbita ke li ne vidis nin veni. Jen li klini?is, preska? ku?i?is sur la grundo, jen li restari?is kaj zorge ekzamenis la muron; jen li rigardis en la kavo de sia mano, poste faris grandajn pa?ojn, poste ekkuris kaj denove rigardis en la kavo de sia dekstra mano. Rultabio per gesto haltigis min :

- ?? ! Frederiko Larsano kiu laboras !… Ni ne ?enu lin !

Jozefo Rultabio havis grandan admiron pri la fama policisto. Mi ja neniam vidis Frederikoⁿ Larsanoⁿ sed mi a?dis multe pri li.

La afero de la orbrikoj de la hotelo de la Mono kiun li malimplikis kiam ?iuj rezignis solvi la enigmon, kaj la aresto de la rompistoj de kiraskestoj de la Universala Kreditejo faris lian nomon preska? populara. Li estis tiam, en tiu epoko kiam Jozefo Rultabio ne ankora? vidigis la admirindajn pruvojn de senkompara talento, rigardata kiel la plej kapablan spiriton por klarigi la konfuzitan implika?on el la plej misteraj kaj plej malhelaj krimoj. Lia reputacio disvasti?is tra la tuta mondo, kaj ofte la policoj de Londono a? de Berlino a? e? de Usono helppetis lin kiam la naciaj inspektoroj kaj detektivoj sin deklaris ?e la limo de sia imagpovo kaj siaj kompetentecoj. Oni do tute ne miros ke, ekde la komenco de la mistero de la "Flava ?ambro", la estro de la ?tata Sekureco pensis telegrafi al sia karega subulo en Londono, kie Frederiko Larsano estis sendita por iu grava afero de valorpaperoj ?telitaj : "Rapide revenu".

Frederiko, kiun oni nomis en la Sekureco la granda Fre?jo, rapidis, sendube sciante proprasperte ke, se oni ?enis lin, tio estis ?ar oni vere bezonis liajn servojn, kaj tiel estas ke Rultabio kaj mi, tiun matenon, ni trovis lin jam laborantan. Ni balda? komprenis en kio ?i konsistas.

Tio kion li ne ?esis rigardi en la kavo de sia dekstra mano estis nenio alia krom lia brakhorlo?o kaj li ?ajnis tre okupanta kalkuli minutojn. Poste li returnen iris, ankora?foje rekomencis sian kuron, haltis ?in nur ?e la krado de la parko, rekonsultis sian brakhorlo?on, metis ?in en sian po?on, ?ultrumis kun senkura?a gesto, pu?is la kradon, eniris la parkon, re?losis la kradon, levis la kapon kaj, tra la stangoj, ekvidis nin. Rultabio kuris kaj mi sekvis lin. Frederiko Larsano atendis nin.

- Sinjoro Fre?jo, diris Rultabio malkovrante al si la kapon kaj montrante la signojn de profunda respekto bazita sur la vera admiro kiun la juna reportero havis pri la fama policano, ?u vi povus diri al ni, ?u S^ro Roberto Darzak estas ?imomente en la kastelo ? Jen unu el liaj amikoj el la Pariza advokataro, kiu dezirus paroli kun li.

- Mi ne scias, sinjoro Rultabio, replikis Fre?jo skuante la manon de mia amiko, ?ar li jam okaze renkontis lin plurfoje dum siaj plej malfacilaj enketoj… Mi ne vidis lin.

- La gepordistoj sendube informos nin ? eligis Rultabio montrante dometo el brikoj kies pordo kaj fenestroj estis fermitaj, kaj kiu devis nepre lo?igis tiujn fidelajn gardistojn de la bieno.

- La gepordistoj tute ne informos vin, sinjoro Rultabio.

- Kaj kial do ?

- ?ar de duonhoro, ili estas arestitaj !…

- Arestitaj ! ekkriis Rultabio… Ili estas la murdintoj !

Frederiko Larsano ?ultrumis.

- Kiam oni ne sukcesas, li diris kun mieno de supera ironio, aresti la murdinton, oni ?iam povas permesi sin malkovri la komplicojn !

- ?u estas vi kiu arestigis ilin, sinjoro Fre?jo ?

- Ha! Ne ! Nekredinde ! Mi ne arestigis ilin, unue ?ar mi estas preska? certa ke ili ne estas implikitaj en la afero, kaj poste ?ar…

- ?ar kio ? stre?e demandis Rultabio.

- ?ar… nenio…, eligis Larsano skuante la kapon.

- ?ar ne estas komplicojn ! flustris Rultabio.

Frederiko Larsano ekhaltis rigardante la reporteron kun intereso.

"Ha ! Ha ! Vi do havas ideon pri la afero… Tamen vi nenion vidis, junulo…, vi ne ankora? penetris ?i tien…

- Mi penetros tien.

- Mi dubas tion… la instrukcio estas nekontestebla.

- Mi penetros tien se vi vidigas al mi S^ron Robertoⁿ Darzakoⁿ… Faru tion por mi… Vi scias ke ni estas malnovaj amikoj… Sinjoro Fre?jo… mi petegas vin… Rememoru la belan artikolon kiun mi faris al vi pri la "Orbrikoj". Vorteton al S^ro Roberto Darzak, bonvolu ?

La viza?o de Rultabio vere estis nuntempe amuza por vidi. ?i esprimis deziron tiel konvinkan por transiri ?i tiun sojlon trans kiu okazis kelka eksterordinara mistero; ?i tiel elokvente petegis ne nur per la bu?o kaj la okuloj, sed ankora? per ?iuj trajtoj, ke mi ne sukcesis deteni min eksplodi per rido. Frederiko Larsano, ne pli ol mi, tenis sian seriozecon.

Tamen, malanta? la krado, Frederiko Larsano trankvile remetis la ?losilon en sian po?on. Mi observis lin.

Li estis viro kiu povis a?i kvindek jarojn. Lia kapo estis bela, kun grizi?antaj haroj, kun senbrila viza?koloro, kun kruda profilo ; la frunto estis elstara; la mentono kaj la vangoj estis zorge razitaj; la lipo, sen lipharo, estis delikate desegnita; la okuloj, iom malgrandaj kaj rondaj, rigide rigardis la homojn tute vidalvide per esplora rigardo kiu mirigis kaj maltrankviligis. Li havis mezan kaj belaspektan staturon; la ?enerala aspekto estis eleganta kaj simpatia. Nenio de la ajna policano. Li estis estiminda artisto en sia speco, kaj li sciis tion, kaj oni sentis ke li mem alte taksis sin. La tono de lia konversacio estis skeptika kaj seniluziigita. Lia stranga profesio alproksimigis lin al tiom da krimoj kaj da hontinda?oj ke estus neklarigebla ke ?i tute ne iom "rigidigus siajn pensmanierojn", la? la stranga esprimo de Rultabio.

Larsano turnis la kapon al la bruo de iu a?to kiu alvenis malanta? li. Ni rekonis la kabrioleton kiu, en la stacio de Epine, kunportis la enketju?iston kaj lian registriston.

- Nu vidu ! eligis Frederiko Larsano, vi volis paroli kun S^ro Roberto Darzak; jen li !

La kabrioleto jam estis ?e la krado kaj Roberto Darzak petis Frederikoⁿ Larsanoⁿ malfermi al li la enirejon de la parko, dirante al li ke li estis tre ur?ata kaj ke li havis nur tempon por alveni al Epine por kapti la sekvontan trajnon por Parizo, kiam li rekonis min. Dum Larsano malfermis la kradon, S^ro Darzak demandis al mi, tion kio povus konduki min al Glanejo en tia tragika momento.

Mi tiam rimarkis ke li estas timige pala kaj ke senfina doloro estis pentrita sur lia viza?o.

- ?u F^ino Stangerson pli bone fartas ? mi tuj demandis al li.

- Jes, li eligis. oni eble savos ?in. Necesas ke oni savu ?in.

Li ne aldonis "a? mi pro tio mortos", sed oni sentis tremi la fino de la frazo rande de liaj sangomankaj lipoj.

Rultabio tiam intermetis sin :

- Sinjoro, vi estas ur?ata. Necesas tamen ke mi parolu kun vi. Mi havas ion el la plej alta graveco por diri al vi.

Frederiko Larsano interrompis :

- ?u mi povas lasi vin ? li demandis al Roberto Darzak. ?u vi havas ?losilon a? ?u vi volas ke mi donu al vi ?i tiun ?

- Jes, dankon, mi havas ?losilon. Mi fermos la kradon.

Larsano rapide malproksimi?is direkte al la kastelo kies oni videtis, je kelkaj centoj da metroj, la imponan amason.

Roberto Darzak, kun brovo kuntirita, jam montris senpaciencon. Mi prezentis Rultabioⁿ kiel bonegan amikon; sed tuj kiam li scii?is ke ?i tiu junulo estis ?urnalisto, S^ro Darzak rigardis min kun ripro?ega mieno, ekskuzis sin pro la neceso por li atingi Epine^on en dudek minutoj, salutis kaj vipis sian ?evalon. Sed Rultabio jam ekkaptis la bridon, je mia profunda konsterni?o, haltigis la malgrandan junga?on per vigla pugno, dume li elparolis tiun frazon, sen ia ajn signifo por mi : "La prepostejo nenion perdis pri sia ?armo, nek la ?ardeno pri sia brilo".

?i tiuj vortoj estis apena? elirintaj el la bu?o de Rultabio ke mi vidis Robertoⁿ Darzak^on ?anceli?i; tiel pala kiel li estis, li plie pali?is; liaj okuloj fikse rigardis la junulon kun teruro kaj li tuj elveturi?is kun neesprimebla ta?zita sprito.

- Nu ! Nu ! li diris balbutante.

Kaj poste, subite, li rediris kun ia speco de furiozo :

- Nu ! Sinjoro ! Nu !

Kaj li reiris la? la vojo kiu kondukis al la kastelo, sen plie diri vorton, dume Rultabio sekvis, ankora? tenante la ?evalon. Mi direktis kelkajn parolojn al S^ro Darzak… sed li ne respondis al mi. Mi pridemandis per la okulo Rultebioⁿ kiu ne vidis min.